Να σε τυλίξω σ’ ένα μύθο

Με τρομάζουν τα δάχτυλα που χορταίνουν με πλαστικό,
που ερωτεύονται το ανοξείδωτο.
Με απωθούν τα δάχτυλα που αγγίζουν το «μάους»
και ταξιδεύουν στο χώρο με την ταχύτητα του φωτός
και της απόγνωσης...

Στα δάχτυλά μου αναζητώ τους σπασμούς σου.

Λέω,
μ’ αυτά τα δάχτυλα
ν’ αναζητήσω και το κόκκινο
στους κυματισμούς των μαλλιών σου,
να ειρωνευτώ το θάνατο
παίζοντας με τις ρώγες σου,
να ξορκίσω την παγωνιά
ταξιδεύοντας στην ήβη σου.

Να σε τυλίξω σ’ ένα μύθο,
να μείνεις μακριά απ’ ό,τι είσαι,
απ’ ό,τι ξέρουν οι άλλοι,
απ’ ό,τι θέλουν οι άλλοι.

Να σε τυλίξω σ’ ένα μύθο
και πια μόνο ως υπόθεση ονείρου
να προχωράς στις απόλυτα δικές μου ώρες,
διάφανη ως μουσική νοσταλγική,
παράλογη όπως τα μεθυσμένα χρώματα...

Να σε τυλίξω σ’ ένα μύθο
κι ανέγγιχτη, ως δάκρυ ανεμώνης,
να ταξιδέψεις σε τρεκλίζοντες στίχους,
σε κείμενα ραγισμένα.

Με το ποτήρι της παράνοιας
γουλιά - γουλιά πίνω θανάσιμο έρωτα...