ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι

                                                 

                                                 Σ’ αναπνέω βαθιά κάθε που βραδιάζει

                                                 και βλέπω στις ανοιχτές παλάμες μου

                                                 να φυτρώνουν τ’ αγριολούλουδα

                                                 ενός χειμώνα που δεν λέει να τελειώσει...

                                                Ακούς;

                                                 Βρέχει...

                    

                     Ίδιος ήχος,

                     ίδιος ρυθμός.

                     Ίδιες χορευτικές κινήσεις των βημάτων σου.

                                                 Βρέχει, ακούς;

                     Ίδιες λέξεις,

                     ίδια η σιωπή ανάμεσά τους,

                     τραγούδι που ακροβατεί στα τσίνουρα της νύχτας

                     και στο πρόσωπό μου,

                     το κολλημένο στο τζάμι.

                                                 Βρέχει, ακούς;

                     Ακούς τα βήματα της αγρύπνιας στους δρόμους;

                     Ακούς την ανάσα της;

                     Ακούς το στεναγμό,

                     που ελλοχεύει στα σταυροδρόμια της λαχτάρας μου;

                     Τη μυστική συμφωνία της νύχτας,

                     και τη μυστική συμφωνία των χρυσανθέμων,

                                                 με τη σιωπή,

                     ακούς;

                                                  Βρέχει, ακούς;

                      Μουσική που σε ψάχνει,

                     αναζήτηση εναγώνια

                     πριν το έσχατο πέταγμα μιας φτερούγας

                     αφιερωμένης στο όνειρο.

                     Ένα φιλί στα χείλη της σιωπής

                     κι ένα ακόμα στα βλέφαρα της νύχτας.

                     Πάει καιρός

                     που οι δρόμοι μας έκλεισαν με οδοφράγματα

                     από νεκρά χρυσάνθεμα

                     και πια ο αντάρτης έρωτας

                     ποντοπορεί σε ασύνορες θάλασσες...

                                                 Βρέχει, ακούς;

                     Με τον ίδιο ήχο που άφησαν τα βήματά σου.

                     Με τον ίδιο ρυθμό που δραπέτευσε η ανάσα σου.

                     Με το ίδιο χρώμα που έβαψες τη σιωπή σου.

                

                                                 Άραγε

                     θα μπορούσες να κλείσεις

                     μια θάλασσα βροχή σ’ ένα κοχύλι;

                     Θα μπορούσες να ξαναπείς «βρέχει»,

                     αντί για «σ’ αγαπώ»,

                     έτσι για να μην πονάει τόσο η προδοσία;

             

                                                 Τόση βροχή θα την μπορούσες;