«Χθες βράδυ τρώγαμε μαζί με το
Νίκο και την Άννα, τη γυναίκα του. Ήταν βέβαια και άλλοι στην παρέα.
Σε κάποια στιγμή έμαθα κάτι από την Άννα που μ’ έβαλε σε σκέψεις. Γιατί δεν μου
το είχες πει;»
«Κάτι σου είχα αναφέρει, ότι
δηλαδή διακριτικά παρακολουθούσα την πορεία σου... Όταν, όμως,
ξανασυναντηθήκαμε είχα να κάνω πιο ...επείγοντα πράγματα. Να σε χορτάσω ήθελα.
Να σε ξαναζήσω. Όταν σου τηλεφώνησα αργότερα, για να ξαναβρεθούμε και αρνήθηκες
έμμεσα, κατάλαβα πως σε φόβιζε αυτή η επανασύνδεση. Έτσι άφησα τα πράγματα στην
τύχη».
«Τι ακόμα ξέρει η Άννα;»
«Σχεδόν τα πάντα. Μιλάμε για
όλα. Βλέπεις σέρνει κι αυτή το δικό της πρόβλημα...»
«Ποιο πρόβλημα;»
«Του Νίκου...»
«Δηλαδή;»
«Εσύ δεν ξέρεις τίποτα;»
«Όχι, ειλικρινά όχι... Βέβαια
κάτι υποπτεύθηκα χθες βράδυ όταν η Άννα έκανε μια φοβερή επίθεση στο Νίκο,
κατηγορώντας τον πως την παραμελεί. Σε κάποια στιγμή μάλιστα είπε μπροστά σ’
όλους - κι αυτό με ξάφνιασε γιατί πρώτη φορά την άκουσα να μιλάει έτσι - πως το
πράμα της θυμίζει παρθένα».
«Σχήμα λόγου... Κάποτε ίσως
θύμιζε... Άλλο θέμα όμως αυτό για το οποίο αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο
ίδιος ο Νίκος.
»Η ζωή του Νίκου είναι γεμάτη
γυναίκες. Από τη γραμματέα του μέχρι την τελευταία εργάτρια. Ανάμεσα σ’ αυτά κι
ένα εξώγαμο...»
Ο
Σταμάτης την ακούει έκπληκτος. Είναι γεγονός πως ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί για
τις ερωτικές περιπέτειες του φίλου του.
«Δεν είχα καταλάβει ότι ο
Νίκος ‘‘περπατάει’’ τόσο. Και γιατί τον
κρατάει η Άννα;»
«Να κάνει τι; Να πάει πού; Να
περιμένει κάθε μήνα τη διατροφή; Άλλωστε την έχει αφήσει ελεύθερη. Αρκεί να μην
ακούει και να μη μαθαίνει ο κόσμος...»
Με
την έκπληξη ακόμα στη φωνή του τη ρωτά ξανά:
«Πηγαίνει και η Άννα με
φοιτητές;»
«Και η Άννα... Εγώ είμαι αυτή
που σταμάτησα...»
«Τι εννοείς;»
«Αυτό που άκουσες. Από την ώρα
που ξαναβρεθήκαμε...»
«Δεν υποσχέθηκα κάτι... Ούτε,
επίσης, σου ζήτησα κάτι...»
«Το ξέρω. Εγώ το απαίτησα από
μένα την ίδια. Ποιοι ήταν οι άλλοι της παρέας;»
«Ο Αλέξανδρος Ξάνθου με τη
γυναίκα του την Ερμίνα. Ο Βαγγέλης Σαρρής με μια φίλη του καθηγήτρια και μια
άλλη, γνωστή του Ξάνθου, από την Αθήνα...»
«Με τη Σοφία ήταν ο Σαρρής;»
«Την ξέρεις;»
«Πηγαίνουμε μαζί στο ίδιο
ινστιτούτο αισθητικής».
«Συμμετείχε ελάχιστα...
Περισσότερο άκουγε, παρά μιλούσε...»
«Είναι άλλης πάστας άνθρωπος.
Με τα διαβάσματά της, τα θέατρά της, την ορειβασία της, σκι και άλλα πολλά. Και
παίζει καταπληκτικό πιάνο. Τα καλοκαίρια φεύγει στα νησιά και παίζει πιάνο σε
μπαράκια. Επαγγελματικά, δηλαδή. Τραγουδάει και ωραία...»
«Ακούγονται ενδιαφέροντα όλα
αυτά... Με το Σαρρή όμως πώς συνεννοείται;»
«Ούτε αυτή μπορεί να το
εξηγήσει... Ίσως γιατί δεν επεμβαίνει στα υπόλοιπα της ζωής της... Η ίδια κάθε
τόσο λέει και τέρμα, όμως δυο μέρες μετά ξανά μαζί... Πρέπει να έχει πάθει
πολλά στραπάτσα στη ζωή της. Πολλές φορές ξεκίνησε να μου μιλήσει, αλλά δεν το
έκανε τελικά. Δείχνει να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανένα. Να σε ρωτήσω κάτι;»
«Και βέβαια...»
«Ο Ξάνθου είναι αδελφή;»
«Όχι, γιατί;»
«Κάποτε είχε φλερτάρει και
άγρια μάλιστα δυο φίλες μου. Και με τις δυο όλα έμειναν μισά...»
«Δηλαδή;»
«Κάποιες βόλτες με το
αυτοκίνητο, κάποια εκατοντάδες παθιασμένα μηνύματα στα κινητά, κάποια φιλιά και
τριψίματα, αλλά τίποτα περισσότερο».
«Μπορεί να τον
απογοήτευσαν...»
«Δε νομίζω... Στο αυτοκίνητο
ήταν εκδηλωτικότατος. Όσες φορές όμως του δόθηκε η ευκαιρία να πάει σπίτι τους,
αρνήθηκε. Και οι δυο περιπτώσεις λες και ήταν με καρμπόν...»
«Πότε έγιναν αυτά;»
«Παλιότερα... Πάνε κάπου δυο
χρόνια τώρα... Πρέπει να ήταν λίγο πριν το γάμο του...»
«Πάντως αδελφή δεν είναι. Το
βεβαιώνω αυτό... Ίσως κάποιο δέσιμο με άλλη γυναίκα να του προκαλεί ενοχές και
αναστολές...»
Ακολούθησε
μια μικρή παύση. Όταν εκείνη ξαναμίλησε, η φωνή της έφτασε σαν ψίθυρος στ’
αφτιά του.
«Σε θέλω... Και σε θέλω όχι
μόνο με το κορμί μου. Κι αυτό σε ψάχνει... Όμως σε ψάχνω μέσα στην
καθημερινότητά μου σαν κάτι που άφησα μισό... Το κενό που ένιωθα έχει γίνει
χάος και νιώθω πως ακροβατώ στο φρύδι ενός γκρεμού...»
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου