Έχοντας μάθει να ζω πεθαίνοντας... (ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α20

Το μυστικό μου
θαμμένο στο πέτρινο σπίτι
με τις χελιδονοφωλιές και τα τρία παράθυρα,
τη σοφίτα και τις τρεις μαχαιριές στο τραπέζι...

Στη σοφίτα,
που η πόρτα της ποτέ δεν άνοιξε,
το μυστικό μου αναπαύεται.
Σκεπασμένο με στεγνές σταγόνες κεριού,
ήσυχο που δεν άκουσε τρίξιμο κλειδιού
ή σκάλας...

Στη σκάλα μένει ακόμα η κόκκινη γλάστρα,
πού, ποιος ξέρει,
μπορεί και νά ’ναι μια μεγάλη πινελιά αίμα
βουβή στα τόσα αδιέξοδα.

Στη σκάλα
μένει ακόμα το πρόσωπο της νύχτας,
περιμένοντας βουβό ανάμεσα στα συντρίμμια
που άφησε ένα «αντίο»...

Κι εγώ περιμένω...
Χρόνια και χρόνια περιμένω στο λιμάνι μου,
αφού στα τριαντάφυλλα ορκίστηκα
νά ’μαι ο γνώστης της σιωπής
και μυστικά πολύτιμα θανάσιμα να κρύβω...

Με μάτια - ολοκίτρινα τοπία,
με δάχτυλα - φορτωμένα απουσία,
με στήθος - όλο μνήμες
περιμένω...

Έχοντας μάθει να ταξιδεύω καρφωμένος...
Έχοντας μάθει να ζω πεθαίνοντας...