Στην έρημη πόλη πορεύομαι... , ΛΟΓΟΣ τρίτος - Β2.

Τοπία ακίνητα σε λησμονημένες σελίδες.
Μαρμαρωμένες γοργόνες από αέρα και ήλιο,
χωρίς μια σκιά, χωρίς μια φουρτούνα στα μάτια,
να λεν πως αγάπησαν,
να λεν πως θυμούνται τα μάτια που τις λάτρεψαν.

Στην έρημη πόλη πορεύομαι...

Παγωμένες σκιές οι γύρω
θρυμματίζονται κάθε που απλώνω το χέρι,
συντροφιά μου, αφήνοντας, τη νύχτα.

Μόνο στους κήπους κάποιες σιωπές
κρατούν ακόμα το χρώμα του φθινοπώρου,
αγγίζουν το σώμα της νύχτας,
σφίγγουν στο στήθος τους σκόρπιες νότες...

Στην έρημη πόλη αναζητώ
ό,τι διαλύθηκε στο πρώτο άγγιγμα,
αναζητώ ό,τι αγαπήθηκε παράφορα...

Στα μάτια μου
εφιάλτης η Προκρούστια κλίνη,
τα μέλη που τεντώνονται για να φτάσουν,
τα μέλη που τεμαχίζονται για να χωρέσουν.

Και η γεύση της πίκρας
κατακάθι στα χείλη μου...