Στη Συρία οι Θεοί ξέχασαν τους ανθρώπους…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Σ

τη Συρία υπάρχουν περισσότεροι του ενός Θεοί. Μόνο που οι άνθρωποι τους ξέχασαν…

Στη Συρία, όμως, και οι Θεοί των ανθρώπων ξέχασαν τους ανθρώπους. Και ο Θεός των Χριστιανών, και ο Θεός των Μουσουλμάνων. Εκτός κι αν ζήλεψαν τον χαρακτήρα και τις επιδόσεις των φιλοπόλεμων. Κι έχουμε να κάνουμε με φιλοπόλεμους θεούς.

Πάντως όπως και να έχει, το γεγονός παραμένει: Απουσία Θεού.

Εκείνος που είναι παρών, είναι ο Θάνατος.

Είναι τα διαμελισμένα κορμάκια των παιδιών.

Είναι οι νεκροί άντρες.

Είναι οι νεκρές γυναίκες.

Είναι τα θύματα ενός προσχεδιασμένου πολέμου, ενός προμελετημένου εγκλήματος, γιατί πρέπει να εξυπηρετηθούν πολλά συμφέροντα, αντικρουόμενα, φιλοπόλεμα.

Οι ηλικιωμένοι που κλαίνε καθισμένοι στα ερείπια του σπιτιού τους δεν προσδοκούσαν να θάψουν παιδιά και εγγόνια σ’ έναν ακατανόητο, γι’ αυτούς, πόλεμο.

Οι άντρες που ξάπλωσαν στην αγκαλιά μιας γυναίκας και φύτεψαν το σπόρο τους μέσα της, δεν πιθανολογούσαν πως το παιδί που θα γεννιόταν θα το διαμέλιζε μια βόμβα και ο ίδιος θα έτρεχε απελπισμένος, έχοντας στην αγκαλιά του το νεκρό σώμα ενός παιδιού, που δεν θα τον ξαναφώναζε ποτέ «μπαμπά…»

Σιΐτες, Αλεβίτες Σιΐτες, Σουνίτες μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και άλλοι, αγκαλιά με τον θάνατο. Οι βόμβες ή οι σφαίρες μπορεί να μην γράφουν το όνομά τους, αλλά στοχεύουν την καρδιά τους…

Κρανία ανοιχτά, διαλυμένα στέρνα, κομμένα πόδια και χέρια, που δεν ανήκουν ούτε σε παιδιά ή συγγενείς τού Ερντογάν, ούτε σε παιδιά ή συγγενείς τού Ασάντ, ούτε σε παιδιά ή συγγενείς τού Πούτιν, ούτε σε παιδιά ή συγγενείς τού Μακρόν, ούτε σε παιδιά ή συγγενείς τής Τερέζα Μέι, ούτε σε παιδιά ή συγγενείς τού Τραμπ…

Όλοι αυτοί, αλλά και άλλοι, αφού κάπου εκεί εμπλέκονται και το Ιράν, και το Ισραήλ, αλλά και άλλα κράτη, έχουν εξασφαλισμένες τις οικογένειες και τους αγαπημένους τους. Εκείνοι που δεν είναι εξασφαλισμένοι είναι όσοι δεν έχουν συμφέροντα, είναι όσοι ήθελαν να ζήσουν ειρηνικά, γαλήνια, χαρούμενα. Και αυτοί είναι οι νεκροί τού χθες, οι νεκροί τού σήμερα, οι νεκροί τού αύριο. Πληρώνουν με το αίμα τους τα συμφέροντα άλλων. Βιώνουν τη φρίκη ενός πολέμου για τα συμφέροντα άλλων, που δεν τους ξέρουν, που δεν τους είδαν ποτέ…

Φρίκη…

Να φτάνει άραγε αυτή η λέξη για να περιγράψει το κακό;

Αλλά και αδιαφορία από τον άλλον κόσμο. Με πρώτον και καλύτερο τον Ο.Η.Ε., που περιορίζεται σε ψηφίσματα, ακροάσεις και συνεδριάσεις. Ένας οργανισμός κουκλοθέατρο, ανίσχυρος ν’ αντιδράσει, ικανός μόνο για να πληρώνει παχυλούς μισθούς στους αντιπροσώπους τών κρατών. 

Και η γενική αδιαφορία τής ανθρωπότητας. Ούτε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας να ματαιωθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ούτε μια γιορτή, ούτε μια άλλη δραστηριότητα.

Και τι τον νοιάζει τον Κινέζο, αν σφάζονται στη Συρία; Μπορεί και να έχει συμφέρον απ’ αυτήν τη σφαγή.

Τι τον νοιάζει τον Άγγλο πανεπιστημιακό αν το ένα κορμάκι ξαπλώνεται άψυχο δίπλα σ’ ένα άλλο; Αρκεί η χώρα του να βγει κερδισμένη απ’ αυτήν την αιματοχυσία.

Σιγά που θα ταρακουνηθεί ο Γάλλος και θα φωνάξει «είμαστε όλοι Σύριοι ή Κούρδοι». Στους δικούς του δρόμους να μην γίνει μακελειό…

Αλλά, ακόμα κι αυτά αν γίνουν, θα σταματήσει η αιματοχυσία; Θα ξαναγίνουν οι άνθρωποι, άνθρωποι και θα χαμογελάσουν πιστεύοντας ότι η ζωή είναι ωραία; Θα ξαναχτιστούν τα σπίτια; Θ’ αναστηθούν οι νεκροί; Θα ξαναμαζευτούν οι οικογένειές τους γύρω από ένα τραπέζι;

Πόσο να κοστίζει, άραγε, ένας θάνατος πεντάχρονου παιδιού στον υπερ-εγωϊσμό του Ερντογάν;

Πόσο ν’ αποσπά από τις αθλητικές του δραστηριότητες, τον Πρόεδρο Πούτιν, μια βόμβα που σκοτώνει δέκα αμάχους;

Πόσο να κρατά άγρυπνο τον Πρόεδρο Τραμπ ο θάνατος παιδιών που έτυχε να βρίσκονται στις περιοχές επιρροής τού Άσαντ;

Τραμπ, ο πλανητάρχης με τις έξυπνες βόμβες.

Πούτιν, ο αντιπλανητάρχης με τις γενναίες βόμβες.

Ερντογάν, ο αρχι-ισλαμιστής που ψάχνει να βρει τα σύνορα της καρδιάς του.

Άσαντ, ο αρχι-δημοκράτης.

Δίπλα και γύρω τους οι άλλοι.

Συμφέροντα επί συμφερόντων. Συμφέροντα για τα συμφέροντα. Με προϊστορία. Μια Συρία που τόσο την ήθελε η Γαλλία, αλλά την ορεγόταν και η Αγγλία. Τώρα τη θέλει και η Ρωσία, τη θέλει και η Τουρκία…

‘‘Ανθρωπιστές’’ όλοι τους… Δεν υπάρχουν ούτε γι’ αυτούς Θεοί. Κι ας ανάβει κερί ο Πούτιν κι ας συνομιλεί με τον Πάπα ο Τραμπ κι ας επικαλείται το Κοράνι ο Ερντογάν.

«Η Ρωσία υποστηρίζει ότι θα καταρρίψει όλους τους πυραύλους που θα ριφθούν στη Συρία. Ετοιμάσου Ρωσία γιατί θα έρθουν, ωραίοι, νέοι και ‘‘έξυπνοι’’. Δεν θα έπρεπε να είσαι εταίρος με ένα ζώο που σκοτώνει με χημικά και το απολαμβάνει!», έγραψε ο Αμερικανός πρόεδρος. Πού αλλού; Σ’ ένα κοινωνικό δίκτυο που το διαβάζουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Κάποιες δεκάδες απ’ αυτούς ζουν μέσα ή κοντά στη ζώνη πυρός. Και κάποια εκατομμύρια χάνουν τον ύπνο τους.

Ε

μείς απλοί τηλεθεατές τής είδησης. Κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί ετοιμάζουν τους πολεμικούς ρεπόρτερ τους. Να είναι έτοιμοι, ακόμα και για απ’ ευθείας συνδέσεις. Ετοιμάζουν και καταλόγους με καλεσμένους. Κατά προτίμηση στρατιωτικούς αναλυτές, ειδικούς διεθνολόγους. Πόλεμος επί θύραις. Αίμα, αίμα, αίμα και τηλεθέαση. Μαγνητίζει το αίμα. Αυτός είναι ο άνθρωπος…

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει πραγματοποιηθεί η απειλή. Όλα κινούνται στη χώρα τού υποθετικού. Σε κάποιους ενσπείρουν τον τρόμο. Σε λίγους. Οι πολλοί, αδιάφοροι πορεύονται. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζει με την απειλή τού θανάτου. Στη ζωή ταιριάζει η ξεγνοιασιά, η χαρά. Στη ζωή οι ‘‘έξυπνες’’ βόμβες σημαίνουν όλεθρο…

Πριν μέρες ο Ερντογάν είχε μιλήσει για Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιοι σχολιάσαμε: «Υπερβολές». Σήμερα, με σκεπτικισμό, κουνάμε το κεφάλι. «Ίσως…»

Συνήθως το καλό αργεί. Το κακό γίνεται εύκολα. Κι αν ο πόλεμος δεν θα είναι παγκόσμιος, πάλι καταστρεπτικός θα είναι, ανατριχιαστικός.  Ψυχές αθώων θα πάρει. Ακόμα και οι στρατιώτες που θα σκοτωθούν, θα έχουν μητέρες που θα πονέσουν αφόρητα, θα έχουν παιδιά που θα μεγαλώσουν ορφανά. Κι αυτές τις μητέρες, κι εκείνα τα παιδιά δεν θα τα παρηγορεί ο χαρακτηρισμός του «ήρωα» που θα δοθεί στους νεκρούς. Άλλωστε θα είναι τόσο ψεύτικος…

Όλοι οι νεκροί, θα είναι νεκροί για συμφέροντα. Τα κομμένα χέρια, τα ανοιγμένα κρανία, τα άψυχα σώματα θα είναι απλά «απώλειες». Μια λέξη θα σφραγίζει την τραγικότητα. 

Με λέξεις θα προχωρά η απελπισία, λοιπόν. Λέξεις που εκφράζουν το τίποτα. Την ανυπαρξία. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, την εξαθλίωση σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων, με όλα τα δεινά που πλέον θα σημαδεύουν τη ζωή των θυμάτων.

Στη χώρα μας, οι ηλικίες κάτω από τα εβδομήντα, δεν γνώρισαν πόλεμο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ίδρυσης του κράτους. Στις χώρες της Ευρώπης, επίσης. Οι μνήμες είναι λευκές από αίμα. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει βομβαρδισμός. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει να περπατάς ανάμεσα από πτώματα. Δεν ξέρουμε τίποτα από τον εφιάλτη τού πολέμου. Δύσκολα να νιώσουμε αυτό που περιφέρεται στους δρόμους τού Αφρίν, της Ντούμα και άλλων Συριακών πόλεων, όσο κι αν οι εικόνες τού ολέθρου έρχονται στο σαλόνι μας.

Εκεί, εκείνοι οι άνθρωποι, βιώνουν την απόλυτη απουσία του Θεού, την απόλυτη παρουσία τού Θανάτου. Ξέρουν πως ανασαίνουν ακόμα από τύχη, ξέρουν πως ξημερώνει επειδή κάποιοι άλλοι επιτρέπουν τις ημέρες τους να ξημερώσουν και πως αυτοί οι άλλοι κινούν τα πιόνια στην σκακιέρα τού θανάτου τους…

Όμως ο θάνατος γλείφει και τη δική μας πόρτα. Εκεί, σε κάποια απομακρυσμένα νησιά μας, φορά τη γραβάτα του κι ετοιμάζεται για μια βόλτα με διαβατήριο την τουρκική προκλητικότητα. Άραγε θα τον νιώσουμε στο πετσί μας;

Διστάζω να προχωρήσω τη σκέψη μου. Ανάβω τσιγάρο και παρακολουθώ τις ειδήσεις, αξημέρωτα. Άραγε αύριο θα ξημερώσει ημέρα ειρήνης ή ημέρα θανάτου;