Τα σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν κι εμείς…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 30-3-2018)

--------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

--------------------------------------

 Σ’ αυτά τα λόγια στάθηκα. Είναι του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν σε ομιλία του στη Σαμψούντα: "Τη μεγάλη Τουρκία οπωσδήποτε θα την οικοδομήσουμε… Αν χρειαστεί θα δώσουμε τις ζωές μας και αν χρειαστεί θα πάρουμε ζωές".

Και πρόσθεσε: «Δεν θα ξεχάσουμε τις πληγές που άνοιξαν στην καρδιά μας τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν. Μετά το Αφρίν ξεκινά η ανάσταση».

Δεν ξέρω πόσο προβλημάτισαν τους ηγέτες της Ευρώπης, ούτε ξέρω αν Ευρωπαίοι πολιτικοί ή διανοούμενοι, στάθηκαν με περίσκεψη σ’ αυτές τις δηλώσεις. Ποτέ άλλωστε δεν είχα εμπιστοσύνη στην ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της Τουρκίας. Και ποτέ ο ισχυρός πυρήνας τής Ευρώπης δεν αποκάλυψε πλήρως τις προθέσεις του για την Τουρκία.

Η Ευρώπη, μετά τη μάχη της Βιέννης (καλοκαίρι του 1682), μάλλον αγαπησιάρικα φέρθηκε προς την Τουρκία, προσδοκώντας βέβαια οικονομικά κέρδη. Άλλωστε οι ευρωπαίοι διπλωμάτες στην Κωνσταντινούπολη ζούσαν όμορφα, απολαμβάνοντας, πολύ πιο ελεύθερα από αλλού, απαγορευμένους καρπούς της ιδιωτικής τους ζωής.

Αγαπησιάρικα φέρθηκε η Ευρώπη προς την Τουρκία και μετά τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, παρότι η Τουρκία και στους δυο ήταν με το μέρος τής Γερμανίας. Μάλιστα πολύ εύκολα, οι σύμμαχοι, εγκατέλειψαν τους Έλληνες – άσχετα αν εκείνοι τους έσπρωξαν – στα μισά της Μικρασιατικής εκστρατείας, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμείς δεν είχαμε τις δραματικές ευθύνες μας. Εμείς πληρώσαμε με ποτάμια αίματος εκείνη την αποτοκιά και η Ευρώπη σφύριζε αλλού.

Και τώρα η Ευρώπη αλλού σφυρίζει. Γιατί θα μπορούσε να σταματήσει το κακό που καταπίνει τόσες ζωές αθώων στα νότια σύνορα της Τουρκίας, η οποία δεν ξέχασε ποτέ ότι τα σύνορά της κάποτε ήταν κάπου πιο πέρα από την Αίγυπτο.

Δεν ήταν, βέβαια, σύνορα πατρογονικά. Δεν είχαν γεννηθεί σ’ αυτούς τους τόπους οι Τούρκοι και ούτε είχαν δημιουργήσει πολιτισμό. Κατακτητές ήταν, φερμένοι από αλλού. Με το σπαθί τους εγκαταστάθηκαν, μέσα από ωκεανούς αίματος, σπέρνοντας τον όλεθρο. Γιατί αυτή είναι η Ιστορία…

Και βέβαια προς τη Δύση, τα σύνορα αίματος της Τουρκίας ήταν στην Αδριατική. Αυτά που σήμερα στο μυαλό τού Ερντογάν είναι τα φυσικά σύνορα και όχι «τα τεχνητά σύνορα» που ισχύουν σήμερα, με ελεύθερη Αλβανία, Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία και τις άλλες Βαλκανικές χώρες. Η Ευρώπη, λοιπόν, κλείνει τα μάτια στην επιθυμία του Ερντογάν για να καταλύσει την ανεξαρτησία τόσων λαών και εξακολουθεί να τον χαϊδεύει, επενδύοντας στη χώρα του, και πουλώντας του κάθε φύσεως πολεμικό υλικό. Γιατί θέλει να τον έχει πελάτη της. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι πελατειακές σχέσεις τής Ευρώπης με την Τουρκία φαίνονται ακλόνητες.

Να γιατί μιλώ για αγαπησιάρικια συμπεριφορά. Και για άλλα πολλά. Άλλωστε κανείς Ευρωπαίος ηγέτης δεν ρώτησε ευθέως τον Ερντογάν τι εννοεί με τη φράση «τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν». Εννοεί τη Συνθήκη της Λωζάνης; Εννοεί μια υποδούλωση της Ελλάδας ή τμήματός της; Εννοεί πόλεμο;

Αντί αυτών, οι Ευρωπαίοι, συζητούν για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παράλογη κίνηση από τα τυπικά, ακόμα, χαρακτηριστικά της. Αν ήταν Ευρωασιατική Ένωση, θα είχε λογική βάση κάθε συζήτηση. Άρα; Πώς το παράλογο να βαφτιστεί λογικό; Και όμως; Στην πράξη και το πλέον παράλογο φορά τον μανδύα του λογικού. Γιατί; Γιατί η γριά πόρνη Ευρώπη δεν έχει ηγέτες, έχει μόνο εγωιστικά ανθρωπάκια ανάξια της πολιτικής ευθύνης τους.

Η Τουρκία του Ερντογάν, βεβαίως, κρατά στα χέρια της μια υπερ-ατομική βόμβα. Είναι τα τέσσερα περίπου εκατομμύρια πρόσφυγες που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τα σπρώξει προς την Ευρώπη. Είναι οι πρόσφυγες των πολέμων που η Ευρώπη δεν στάθηκε ικανή να σταματήσει, όπως βεβαίως και ο οργανισμός των ανδρείκελων, δηλαδή ο Ο.Η.Ε.

Πρόσφυγες ενός παράλογου πολέμου με τις ευλογίες τής Ευρώπης. Συμφέροντα, συμφέροντα, συμφέροντα. Τα δάκρυα που χύνονται είναι δάκρυα εμπαιγμού. Κανείς δεν συμπόνεσε τα θύματα. Καμιά καρδιά δεν πόνεσε. Ό,τι γράφεται είναι κοροϊδία. Γιατί αν ήθελε, ο σκληρός πυρήνας τής Ευρώπης, θα είχε σταματήσει την ανθρωποσφαγή πριν από τη γέννησή της. Κι ας είχαν άλλες επιθυμίες η Ρωσία και οι Η.Π.Α. Και πρόσφυγες πολέμου δεν θα υπήρχαν…

Δεκάδες αναλυτές και διανοούμενοι έχουν αναδείξει τις ευθύνες τής Ευρώπης για όσα διαδραματίζονται στις ματωμένες περιοχές τής Ασίας. Δυστυχώς τα λόγια τους πηγαίνουν κατευθείαν στους κάδους ανακύκλωσης των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων τους οποίους διαχειρίζεται η Γερμανία. Η κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για τις δυο κορυφαίες ανθρωποσφαγές τής Ευρώπης και η μεγάλη ηττημένη τού Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, να διαφεντεύει τους νικητές της και ν’ αγκαλιάζει στο σκοτάδι την πάντα πονηρή Τουρκία, που δεν μάτωσε σε κανέναν από τους δυο πολέμους. Αυτή είναι η σύγχρονη μεγάλη ήττα της Ευρώπης.

Και η θέση της Ελλάδος;

Η Ελλάδα φρόντισε να ρημάξει όλα τα ακριτικά της νησιά. Ανάπτυξη (και αυτή οφειλόμενη στην ιδιωτική πρωτοβουλία), υπήρξε μόνο για τη Μύκονο, τη Σαντορίνη και κάποια άλλα όπως η Κως, η Ρόδος, η Σύρος…

Τα χάλια μας τα είδαμε στην πρόσφατη παρέλαση. Δημοτικά σχολεία με έναν μαθητή, με τρεις, με πέντε. Όταν κάποτε τα νησιά αυτά έσφυζαν από ζωή, έστω φτωχική.

Γι’ αυτά τα νησιά λεφτά δεν υπήρχαν. Επενδύσεις δεν έγιναν. Ο τοπικός πληθυσμός δεν είχε κίνητρα για να μείνει και να δημιουργήσει νέες οικογένειες. Αναπτυξιακά προγράμματα που να ελκύσουν ξένους επενδυτές στον τουρισμό δεν υπήρξαν. Τους χειμώνες τα πλοία δεν έφταναν. Αγροτικοί γιατροί δεν πήγαιναν. Οι τοπικές αστυνομίες καταργήθηκαν. 

Αν οι Αρκιοί ήταν Μύκονος, θα ήταν αλλιώς πολλά πράγματα.

Τα εκατομμύρια που έπεφταν σαν βροχή, κατέληγαν στις τσέπες πολιτικών όπως ο Τσοχατζόπουλος. Πόσοι άλλοι θα υπήρχαν σαν κι αυτόν, που ήξεραν όμως να κρύβουν καλά τις λαδιές τους;…

Αν αυτά τα εκατομμύρια πήγαιναν στην ανάπτυξη πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα και τα νησιά μας;

Δεν θέλω να βάλω τη φαντασία να δουλέψει. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως δεν μας αξίζει αυτή η μοίρα. Μπορεί να είμαστε τα «κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας», όπως τιτλοφόρησε το βιβλίο του ο Κ. Κωστής, αλλά ακόμα και τα κακομαθημένα παιδιά αξίζουν μιαν καλύτερη μοίρα για τον τόπο τους. Άλλωστε κάποιοι άλλοι τα έκαναν «κακομαθημένα». Αυτοί που το έπαιζαν εθνοπατέρες και εργατοπατέρες, εκείνοι που πίσω από τις πλάτες τους έπαιζαν άλλα παιγνίδια με εξασφαλισμένες τις καλές ζαριές.

Και τώρα;

«Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε,

είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα…»

τραγουδάει ο μέγας Γιώργος Νταλάρας, σε στίχους τού Κώστα Τριπολίτη και μουσική τού Θάνου Μικρούτσικου. Το ψιθυρίζω κι εγώ μ’ έναν κόμπο στην καρδιά, αναλογιζόμενος αν υπάρχουν σύνορα της δικής μας καρδιάς. 

Αγαθονήσι. Ξεχασμένο εκτώ μήνες το χρόνο, περιμένει το έλεος του κράτους

Αν τα δικά μας σύνορα είναι αυτά που χάραξαν οι διάφορες συνθήκες ή κάποια άλλα; Αλλά ανακαλύπτω πως έστω κι αυτά να είναι τα σύνορά μας, είναι χαραγμένα και πληρωμένα με πολύ αίμα, πάρα πολύ αίμα, ανυπολόγιστο αίμα. Όχι για να κατακτηθούν άλλοι λαοί, αλλά για ν’ αναπνεύσουμε οι κατακτημένοι πιο ελεύθερα. Και αυτό το αίμα δεν το σεβάστηκαν, δεν το τίμησαν κάποιες κυβερνήσεις.

Δεν το τίμησαν και κάποιοι Έλληνες, οι κομμουνιστές Έλληνες, που μιλούσαν για αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης και που ακόμα και σήμερα ισχυρίζονται πως η Εθνεγερσία ήταν μια ταξική επανάσταση και όχι μια επανάσταση για την απόκτηση ενός κράτος όπου μέσα σ’ αυτό θα έβρισκε στοργική αγκαλιά το Έθνος. Ξέρω πως κάποιοι θα θυμώσουν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, αλλά οι αλήθειες είναι γραμμένες σε ιστορικά κείμενα, που δεν ανασκευάζονται.

Όμως αυτές οι κυβερνήσεις, που δεν σεβάστηκαν όσο έπρεπε το αίμα, είναι οι ίδιες που κατόρθωσαν να κάνουν – έστω κουτσή – μια Ελλάδα ευημερίας και δημοκρατίας. Και αν η ευημερία δοκιμάζεται σήμερα, γιατί κατά τη δημιουργία της υπήρξαν τα γνωστά παρατράγουδα με φούσκες, υπερβολές και διαπλοκές, η δημοκρατία ανθεί, τουλάχιστον πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην Τουρκία του Ερντογάν. Και αυτό η Ευρώπη το ξέρει, άσχετα που ως γριά πόρνη πολυτελείας ανοίγει τα πόδια της στον Ερντογάν με αντάλλαγμα όσα μπορούσε – η Ευρώπη - να κάνει με το σπαθί της, αλλά δεν έκανε.

Το ξέρουν και οι Αμερικανοί, το ξέρουν και οι Ρώσοι. Το ξέρει και ο ίδιος ο Ερντογάν. Για τούτο και κάποιες κορώνες είναι περιττές. Αντίθετα είναι χρήσιμος ο στοχασμός με την ευκαιρία των εθνικών επετείων. Βαθύς στοχασμός και ιδιαίτερα για τις παθογένειες του Έλληνα και τις μαύρες σελίδες τής Ιστορίας του.

Δεν είναι κακό οι Έλληνες να μαθαίνουμε πως ο Κολοκοτρώνης ταπεινώθηκε από Έλληνες και Βαυαρούς. Δεν είναι κακό να μαθαίνουμε πως ο Καραϊσκάκης σκοτώθηκε από ελληνικό βόλι και πως τον Ανδρούτσο τον δολοφόνησαν ελληνικά χέρια. Να μαθαίνουμε την αλήθεια και απ’ αυτήν να διδασκόμαστε. Να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Να δίνουμε ζωή εκεί που όλα ερημώνουν. Καλύτερα μια Εγνατία λιγότερη και υπέρ-αναπτυγμένες παραμεθόριες περιοχές, παρά η σημερινή πραγματικότητα. Αν και η χώρα μπορεί και Εγνατίες να έχει περισσότερες και υπέρ-αναπτυγμένες παραμεθόριες περιοχές να διαθέτει. Με κινήσεις απλές. Με στοχευμένες πολιτικές. Με κρατικό μηχανισμό απαλλαγμένο από την κομματοκρατία. Με πολιτικούς που να έχουν όραμα και όχι σκοπό την εξυπηρέτηση των προσωπικών συμφερόντων.

Μια νέα γενιά πολιτικών θα πρέπει να διαχειριστεί τις τύχες της πατρίδας. Μια γενιά που θα κατέχει καλά την ιστορία και θα ξέρει πώς θα πετύχει την ανάπτυξη με έργα και όχι λόγια. Μια γενιά πολιτικών που δεν θα έχει θεό της τη φορολογία, αλλά την παραγωγή. Που θα ενθαρρύνει τις εξαγωγές των μοναδικών προϊόντων υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα μπορεί να έχει το καλύτερο λάδι, το πιο αρωματικό μήλο, την πιο συγκλονιστική ρίγανη, την μεγαλύτερη ποικιλία σε τυριά, τις πιο κορυφαίες προτάσεις σε κρασί.

Chardonnay, Merlot Syrah και άλλες γαλλικές ποικιλίες μπορεί να καλλιεργηθούν και να παράγουν κρασί στα περισσότερα μέρη της γης. Όμως Ασύρτικο μόνο η Σαντορίνη μπορεί να δώσει, Μοσχοφίλερο μόνο η Μαντινεία, Φιλέρια μόνο τα νησιά του Αιγαίου, Μαλαγουζιές μόνο η Ελλάδα, Αγιωργίτικο μόνο τα υψίπεδα της Νεμέας και Ξινόμαυρα μόνο η Νάουσα, η Δυτική Μακεδονία και η Ραψάνη μπορούν να δώσουν.

Χρειαζόμαστε μια νέα γενιά πολιτικών που θα μιλά ήσυχα, ήρεμα και απλά και θα ενθαρρύνει ώστε να γεμίσουν με «Costa Navarino» οι Αρκιοί, το Αγαθονήσι, τα Ψαρά, η Κάλυμνος και όλα τα νησιά και νησάκια του Αιγαίου, προσελκύοντας τουρίστες υψηλής οικονομικής τάξης που θα γίνουν πρεσβευτές της Ελληνίδας θάλασσας στις χώρες τους.

Σ’ ένα ρημαγμένο και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο χωριό της Μεσσηνίας, τα Βουνάρια, των ογδόντα κατοίκων, που δεν το έχουν οι περισσότεροι χάρτες, ένας «τρελός» Ελληνοαυστραλός έκανε μια μικρή, αλλά πολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα, σχετικά μακριά από τη θάλασσα, με χίλιες δυσκολίες από την ελληνική γραφειοκρατία. Επτά μήνες το χρόνο η πληρότητά του είναι στο 100% με τουρίστες που πληρώνουν πάνω από 400 ευρώ τη βραδιά. Όλοι αυτοί οι τουρίστες που το επιλέγουν και περνούν κάποιες μέρες του καλοκαιριού τους εκεί, διαφημίζουν στις πατρίδες τους αυτά που σ’ εκείνες δεν βρίσκουν. Την ηρεμία του τοπίου, τις ιδιαίτερες τοπικές γεύσεις, τη θάλασσα, τα δειλινά, τις χαραυγές, τις μυρωδιές της ελληνικής γης. Γιατί να μην υπάρχουν εκατοντάδες τέτοια ξενοδοχεία σ’ αυτά τα νησιά που τα δημοτικά τους σχολεία έκλεισαν ή θα κλείσουν στα αμέσως επόμενα χρόνια;

Όραμα και αποφασιστικότητα χρειάζεται. Και ας ψάχνει ο κάθε Ερντογάν μετά, τα σύνορα της καρδιάς του στις στέπες της κεντρικής Ασίας, με χανουμάκια και ευνούχους…