Πόσο αγάπησα το ακριβό σου χάδι... (ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α17).

Τοπία ερημικά τα μουράγια που σε προσμένω,
γεμάτα άπνοια
σάπιες ψαρόβαρκες
και απουσία...

Στο απόλυτο τίποτα
τα βήματα μετρούν τα χνάρια τους.

Δέκα μπροστά. -Δώδεκα πίσω.
Δέκα μπροστά. -Δώδεκα πίσω.
Να λέω : -Τι είχα και τι έχασα;
Να λέω: -Τι είμαι και ποιος είμαι;
Να ψάχνω: -Πού το δάκρυ μου;
Και να ρωτώ: -Πού το αίμα μου;
Εσένα να ρωτάω: -ΓΙΑΤΙ;

Γιατί εγώ,
που ποτέ δεν έκλαψα στον ήλιο;
γιατί εγώ,
που ποτέ δε στάθηκα απόμακρα;

Την ώρα της αλήθειας
θα μάθεις πόσο αγάπησα το ακριβό σου χάδι,
τις τρομερές εκρήξεις σου...
Θα μάθεις γιατί ζωγράφιζα τα γκρεμισμένα κάστρα,
γιατί κοντράριζα τη ζωή τραγουδώντας...

Περιμένοντας...
Τραγουδώντας...