ΛΟΓΟΣ τρίτος - Γ 7. - Είναι κάτι κραυγές μετέωρες

Γ7.

Είναι κάτι κραυγές μετέωρες
γεμάτες μνήμες,
μάγουλα γρατσουνισμένα,
αλαφιασμένα μαλλιά,
ματωμένα δάχτυλα.
Κλείνουν μέσα τους λασπωμένα πρωινά,
μάτια διασταλμένα...

Είναι κάτι σταγόνες βροχής
-χωρίς όνομα
-χωρίς χρώμα
-χωρίς σχήμα
που ακινητούν στις άκρες των φύλλων
ή,
εκεί που τ’ όνειρο χωρίζεται στα δυό.

Είναι τα βράδια που στέκονται μετέωρα
-σπάθες αμφίστομες-
διαπερνώντας το σώμα,
τεμαχίζοντας τις σκέψεις
-τις άλαλες-
που βολοδέρνουν σε σκοτεινά δωμάτια
-κάθιδρες-
γυμνές από προσχήματα,
σημαδεμένες και πέρα απ’ το θάνατο
με ιερογλυφικά μοναξιάς.

Και είναι οι άνεμοι
που κομματιάζονται στα δέντρα,
και οι φωνές τους αυτές που γυρνούν τα ρολόγια,
που ορίζουν τις επιστροφές της μνήμης,
καθώς ανασαίνει την ερημιά των δέντρων...

Φωνές που τυλίγουν μαρμαρωμένα χαμόγελα
χέρια που πέτρωσαν, καθώς τεντώνονταν,
χωρίς ποτέ ν’ αγγίξουν το ένα το άλλο...