Ρώτα, μάθε, μίλα κ. Περιστέρα…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

 

Κλαίει κάθε 5 Ιουλίου, η κυρία Τσίπρα. Και ποιος δεν κλαίει κυρία Περιστέρα μου;

Όλοι μας κλαίμε σε αυτήν την επέτειο της μεγαλύτερης πολιτικής εξαπάτησης του λαού μας, της σύγχρονης εθνικής μας ντροπής, κυρία Τσίπρα.

Γιατί;

Γιατί μας δούλεψε ο αντρούλης σου, γλυκιά μου. Και μην εκπλήσσεσαι που σε αποκαλώ «κυρία Τσίπρα». Εξ αιτίας αυτού του επωνύμου σε γνωρίζουν οι Έλληνες. Με το πατρικό σου ούτε τα μακρινά ξαδέλφια σου δεν σε θυμούνται. Γι’ αυτό, ό,τι και να είπες, ανήκουν στον χώρο τής κακόγουστης προπαγάνδας.

Διαφωνείς;

Δεν πειράζει. Άλλα πειράζουν. Τα προνόμια που απόκτησες ως σύζυγος πρωθυπουργού. Ακόμα και τη δυνατότητα να δίνεις συνεντεύξεις. Γιατί, πριν κάποια χρόνια, κανένας δημοσιογράφος δεν θα θεωρούσε και κατόρθωμα αν σου έπαιρνε συνέντευξη. Άλλωστε για ποιο λόγο ν’ ασχολούνταν μαζί σου; Είχες κάποιο έργο; Ήσουν κάτι ιδιαίτερο έστω στην εργασία σου; 

Λοιπόν… Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, με ορθή ματιά, δηλαδή. Είπες πως ο σύζυγος/σύντροφος δεν είπε ψέματα. Αυτό έλειπε να έλεγες το αντίθετο, πως, δηλαδή, ο άντρας σου είναι ψεύτης. Ούτε στη Δεύτερη Παρουσία δεν θα ξανάβλεπες συζυγικό κρεβάτι. Θα είχαν σπεύσει να σε διαμελίσουν, πρώτα ο Πολάκης και ύστερα ο Καρανίκας, μια και ο σύζυγός σου θα βρισκόταν σε διαρκείς συσκέψεις με Παππά και Τζανακόπουλο για το πώς θα παρουσιάσουν τη νύχτα ως μέρα, ή την κωλοτούμπα ως ισορρόπηση. Γιατί δυστυχώς κυρία Περιστέρα, μια νύχτα ζούμε από τον Ιανουάριο του 2015 κι εντεύθεν. Ένα μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα και στην παγωνιά της απόλυτης ένδειας, που δεν διώχνουν το σκοτάδι της οι κωλοτούμπες τού συζύγου.

Είπες κι άλλα όμως, ιδιαίτερα γαργαλιστικά κυρία Περιστέρα, που έγινες Μπέτυ επί το ελληνικότερον: Πως έμεινες με το παράπονο που δεν γνώρισες από κοντά τον Φιντέλ. Είχες την ευκαιρία, όμως, να γνωρίσεις τα έργα και τις ημέρες του. Ένα ταξιδάκι στην Κούβα τού Κάστρο, όχι τη σημερινή που εκπορνεύεται με τα τερτίπια του καπιταλισμού, θα σου έδινε πλήρη εικόνα. Δεν το έκανες. Γιατί; Δεν είχες χρήματα; Τώρα που έχεις γιατί δεν την επισκέπτεσαι για έναν - δυο μήνες; Υπάρχουν πολλά κατάλοιπα που θυμίζουν την εποχή του και τα οποία μια έξυπνη γυναίκα/πανεπιστημιακός εύκολα θα τα ανακάλυπτε πίσω από τη βιτρίνα.

Αχ, κυρία Τσίπρα…

Όταν δίνεις συνέντευξη με προσυμφωνημένες ερωτήσεις και τις απαντήσεις τις συντάσσει ένα επιτελείο επικοινωνιολόγων, το πρώτο που θα πρέπει να ξέρεις είναι πως δεν απευθύνεσαι σε συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό, που ψάχνει δικαιολογίες για τις επιλογές του. Δυστυχώς, όσα θα βάλουν στο στόμα σου οι σύμβουλοί σου, διαβάζονται από πολλούς. Κάποιοι απ’ αυτούς ξέρουν Ιστορία, έχουν διαβάσει Πολιτική, Κοινωνιολογία, Φιλοσοφία, Λογοτεχνία και άλλα πολλά. Κάποιοι είναι στοχαστές. Και περνούν από ψιλό κόσκινο όσα λες. Και μετά γελούν… Ειρωνικά, σαρκαστικά… Γιατί κυρία Τσίπρα υπάρχουν κάποια όρια στον δημόσιο λόγο. Εσύ, βέβαια, έχεις πρότυπό σου τον σύντροφό σου, άρα καταργείς τα όρια και βερμπαλίζεις. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να ενθουσιάζεις τον κ. Καρανίκα. Μόνο που την παραγωγική Ελλάδα δεν τη συνθέτουν Καρανίκες, αλλά άτομα υπεύθυνα, που μεταξύ των άλλων πιστεύουν και στην αριστεία. Δυστυχώς για σένα υπάρχουν και τέτοιοι Έλληνες.

Αλλά δεν τελείωσα μαζί σου. Είναι κι εκείνα που είπες σχετικά με την κυβέρνηση και την εξουσία. Μεγάλο λάθος σου που δεν έμαθες πως στις Δημοκρατίες δεν υπάρχει Εξουσία, αλλά Εξουσίες. Τέσσερις στον αριθμό. Τρεις επίσημες και μια ανεπίσημη. Η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική, που είναι ανεξάρτητες και λειτουργούν ανεξάρτητα. Η – ανεπίσημη - τέταρτη, είναι τα ΜΜΕ. Μια Εξουσία είχε η Σοβιετική Ένωση στις καλές ημέρες τού κομμουνισμού και οι δορυφόροι της.

Αλλά αυτά τα καθεστώτα τελείωσαν οριστικά, πέρασαν στα αζήτητα της Ιστορίας. Από μόνα τους. Οι λαοί τους τα γκρέμισαν. Ρώτα να μάθεις αν θέλεις. Η όψιμη φιλενάδα του Αλέξη σου, η κ. Μέρκελ, το ξέρει καλά. Φιλοξενήστε την στην Αθήνα και ζητήστε της να σας τα μάθει αυτά. Το να θέλεις να πάρει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ την Εξουσία, είναι σαν να θέλεις τέσσερα σε ένα. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί τούτος ο τόπος ακόμα και όταν πεθάνει, θα πεθάνει Δημοκρατικά. Που δεν θα πεθάνει. Όχι γιατί εσείς τον θέλετε ζωντανό, αλλά γιατί τον θέλει η ανθρωπότητα, τον θέλει ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος, που σημαίνει: Η Ευρώπη. Η Δύση, δηλαδή. Η ίδια Δύση που τον ανέστησε πριν διακόσια περίπου χρόνια, όταν στην Ελλάδα, ανάμεσα σε τυχοδιώκτες έφταναν ελληνιστές, αρχαιολόγοι, ποιητές, ζωγράφοι, με την αυταπάτη ότι θα συναντούσαν τους απογόνους τού Περικλή. Γρήγορα κατάλαβαν πως κάποιο λάθος είχε γίνει, αλλά ο σπόρος είχε πέσει και η γη – η καμένη απ’ την Τουρκιά – άνθισε. Γεννήθηκε ένα νέο έθνος Ελλήνων, που έδωσε στην παγκοσμιότητα έναν Καζαντζάκη, έναν Καβάφη, έναν Σεφέρη, έναν Ελύτη, έναν Παπανικολάου, έναν Καραθεοδωρή, έναν Χατζιδάκι, έναν Θεοδωράκη, έναν Αναστάσιο και πολλούς ακόμα φωτεινούς και διαλεχτούς ανθρώπους.

Επί της ουσίας: Την εκτελεστική εξουσία την πήρατε. Θέλατε δεν θέλατε, αφού είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου με τις εγκληματικές συμπεριφορές των προηγούμενων. Τις άλλες τρεις, σαφώς και όχι. Καμιά κυβέρνηση δεν τις πήρε ποτέ και ούτε θα τις πάρει. Ακόμα κι όταν κάποτε τα ινδάλματά σου το επιχείρησαν. Το μόνο που πέτυχαν ήταν ν’ ανοίξουν τάφους, χιλιάδες τάφους, άδικους τάφους.

Ρώτα, λοιπόν, κυρία Περιστέρα. Μάθε. Μίλα, μετά…