Και το τραγούδι μου μαχαιρωμένο (ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α21

Με διπλωμένες φτερούγες
περιμένω...

Κουρνιάζω μέσα στ’ αδιέξοδα...
Τον ουρανό βάφω γκρίζο.
Τις φτερούγες μου, μ’ ένα μπλε όλο θλίψη...

Τα σπίτια βάφω κόκκινα,
τις στέγες τους ξεθωριασμένο μαύρο.
Για τα παράθυρα το μοβ της απόγνωσης
και το κίτρινο της απουσίας στ’ ακροκέραμα της προσμονής.

Τι παράλογα πού ’ναι τα χρώματα;
Τι πανάκριβα έγιναν τα όνειρα;

Κι εσύ
στη νύχτα στέκεις αγριοπερίστερο
με δυο τσαλακωμένα βλέφαρα
κι έναν ήλιο ματωμένο στα χείλη σου...

Και το τραγούδι μου μαχαιρωμένο,
γεμάτο βροχή
να ουρλιάζει πως:
θα υπάρχεις
όπως υπάρχεις
για να υπάρχω κι εγώ
στο πιο εγωιστικό ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ...