Οι μασκαράδες είναι εδώ!

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

------------------------------------ 

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή, 2-2-2018).

Δεν ξέρω αν η εμφάνιση του πολιτικού άνδρα τής Θεσσαλονίκης κ. Ψωμιάδη εξυπηρετεί μόνο διαφημιστικές στοχεύσεις τής εταιρείας την οποία διαφημίζει ή έχει παράλληλα κι ένα ευρύτερο συμβολικό χαρακτήρα, θέλοντας ο κ. Ψωμιάδης να περάσει το μήνυμα ότι επιστρέφει στην πολιτική ζωή ως «Ζορό», δηλαδή ως τιμωρός. Ομολογώ πως μετά την έκπληξη ακολούθησε η συγκίνηση. Είτε γιατί ο «Ζορό» ήταν ο ήρωας της παιδικής μου ηλικίας, που μαζί με τον Ντ’ Αρτανιάν και τον Κόμη Μοντεχρήστο γέμιζαν τις δικές μου απόκριες… Είτε γιατί ο επιστροφή τού μυθιστορηματικού ήρωα του Johnston McCulley ως τιμωρού επανάφερε μια επιτακτική ανάγκη των τελευταίων χρόνων: Να τιμωρηθούν, έστω από έναν σύγχρονο «Ζορό» οι δυνάστες της ζωής μας, οι ληστές του δημόσιου χρήματος, αλλά και των εσόδων μας, οι άνομοι που έφεραν στο χάλι αυτό τη χώρα.

«Σύνελθε…»ήταν η αμέσως επόμενη αυτό-απάντηση. «Ένας απλός μασκαράς είναι που διαφημίζει τα αποκριάτικα του ‘‘Τζάμπο’’ και τίποτα άλλο. Και μάλιστα, όπως δήλωσε ο ίδιος, χωρίς οικονομικό όφελος.

Άλλωστε στην καθημερινότητά μας συναντάμε άπειρους μασκαράδες, η πλειοψηφία των οποίων φορά κοστούμι και γραβάτα, ενώ τελευταία έχει γίνει της μόδας και το χωρίς γραβάτα, ακόμα και χωρίς κάλτσα με παπούτσι, κάτι δηλαδή σαν θερινός Ζουράρις στη Βουλή, ξεκάλτσωτος με σαγιονάρα - πέδιλο».

Να είσαι καλά Ψωμιάδη με το μασκάρεμά σου. Έκανες φανερό, ό,τι οι άλλοι το κάνουν κρυφά, ντύνοντας τον εαυτό τους «κύριο».

Γιατί μην μου πείτε πως δεν είναι μασκάρεμα να λες πως θα φορέσεις λευκά κι εσύ να κυκλοφορείς με μαύρα. Κάτι σαν το περήφανο ΟΧΙ, που έγινε ταπεινό ΝΑΙ, ή το να εκλέγεσαι βουλευτής με τη σημαία τού ΚΕΝΤΡΟΥ και να μετακομίσεις κραδαίνοντας σημαιούλες του ΣΥΡΙΖΑ; Ή να υποστηρίζεις άχρι θανάτου πως δεν δέχεσαι τη λέξη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στα της ονομασίας και των άλλων συναφών στο θέμα των Σκοπίων και να δηλώνεις πως στο συλλαλητήριο δεν θα πας, αλλά θα προτρέψεις τυς φίλους σου να είναι παρόντες. Οποία αντίφαση;;;

Τα μασκαρέματα, ή αλλιώς μασκαριλίκια, είναι ΕΔΩ, πολύ πιο έντονα απ’ ότι στη διαφήμιση του «Τζάμπο» με τον Ψωμιάδη. Και είναι και κραυγαλέα, τόσο που προκαλούν οργή. Γιατί τούτος ο τόπος άξιζε πολιτικούς έστω μ’ ελάχιστη αξιοπρέπεια. Πλέον είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με συνειδήσεις βουτηγμένες στο μαζούτ του αυτο-εξευτελισμού.  

Τα περιστατικά του στρουθοκαμηλισμού αυτήν την εβδομάδα πήραν μορφή καταιγίδας. Το σφιχταγκάλιασμα της εξουσίας είναι πλέον εκκωφαντικό. Το ευτύχημα για όλους όσοι μασκαρεύονται ξεδιάντροπα είναι πως έχουν να κάνουν με μάζες που περισσότερο θυμίζουν ανάμεικτο κιμά, παρά κοινωνικά σύνολα. Για τούτο και ορθά κάποιοι στοχαστές τονίζουν πως η κρίση είναι πρώτα αξιών και ύστερα οικονομική ή ό,τι άλλο.

Με ιδιαίτερη θλίψη παίρνω στο χέρι μου δυο βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα. Το ένα είναι της Λαρισαίας Καθηγήτριας Ιστορίας Μαρίας Ευθυμίου. «Μόνο λίγα χιλιόμετρα – Ιστορίες για την Ιστορία» ο τίτλος του. Το άλλο, του Καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης Γιώργου Μαυρογορδάτου. «Μετά το 1922 – Η παράταση του Διχασμού» ο τίτλος του. Μα πόσο εύγλωττα δείχνουν την ένδειά μας; Πόσο ανάγλυφα παρουσιάζουν την εθνική μας άγνοια και την εθνική μας αλαζονεία; Αλλά πόσοι θα διαβάσουν στις μέρες μας Μαρία Ευθυμίου και  Γιώργο Μαυρογορδάτο; 

Παρακολουθώ – με την οργή μου να φουντώνει – τους μασκαράδες της δημόσιας ζωής να παίζουν κλωτσοσκούφι στις τηλεοράσεις. Την αμηχανία τους ν’ απαντήσουν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων την καλύπτουν σηκώνοντας τον τόνο της φωνής τους. Οι απαντήσεις τους είναι εντελώς ξένες με τις ερωτήσεις. Οι ευθύνες είναι πάντα των άλλων. Αυτοί κορδωμένοι σαν γαλοπούλες γελοιοποιούν την έννοια της συζήτησης. «Τενεκέδες ξεγάνωτοι», έλεγε ο παππούς μου.

Άραγε θα μπορούσε κανείς να μασκαρευτεί σε τενεκέ ξεγάνωτο; Και βέβαια. Αρκεί να φορέσει κοστούμι (όχι απαραίτητα – και λέτσιος να ντυθεί είναι της μόδας) και να βάλει στο πέτο μια κονκάρδα με το όνομα ενός πολιτικού. Θα εκφράζει την αλήθεια…