Τρία χρόνια μετά…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-------------------------------------

Πρωταρχικό στοιχείο και απαρασάλευτη βάση τής Δημοκρατίας είναι η Ελευθερία. Χωρίς αυτήν οι κρατούσες πολιτικές δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν δημοκρατικές. Στερούνται και του σώματος και του πνεύματος της δημοκρατικής οντότητας. Για τούτο, το εγκαταστημένο πριν από τρία περίπου χρόνια κυβερνητικό σχήμα, δεν δικαιούται να μιλά για δημοκρατικές αξίες και δημοκρατία. Η ζώσα πραγματικότητα στη χώρα μας μόνο την ελευθερία δεν υπηρετεί. Ο Έλληνας του 2017 είναι υπόδουλος ενός συστήματος που εγκαταστάθηκε με τη θέλησή του και παραμένει αδιασάλευτο με την ανοχή του, υιοθετώντας μιαν άτυπη δικτατορία για την οποία πολιτικοί αναλυτές τού μέλλοντος θα αδυνατούν να βρουν το ελάχιστο ελαφρυντικό.

Η έλλειψη της ελευθερίας είναι εμφανέστατη από την καταπάτηση των δικαιωμάτων τού ατόμου, που εδώ και τρία περίπου χρόνια έχει πάρει μορφή λαίλαπας. Βεβαίως, αυτή η καταπάτηση, είχε την αρχή της κάποια χρόνια πριν, όταν εντελώς ανόητοι πολιτικοί άντρες-μαριονέτες, αναγκάστηκαν να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό πως τα οικονομικά τής χώρας πήγαν «κατά διαόλου».

Αυτές οι μαριονέτες που ελέω άκριτου σώματος ψηφοφόρων είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας, προχώρησαν τότε σε περιστολή ή και καταστολή δικαιωμάτων των πολιτών∙ των ασθενέστερων πολιτών, βεβαίως. Ήταν ανίκανοι εκείνοι οι πολιτικοί να δώσουν ώθηση στην παραγωγική ικανότητα της χώρας έτσι ώστε με εισροές οικονομικών πόρων ν’ αντισταθμιστούν οι απώλειες.

Οι πολιτικές αυτές συνεχίστηκαν με τους λιγότερο υπεύθυνους να «πληρώνουν τη νύφη». Τότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο η ρητορική τής ανερμάτιστης οχλολαγνείας. Με προεξάρχοντα τον νυν πρωθυπουργό, η λασπολογία και οι κούφιες υποσχέσεις εμφανίστηκαν ως πολιτικός λόγος, οι ύβρεις ως πολιτική κριτική, η ιδιοτελής «αγανάκτηση» ως διαμαρτυρία. 

Τα Χριστούγεννα του 2014 ακόμα και οι πιο δύσπιστοι των πολιτών ήλπιζαν πως κάτι θα άλλαζε, προς το καλύτερο, βεβαίως. Ο ορθολογισμός έλεγε ότι έστω ελάχιστα να πραγματοποιούσε ο νεαρός με τους πύρινους λόγους, μια κάποια καλύτερη μέρα θα ξημέρωνε. Ακόμα κι αν δεν θα τον ψήφιζαν θα ήταν για καθαρά ιδεολογικούς λόγους.

Με το ξημέρωμα του νέου έτους ήρθε το «ολοκαύτωμα». Ένας ανισόρροπος άνθρωπος που ανέλαβε το μεγάλο φορτίο των οικονομικών στην πλάτη του, έκανε τα πάντα ώστε και η ελάχιστη αξιοπρέπεια της χώρας να καταρρακωθεί, αλλά και το οικονομικό ναυάγιο να αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις. Όταν ο νεαρός πρωθυπουργός αντιλήφθηκε το μέγεθος της καταστροφής, προσπάθησε να σταματήσει το ολίσθημα, αλλά το κακό είχε γίνει. Τη νύφη, για μια ακόμα φορά, θα την πλήρωναν οι αδύναμοι και οι λιγότερο υπεύθυνοι για την καταστροφή αυτή. Θα την πλήρωναν επίσης οι πλέον τίμιοι. Αυτοί που χαρακτηρίζονται ως «λαμόγια» θα έβρισκαν τρόπους να γλιστρήσουν και να συνεχίσουν να ευημερούν. Άλλωστε μια ανίερη συμμαχία τού είχε δώσει το απαραίτητο στήριγμα. Η συμμαχία με τον μωροφιλόδοξο πολιτικό αντίπαλό του.

Ο κ. Καμμένος, τέκνο τού αντιπάλου κόμματος, αλλά ορκισμένος εχθρός παλαιών συναδέλφων και συναγωνιστών του, άδραξε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει στα πολιτικά δρώμενα. Η ανίερη συμμαχία με τον τέως θανάσιμο εχθρό του, του εξασφάλιζε πρωταγωνιστικό ρόλο. Άλλωστε η ρητορική του, που είχε άξονες την υπεράσπιση των φτωχών, την υπεράσπιση των εθνικών ιδεωδών και την υπεράσπιση των χριστιανικών αξιών, θεράπευε προσδοκίες αρκετών ψηφοφόρων για να τον στείλουν στη Βουλή. 

Τρία χρόνια μετά, Χριστούγεννα 2017, τίποτα απ’ όσα ακούγονταν τα Χριστούγεννα του 2014, έχει πραγματοποιηθεί. Λόγια, λόγια, λόγια…

Η πολιτική τής αφαίμαξης εντάθηκε. Η πολιτική τής αποδόμησης κάθε ηθικής αξίας που είχε απομείνει, ολοκληρώθηκε. Το ψεύδος, η αναίδεια, η αισχρότητα, έγιναν εργαλεία τής οδυνηρότερης προπαγάνδας που ζει η χώρα μετά το τέλος των πολέμων.

Πουθενά ελπίς.

Όνειρα νεκρά. Μοναδική παρηγοριά τα συσσίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων και κινημάτων. Μοναδική αντίσταση η εγκαρτέρηση των τίμιων πολιτών, που συνεχίζουν να είναι συνεπείς πως τους νόμους, όσο άδικοι και αν είναι αυτοί…