Ανοικτή επιστολή στον πρωθυπουργό

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Σε πρώτο πρόσωπο…

(Ανοικτή επιστολή στον πρωθυπουργό)

Από καιρό ήθελα να σου γράψω, αλλά επειδή μάντευα πως κάποιες λέξεις μου θα είχαν πίκρα αρκετή, ανέβαλα…

Είναι αυτή η απόλυτη συμπάθεια στο πρόσωπό σου, που έχει αιτία την ειλικρίνεια την οποία εκφράζει. Και είναι η σεμνότητα που εκπέμπεις. Τόσο απλά.

Όμως, διάβασα πως αυτές τις ημέρες θα βρεθούν στην πόλη μου πολλοί από τους υπουργούς σου και αυτό είναι μια πρόκληση για μένα, αν και είμαι σίγουρος πως κανείς δεν θα σου δείξει αυτές τις γραμμές. Αυτοί που θα τους κυκλώνουν για το μόνο που θα καίγονται, θα είναι μια φωτογραφία μαζί τους. Ας τους ικανοποιήσουν. Να έχουν κάτι για το οποίο να επαίρονται, και οι μεν, και οι δε…

Η έπαρση, ελπίζω να το πιστεύεις κι εσύ αυτό, είναι το θανάσιμο έγκλημα των πολιτικών απέναντι στους πολίτες. Στη Δημοκρατία υπάρχει μια βασική αρχή: Ο πολιτικός να υπηρετεί τον πολίτη, το σύνολο. Αρχή που όμως καταπατάται με θρασύτητα και αμετροέπεια. Δες γύρω σου. Όχι τα κατευθυνόμενα ρεπορτάζ, αλλά τη ζώσα πραγματικότητα. Δες τον πόνο που εξακολουθεί να υπάρχει. Δες την ανασφάλεια. Δες τις συμπεριφορές. Πόσα «εγώ» υπάρχουν σε φράσεις πολιτικών που δήθεν υπηρετούν τη Δημοκρατίας και την ιδέα μιας νέας εποχής. Δες την ένταση που υπάρχει στους διαλόγους τους. Δες κάποιες φτηνές δικαιολογίες που ψελλίζουν. Το παρελθόν δεν τους δίδαξε κάτι. Ξέφυγαν απ’ αυτό, χωρίς να καταλάβουν πως τα φτερά τους καψαλίστηκαν.

Το σκληρό, αλλά και άδικο για σένα, είναι πως δεν θα μάθεις ποτέ πόσα ψιθυρίζονται μεταξύ τών εκλεκτών (δεν το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί κάθε εκλεγμένος δεοντολογικά είναι και εκλεκτός) του λαού και των παραγόντων. Πόσες συμφωνίες κλείνονται στο σκοτάδι. Πόσα συμφέροντα καλλιεργούνται και καρπίζουν. Πόση διαπλοκή υπάρχει. Χρήμα και εξουσία είναι όπως το κουταλάκι με τα γλυκά κουταλιού.

Είμαι σίγουρος πως κάποιοι, που ίσως διαβάσουν τις γραμμές αυτές, θα με βρίζουν, θα εύχονται να με φάει το χώμα, το οποίο ούτως ή άλλως θα με φάει, και θα σταματήσει έτσι η γραφή μου. Γιατί, να είσαι σίγουρος, πως αυτοί οι κάποιοι, μέσα σ’ αυτές τις γραμμές θα αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Πολύ θα ήθελαν μια δημοκρατία όπως αυτή της αρχαίας Αθήνας για να με εξαναγκάσουν να πιω το κώνειο.

Όμως, το πρόβλημα δεν είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Που σε βρίσκω μέσα στον Θερβάντες, στο πρόσωπο του Δον Κιχώτη. Βέβαια δεν έχεις ανεμόμυλους ν’ αντιμετωπίσεις, αλλά υπαρκτές καταστάσεις. Σε μια εποχή που η χώρα έπρεπε να προχωρά ακάθεκτη προς τις μέλλουσες δεκαετίες και όχι να γλιστρά, σαν αυτοκίνητο σε πάγο, στο παρελθόν.

Παρακολουθώ τις δημόσιες εμφανίσεις σου και ειλικρινά νιώθω χαρά. Κάποιες φορές, όμως, με κυριεύουν μελαγχολικοί στοχασμοί. Λέω πως είμαι βέβαιος ότι την οικονομία θα την επανορθώσεις. Αλλά, δυστυχώς, κάποια άλλα δύσκολα να βρουν τον ορθό δρόμο.

Η Παιδεία θα συνεχίσει να πάσχει. Η φθορά της μόνο με θάνατο και με μια νέα γέννηση μπορεί να πάψει να μας ταλανίζει.

Το μεταναστευτικό επίσης. Δεν θα συναντήσεις σύμπνοια.

Η δημόσια ασφάλεια θα συνεχίσει να πονά. Θέλει ευφυία και αποφασιστικότητα η γιατρειά της, που δεν υπάρχουν.

Η υγεία θα νοσεί. Οι φατρίες που τρώνε τα σωθικά της, θα ζουν και θα βασιλεύουν.

Ίσως να τα διαισθάνεσαι κι εσύ αυτά, φοβούμαι πως δεν μπορείς να τα βιώσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπεις μεταμφιεσμένος σε νοσοκομείο, να δεις από κοντά τις αλήθειες. Ούτε αιφνιδιαστικά να μπεις σε μια αίθουσα επιχειρήσεων, χωρίς επιτελείς και παρατρεχάμενους.

Σταματώ εδώ.

Για σένα έχω πολλά «είθε».

Φρόντισε εσύ για το μέλλον σου.

Λάρισα, 24/1/2020