Εθνική αηδία παντός καιρού…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------

 Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

--------------------------------------

Μήνες τώρα πασχίζω ν’ αποφύγω τον πειρασμό να γράψω για θέματα που άπτονται της εθνικής πολιτικής. Ακράδαντα πιστεύω πως η εθνική πολιτική είναι υπόθεση των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες κατά το Σύνταγμα είναι κυβερνήσεις όλων των Ελλήνων, είτε τις επέλεξαν με την ψήφο τους, είτε όχι.

Δεν θεωρώ πως ο οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να έχει ορθή άποψη, η οποία είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων: ιστορικών γνώσεων σε βάθος, των σύγχρονων εθνικών συμφερόντων, της διεθνούς πολιτικής σκηνής και πολλών άλλων στοιχείων. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να εκφράζει την έστω λανθασμένη γνώμη του. Θα πρέπει, όμως, να την εκφράζει με επιφύλαξη και χωρίς απαιτήσεις να γίνεται σεβαστή. Άλλωστε, προϋπόθεση της Δημοκρατίας είναι η ελεύθερη έκφραση των πολιτών.

Αλλά…

Ένα τεράστιο «αλλά» έρχεται πάντα αντιμέτωπο με θέσεις, απόψεις, ενέργειες.

Τι γίνεται στην περίπτωση που μια κυβέρνηση, είτε από αστοχία, είτε από αδυναμία, είτε από πρόθεση υπονομεύει ή χειρίζεται λάθος τα εθνικά θέματα; Τι γίνεται, επίσης, όταν μια κυβέρνηση διχάζεται και η πλειοψηφία της αμφισβητείται και μάλιστα βάσιμα;

Απαντήσεις μπορεί να υπάρχουν πολλές. Είναι όμως πάντα ορθές; Ή, απηχούν πάντα την πραγματικότητα;

Τα εθνικά θέματα δεν είναι αποφάσεις οικονομικών στρατηγικών, που μπορεί μια επόμενη κυβέρνηση ν’ αλλάξει, ούτε νομοσχέδια παιδείας που, ως συνήθως, καταργούνται σε μια βραδιά από τον επόμενο υπουργό, έστω κι αν αυτός είναι της ίδιας κυβέρνησης.

Το «Σκοπιανό» είναι εθνικό θέμα, όπως και τα «Ελληνοτουρκικά», αλλά πολύ περισσότερο από τα «Ελληνοτουρκικά» μετατράπηκε και σε εσωτερικό πολιτικό/κομματικό πρόβλημα. Μέγα λάθος, κατά την ταπεινή μου άποψη. Εγκληματικό, θα το χαρακτήριζα. Που βαρύνει αποκλειστικά και μόνο την κυβέρνηση, η οποία από την πρώτη στιγμή έδειξε πως το χρησιμοποιεί για να φέρει σε δύσκολη θέση τους αντιπάλους της. Το ανήθικο παραμύθι πως ‘‘εσείς αυτά κάνατε’’, ξεκίνησε πριν καν ξεκινήσουν οι σοβαρές συζητήσεις με την κυβέρνηση των Σκοπίων. Μια σοβαρή κυβέρνηση οφείλει να πράττει χωρίς να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευσή της και ν’ αναλαμβάνει ολόκληρη την ευθύνη, λέγοντας ξεκάθαρα την αλήθεια και χωρίς να έχει μπροστά της το παρελθόν, αλλά το μέλλον.

Θεωρώ ότι εκτός από τη συνταγματική και νομική θεώρηση, υπάρχει και η ηθική. Ίσως αυτή είναι η κρισιμότερη. Γιατί; Απλούστατα: Ακόμα και αν η κυβέρνηση διαθέτει σήμερα το εκλογικό ποσοστό του 2015 (και δεν έχει υποστεί την παραμικρή φθορά – γεγονός απίθανο) δεν θα αντιπροσωπεύει παρά ένα 30-35% των Ελλήνων. Το υπόλοιπο 65-70% δεν αντιπροσωπεύεται απ’ αυτήν. Πράγμα που σημαίνει πως ηθικά δεν έχει κανένα δικαίωμα να διαπραγματεύεται εν ονόματι του ελληνικού λαού. Όπως δεν έχει κανένα δικαίωμα να χαρακτηρίζει, με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που εφευρίσκει, τους Έλληνες που διαμαρτύρονται, ή διαδηλώνουν εναντίον της.

Βεβαίως, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, είναι εθισμένοι στις ύβρεις και στις λασπολογίες. Είναι οι ίδιοι που μιλούσαν για «γερμανοτσολιάδες», όταν λίγο μετά προσκύνησαν χωρίς αιδώ τις γερμανικές απαιτήσεις σε βάρος των ασθενέστερων Ελλήνων. Και άλλα πολλά, που η ανάμνησή τους μόνο λύπη προκαλεί…

Λύπη επίσης προκαλεί – αλλά και αηδία σ’ εμένα – η διαμάχη Κοτζιά – Μπαμπινιώτη. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτός που αποκαλύπτει την αλήθεια είναι ο καθηγητής Μπαμπινιώτης και πως ο κ. Κοτζιάς επιχειρεί για μια ακόμα φορά να καλύψει τη δική του (άρα και της κυβέρνησής του) ‘‘σαλάτα’’. Μιας κυβέρνησης που παραπαίει στις «αυταπάτες» της.

Αν η κυβέρνηση ήθελε ν’ ακούσει τη φωνή τής εθνικής συνείδησης θα έπρεπε να κάνει το απολύτως ηθικό: Να ενημερώνει τους αρχηγούς όλων των κομμάτων, σε συσκέψεις υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για όλες τις συζητήσεις, ν’ ανταλλάσσει απόψεις και να λαμβάνονται κοινές αποφάσεις. Η κυβέρνηση οφείλει να είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, τουλάχιστον στα εθνικά θέματα και παράλληλα να βάζει στη θέση τους, όλους όσοι χρησιμοποιούν ιταμή γλώσσα, ακόμα και αν αυτοί είναι τα πολύ αγαπημένα της παιδιά. Αντίθετα, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί όποια αλητεία διατυπώνεται, για να σπείρει τον διχασμό. Ο χαρακτηρισμός «εθνίκια» (κατά το ‘‘καθίκια΄΄, άραγε;), διατυπώθηκε από προστατευόμενο σύμβουλό της και δεν καταδικάστηκε. Δεν απηύθυνε μήνυμα, η κυβέρνηση, προς τους οπαδούς της, ν’ αποφεύγουν τους απρεπείς χαρακτηρισμούς, αντίθετα, αλλά με τη στάση της ενθάρρυνε αυτά τα κρούσματα.

Ακόμα και αν η υπόθεση του «Σκοπιανού» λήξει με τον καλύτερο τρόπο για τη χώρα, θα μείνει η λασπολογία και τα ίχνη τής απόπειρας ενός ακόμα εθνικού διχασμού. Θα μείνουν ανιστόρητες αναφορές, ψευδολογίες, αηδιαστικές αοριστολογίες. Πρωτομάστορας όλων η κυβέρνηση, η οποία με μια ανήθικη πολιτική ανέλαβε να παρουσιάσει τον εαυτό της σωτήρα των εθνικών συμφερόντων. Γιατί ανήθικη; Γιατί κάθε φορά που μιλούσε και μιλά, το κάνει ανιστόρητα, αστόχαστα. Σαν να ανέλαβε να λύσει αυτή τα αδιέξοδα των Σκοπίων και ν’ αποδείξει πως οι Σλάβοι δεν εμφανίστηκαν στην περιοχή τον 6^ο με 7^ο αιώνα, αλλά είναι αυτόχθονες.

Την ξεκάθαρη αλήθεια φοβούνται, ή, για διάφορους λόγους, δεν την ομολογούν: Ή είσαι Έλλην ή είσαι σλαβόφιλος, με την έννοια πως δεν θα σε πείραζε να πραγματοποιηθεί αυτό που κάποτε υποστήριζε το Κ.Κ.Ε, δηλαδή τη δημιουργία ανεξάρτητης  Μακεδονίας ( αλλά και Θράκης – όπως λένε τα δικά τους κείμενα). Πάντως, το αν είσαι Έλληνας, ή νιώθεις ότι η πατρίδα σου δεν πρέπει να μπει σε άλλες εθνικές υποχωρήσεις, δεν σημαίνει πως είσαι φασίστας ή ακραίος εθνικιστής. Όπως και αυτός που διαφωνεί μαζί σου και το δηλώνει, χωρίς να δέχεται και τα μύρια όσα ανυπόστατα υποστηρίζουν οι Σκοπιανοί, δεν σημαίνει ότι είναι ανθέλληνας.

Η Ιστορία είναι μια δύσκολη υπόθεση. Δυστυχώς ελάχιστοι τη γνωρίζουν και ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουν τις λεπτές συνθήκες που την έχουν διαμορφώσει. Καλόν όμως είναι, ανάμεσα σε όλα που μας απασχολούν, να φροντίζουμε να διαβάζουμε κείμενα των ειδικών επιστημόνων. Και να διαμορφώνουμε την προσωπική μας άποψη χωρίς εντάσεις και ακρότητες.