Σ’ αυτήν την έρημη πόλη, ΛΟΓΟΣ τρίτος - Β1.

Σ’ αυτήν την έρημη πόλη
χρόνια έχει να ξημερώσει.
Στα δρομάκια
ηχούν βήματα ανθρώπων που ποτέ δεν γεννήθηκαν
και ανθρώπων που ποτέ δεν έμαθαν το θάνατό τους.
Στα παράθυρα γκρίζα μάτια ακινητοποιημένα
στα οργωμένα πάρκα ξεφτισμένα πυρωμένα κορμιά.

Σ’ αυτήν την έρημη πόλη
δεν υπάρχει λιμάνι για να σαλπάρουμε.
Δεν υπάρχει ουρανός να μας σκεπάσει.

Μόνο μεθυσμένοι άνεμοι και σκοτάδι...

Σ’ αυτήν την έρημη πόλη
αναζητάω τις ώρες σε μουχλιασμένες θύμισες.

Τα μάτια τοπία απουσίας
κορνίζες εξόριστης πίστης.

Αναζητάω τις ώρες ανάμεσα σε δάχτυλα,
ανάμεσα σε φλέβες που άντεξαν στο γκρίζο.
Όπως άντεξαν στο χρόνο κάποια ακρογιάλια
γεμάτα σάπια ξύλα και μέρες βουβές,
με μόνο ήχο το φλοίσβο της θάλασσας,
με μόνες εικόνες τα λιγοστά κυπαρίσσια,
τα ερειπωμένα σπίτια, τους άδειους καφενέδες,
τις αρχαίες φραγκοσυκιές...