Υπάρχουμε... (ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α२२).

Υπάρχουμε
μαζί με κάτι σκουριασμένα παράθυρα,
μαζί με κάποια ξερά τριαντάφυλλα,
μ’ ένα λιωμένο κερί.

Στα τζάμια κρυσταλλωμένα δάκρυα,
σημάδια βροχής από αγγίγματα οδύνης,
από χειμώνες που δε λεν να διαβούν...

Στα τζάμια απογεύματα μουσκεμένα με παρελθόν
ήλιοι διαθλώμενοι που χρωματίζουν
τις γυμνές δεντροκορφές με ρευστό κόκκινο...

Υπάρχουμε
γράφοντας την ιστορία μας
στον σπασμένο καθρέφτη
του σκαμμένου μας πρόσωπου.

Υπάρχουμε
ψαχουλεύοντας την παγωνιά της άδειας τσέπης,
τις γεωγραφικές συντεταγμένες
του πυρπολημένου στήθους...

Υπάρχουμε
μαζί με κάτι γκρίζα ολόγυμνα κλαδιά,
γεμάτα σιωπή και απόγνωση,
με Φλεβάρηδες καθηλωμένους στα μάτια μας,
με τις χιονισμένες αγωνίες μας...

Στα όνειρά μας,
οι άνοιξες, έρχονται με χαμόγελα πικρά...