Όταν τα πάντα γύρω σου καταρρέουν…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

--------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

--------------------------------------

Τι δεν καταλαβαίνεις φίλε και αδελφέ; Είμαστε στα 2018, σε έναν τόπο ευλογημένο, μικρό όσο μια χούφτα μπροστά στην παγκοσμιότητα, έχοντας βιώσει όλη την αλητεία που θα μπορούσε ν’ αντέξει η γη.

Τι δεν καταλαβαίνεις; Πως τα πάντα έχουν διαλυθεί; Ότι δεν μπορούμε πια να μιλάμε για την έννοια του κράτους; Πώς όλα πλέον πλέουν ακυβέρνητα; Ότι στο στράγγισμα του φιλότιμου και φιλόπονου πολίτη γίνεται εις μάτην; Πως και τα ελάχιστα που είχαν μείνει όρθια, πλέον γκρεμίζονται;

Τι είναι αυτό που σε κάνει υπερήφανο και ασφαλή ως πολίτη αυτής της χώρας; Τι δεν καταλαβαίνεις;

Πως τα νοσοκομεία μας είναι αχούρια; Κάποτε ένας πολιτικός οραματίστηκε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που θα έδινε στους Έλληνες, δηλαδή σ’ εσένα, σ’ εμένα, σε όλους, γρήγορη, αποτελεσματική, αξιοπρεπή περίθαλψη, έτσι ώστε οι κρατήσεις μας για την υγεία μας και γενικά η φορολογία μας να πιάνει τόπο. Ακολούθησαν ίντριγκες, φακελάκια και άλλα πολλά. Στήθηκε ένα ιερατείο γιατρών, που τους τίμιους και άξιους επιστήμονες, δηλαδή αυτούς που τιμούσαν τον όρκο τους στον Ιπποκράτη, τους παραγκώνισε. Ο καρκίνος χτύπησε το ΕΣΥ από την παιδική του ηλικία, ακόμα, και τώρα γερασμένο και ανήμπορο σέρνεται και στέκεται όρθιο χάρη στην φιλότιμη προσπάθεια κάποιων, λίγων που το υπηρετούν ευσυνείδητα.

Ποιος έχει την ευθύνη; Μα οι 300, που δεν συγκινήθηκαν, ούτε συγκινούνται από τους ισάριθμους του Λεωνίδα, που δηλαδή έχουν γνώμονα το συμφέρον τους και όχι το γενικό καλό. Και πιο συγκεκριμένα, η μεγάλη ευθύνη είναι στους ώμους της πολιτικής ηγεσίας, των υπουργών δηλαδή, που πέρα από τα παχιά τους λόγια, υπάρχει μια σκληρή σειρά από «γιατί» και από «πώς» η οποία μένει αναπάντητη.

Τα ονόματα είναι γνωστά, άγνωστος παραμένει ο αριθμός των διαπλοκών, των διαπλεκόμενων και τα αποκομισθέντα κέρδη. Ο πλουτισμός δηλαδή, πολιτικών, γιατρών, φαρμακευτικών και άλλων πολλών παραγόντων.

Και ο πόνος να σέρνεται. Η αγωνία του ασθενή να γιγαντώνεται. Άλλωστε, δικαιολογίες, για να καλυφθεί η ανεπάρκεια και όλες οι μαύρες στιγμές, βρίσκονται πάντα. Και είναι πειστικές, άσχετα αν δεν εκφράζουν την αλήθεια…

Ποτέ, η αλήθεια δεν βασίλεψε σ’ αυτόν τον τόπο. Πάντα το ψέμα και η υποκρισία. Θυμήσου τον Ανδρέα του Γιαννόπουλου, του Τσοβόλα και της Μιμής; Θυμήσου τον Σημίτη του Χρηματιστηρίου και του Τσοχατζόπουλου. Θυμήσου τον Καραμανλή που ήθελε ν’ αναδιοργανώσει το Κράτος. Θυμήσου τον Παπανδρέου που βεβαίωνε πως λεφτά υπάρχουν κι έσερνε τη χώρα στη χρεοκοπία. Θυμήσου τον Σαμαρά με τα Ζάππεια, όσο κι αν αυτός προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και εν τέλει οι «Σαμαροβενιζέλοι» πήγαν τον τόπο, έστω κουτσά, δέκα βήματα μπροστά. Τέλος θυμήσου το αποκορύφωμα του ψεύδους, τον κορυφαίο όλων στο ψέμα, την αναλγησία, τη μαύρη προπαγάνδα, Αλέξη Τσίπρα, που πήγε τον τόπο είκοσι βήματα πίσω, αντικαθιστώντας την έννοια των θρήνων με τους χάρτινους πανηγυρισμούς.

Τι δεν καταλαβαίνεις, λοιπόν, φίλε και αδελφέ;

Πως η διαπλοκή έγινε πλέον εθνικό σπορ; Βγάλε τις παρωπίδες σου και δες, με κάποια αντικειμενικότητα, τα συμβαίνοντα έστω στο ποδόσφαιρο. Σκέψου πως, ό,τι συνέβη στον αγώνα του ΠΑΟΚ, να είχε συμβεί σ’ έναν αγώνα τού Πλατανιά ή της Κέρκυρας. Τι θα είχε συμβεί με τον πρόεδρο των ομάδων τους; Ποιες ποινές θ’ ακολουθούσαν και σε πόσο χρόνο; Πιστεύεις αν αυτές οι ομάδες θα είχαν κάποιο μέλλον στο πρωτάθλημα;

Μέρες μετά, το μαγείρεμα συνεχίζεται. Άλλωστε ο υπό κατηγορία πρόεδρος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι έχει χρήμα, για να είναι δυνατός παίκτης, παράγοντας μεγάλου βεληνεκούς. Διάφοροι πολιτικοί συνωστίζονταν στον προθάλαμο του γραφείου του για να πάρουν κομμάτι της εύνοιάς του. Είναι αυτοί που μασούν τα λόγια τους ή σιωπούν εκκωφαντικά, γιατί τρέμουν στην ιδέα πως πιθανόν αν δεν τον υπερασπιστούν θα πέσουν στη δυσμένειά του, αλλά και στη δυσμένεια μιας πόλης που παραδόθηκε αμαχητί στη λάμψη του.

Σ’ αυτήν τη χώρα, που ακόμα τη λένε Ελλάδα, ο εξευτελισμός δεν έχει όρια και αιτία του κακού είναι το προσωπικό συμφέρον. Αγνοώντας ότι για τον καθένα μας αναλογούν δυο μέτρα γης, μέχρι και από εκεί να μας ξεθάψουν, πασχίζουμε για την τσέπη μας με κάθε αντίμετρο.

Χρόνια, το ελληνικό ποδόσφαιρο, το κατηγορούσαν για «παράγκες» και άλλα. Χρόνια τα ευχολόγια, χρόνια οι εξαγγελίες. Εκείνο που εξελίχθηκε είναι η θρασύτητα. Αποτέλεσμα ένας βουλευτής τής Θεσσαλονίκης, που δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομά του, να ισχυρίζεται ότι το περιστατικό με τον Ιβάν Σαββίδη δεν ήταν τίποτα μπροστά στη φωτοβολίδα που σκότωσε κάποτε έναν φίλαθλο της ΑΕΛ. Αφού, λοιπόν, μια φωτοβολίδα, εντελώς τυχαία, έπεσε πάνω σε φίλαθλο και τον σκότωσε, μπορούμε να μπαίνουμε στο γήπεδο εμφανώς οπλοφορούντες και ν’ απειλούμε τον διαιτητή ότι θα είναι νεκρός.

Τι δεν καταλαβαίνεις φίλε και αδελφέ από αυτήν την ιστορία και από άλλες πολλές; Ότι κάποτε πιστεύαμε πως θα πιάσουμε πάτο και ύστερα θα συνέλθουμε; Συνήλθαμε; Ή μήπως ακόμα αργεί ο πάτος; Τι ακόμα πρέπει να συμβεί για να υπάρξει μια εθνική αφύπνιση; Να παρασημοφορήσουμε τα «δικά μας παιδιά» για να γκρεμίσουν συθέμελα τα πανεπιστήμια; Να υπάρξει κρατική προτροπή για να ξηλώσουν τα πάντα στους ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους; Ποιος πληρώνει τις τόσες φθορές, που έγιναν πλέον βαρετή είδηση υψηλού κόστους; Ποιος πληρώνει τις φθορές στα πανεπιστήμια, που μόνο πανεπιστήμια δεν θυμίζουν; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το Πολυτεχνείο είναι Πολυτεχνείο και όχι εργοτάξιο κατασκευής μολότοφ και δωρεάν στέγη «αναρχοαυτόνομων», ή «αλληλέγγυων», ή διαφόρων άλλων «συλλογικοτήτων»; Ποιος νιώθει υπερήφανος για το επίπεδο της Παιδείας; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι τα σχολεία μας προσφέρουν γνώση και διάπλαση χαρακτήρων;

 

Τι δεν καταλαβαίνεις απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας;

Είμαστε ο λαός του «survivor», του φραπέ και του φρέντο, του βολέματος και της αναξιοπρέπειας;

Με αυτά τα εφόδια πώς θα σταθούμε όρθιοι τα χρόνια που έρχονται;

Με την υπογεννητικότητα να καλπάζει, πώς μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι;

Και φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε με κούφια λόγια απέναντι σε όσους έχουν χαράξει τη δική τους εθνική πολιτική σε βάρος μας. Ποια ήταν η δική μας εθνική πολιτική; Ποια είναι σήμερα;

Αφήσαμε τα ακριτικά νησιά να ερημώνουν. Ελλάδα ήταν πάντα η Αθήνα. Αφήσαμε και τις ακριτικές περιοχές στα βόρεια σύνορα να ερημώνουν. Ελλάδα ήταν και πάλι η Αθήνα. Ποια τα αναπτυξιακά έργα από τις Φιλιάτες μέχρι τον Έβρο; Καταδικασμένη σε μαρασμό η μεθόριος. Μιαν άλλη Ελλάδα εκεί. Τόσα κονδύλια της Ευρώπης χαμένα. Το μεγαλύτερο μέρος τους μπήκε στις τσέπες των επιτήδειων. Γιατί δεν βγήκαν στον αέρα οι λαμογιές; Γιατί απλούστατα κανείς δεν θέλησε να κάνει την τομή και να στείλει στη φυλακή εργολάβους και πολιτικούς που συντέλεσαν στο έγκλημα.

Δισεκατομμύρια με ουρά έμπαιναν στη χώρα για την ανάπτυξή της. Δισεκατομμύρια που έκαναν βαθύπλουτες κάποιες οικογένειες, που έκαναν βαθύπλουτους κάποιους εργολάβους και παράλληλα και κάποιους πολιτικούς που βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά. Αντί για δρόμους, γέφυρες, λιμάνια, νοσοκομεία, τα δισεκατομμύρια αυτά έκαναν πάμπλουτους κάποιους επιχειρηματίες και πολιτικούς, έτσι ώστε τώρα η Ευρώπη και οι «δανειστές» και οι «θεσμοί» του Τσακαλώτου, να μας κουνούν το δάχτυλο και ν’ απαιτούν πίσω τα κλεμμένα.

Ποιοι υποδούλωσαν αυτήν την πανέμορφη χώρα; Όπου και να ψάξεις αδελφέ δεν βρίσκεις την ελληνική θάλασσα, τα ελληνικά ακρογιάλια, τα ελληνικά ηλιοβασιλέματα. Δεν βρίσκεις πουθενά αυτήν την εναλλαγή τού τοπίου, τη γλυκύτητα της άνοιξης, τη φιλοσοφημένη λαϊκή σκέψη.

Αυτήν την χώρα τη ρημάξανε, την εξευτελίσανε. Θα μπορούσε να γίνει η πρώτη των πρώτων, προβάλλοντας και εκμεταλλευόμενη όλον τον ανθρωπογενή πολιτισμό της κι έμεινε ουραγός, λαχανιασμένη και πετσοκομμένη. Θα μπορούσε να γίνει Κέντρο Ανάπτυξης της Παγκόσμιας Σκέψης και κανείς να μην τολμούσε ν’ απλώσει χέρι πάνω της. Αναξιοποίητοι οι Δελφοί, η Ολυμπία, ο Μυστράς, η αρχαία Πέλλα, η Βεργίνα, η Κνωσσός, η Δήλος και δεκάδες ακόμα τόποι, που έπρεπε να αναπτύξουν ιδιαίτερη δράση με διεθνή συνέδρια και πρωτοπόρες συζητήσεις.

Γι’ αυτό σε ρωτώ, «τι δεν καταλαβαίνεις;». Ζεις, τώρα, μέσα σε νέο κολαστήριο που το χαρακτηρίζουν νέες, πλαστικές, χυδαίες, λέξεις.

Η μείωση των συντάξεων έγινε «αναπλαισίωση». Το ξέχασες; Ξέχασες τη «δημιουργική ασάφεια» του Βαρουφάκη; Κοντά στα εκατό δις τον πλήρωσες και τον ξέχασες; Τόσο μεγάλη πλύση υπέστεις από τα «βοθροκάναλα» του Πολάκη; Φοβάσαι μήπως σε χαρακτηρίσουν «γερμανοτσολιά» την ώρα που εφαρμόζουν με το νι και με το σίγμα τις εντολές των Γερμανών κουμανταδόρων; Ή σου αρκούν τα «γεμιστά» της κυρίας Θεανώς Φωτίου; Δεν λέω, νόστιμα είναι τα «γεμιστά», αλλά κάπου κάπου καλό είναι και το κρεατάκι.

Η άποψή μου είναι πως όλα τα καταλαβαίνεις. Αλλά ξέρεις πως είσαι τόσο παγιδευμένος που δεν μπορείς ν’ αντιδράσεις. Κι αυτό το πέτυχαν, ιδιαίτερα οι σύγχρονοι ηγέτες. Πλέον κατάλαβες καλά πως οι «ζουρνάδες» και τα «νταούλια», που θα έπαιζε ο κ. Τσίπρας για να χορέψουν οι «αγορές», ήταν για να χορέψεις εσύ, εγώ, αυτός.

Μας χορεύουν στο ταψί; Χορεύουμε σε αναμμένα κάρβουνα; Είτε το πρώτο, είτε το δεύτερο συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Να παρακαλούμε την Μέρκελ - εκείνη που τη βρίζαμε - να μεσολαβήσει για την επιστροφή των δυο στρατιωτικών, για των οποίων την ευθύνη δεν έχει γίνει ακόμα λόγος. Έμπειροι αξιωματικοί, υπολοχαγός ο ένας, λοχίας ο άλλος. Πρώτη φορά έβγαιναν για περιπολία; Τόσο εύκολα χάνουν το δρομολόγιό τους; Αν σε καιρό ειρήνης διαπράττουν παρόμοια λάθη, σε καιρό πολέμου τι θα έκαναν;

Όχι, δεν κάνω τον συνήγορο του διαβόλου. Απλά καταθέτω κάποιους προβληματισμούς μου για γεγονότα που τα θεωρώ παράτυπα. Γεγονότα που όπως φαίνεται τεντώνουν ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μας με την Τουρκία, τη μεγάλη χαϊδεμένη της Δύσης, που θέλει να ξεχάσει την Ιστορία της για χάρη των κερδοσκόπων της. Γιατί, πρέπει κι εσύ αδελφέ να καταλάβεις, πως το χαϊδεμένο παιδί της Ευρώπης είναι η Τουρκία, άσχετα αν τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Ελλάδα. Και γι’ αυτό δεν φταις, ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε αυτός. Φταίνε εκείνοι που χαράζουν την εξωτερική πολιτική…