ΛΟΓΟΣ τρίτος - Γ 8. - Ποιοι κόψαν τα φτερά των γλάρων

Γ8.

`Ήχοι που οδηγούν στην ώρα του πάντα,
έχοντας για σημάδι γνωριμιάς πνιχτές κραυγές γλάρων,
γλάρων που ποτέ δεν έμαθαν ποιοί κόψαν τα φτερά τους...

Ποιοι ’κόψαν τα φτερά των γλάρων
κι έπεσε τόσο νωρίς η νύχτα;
Ποιοι στάθηκαν στη νιότη μας μαχαίρια;

Εκείνα τα γραφικά ακρογιάλια,
εκείνα τ’ απογεύματα στους ταρσανάδες
ποιοι μας τά ’κλεψαν;

Ποιοι τη ζωή τους έχτισαν με το δικό μας αίμα;

Σε απογεύματα βροχής ίσκιοι περιπλανώμενοι,
δάχτυλα σφιγμένα σε τούφες μαλλιών.
Σε απογεύματα βροχής έμειναν ακίνητες οι ώρες μας,
να σκλαβώνουν το χρόνο απαθανατίζοντας τα πρόσωπά μας.
Σε απογεύματα βροχής ψίθυροι και λυγμοί,
που έλεγαν πως δεν υπάρχουν πορείες δίχως λάθη
πληγές δίχως αίμα.

Εμείς στους ταρσανάδες μας
χτίζαμε καράβια για τη νιότη μας
στον κόσμο ν’ αρμενίσουμε.
Γοργόνες στα πανιά τους ζωγραφίζαμε,
και στις καρίνες τα μάτια που αγαπήσαμε χαράζαμε...

Σε απογεύματα βροχής έμειναν τα μάτια,
σε τσαλακωμένα χαρτιά οι λέξεις που έκαιγαν,
σε τραγούδια οι θύμισες,
σε αριθμούς οι αυταπάτες...

Κρατάω τα τραγούδια για τον αέρα,
τους αριθμούς για την προσμονή,
τις μνήμες για να ξορκίζω τα φαντάσματα...