Η πολυσημία μιας εικαστικής αναζήτησης...

Εγκαίνια ζωγραφικής τής Ολυμπίας Ματράκη

το βράδυ τής Πέμπτης, 14 Δεκεμβρίου,

στο εστιατόριο τέχνης «Να με θυμάσαι…»

 

 --------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

 --------------------------------

Με μια έκθεση ζωγραφικής που αποθεώνει τη γυναίκα, υποδέχεται το εστιατόριο «Να με θυμάσαι…» τα Χριστούγεννα.

Την Πέμπτη, 14 Δεκεμβρίου, η έκθεση "Serendipity" με έργα της Ολυμπίας Ματράκη, φιλοξενείται στον χώρο του, δίνοντας υπόσταση στις πολλές οπτικές που μπορεί να έχει ένα έργο Τέχνης από την ώρα που φεύγει από τον δημιουργό του.

Πρόσωπα γυναικών με έντονη αφαιρετική διάθεση που αφηγούνται ταξίδια συναισθημάτων, με γλώσσα διαφορετική για τον καθένα μας.

Πρόσωπα ακινητοποιημένα από το τυχαίο, με ομιλούντα τα μάτια, αλλά και τα κλειστά χείλη, μέσα σε μια περιρρέουσα θλίψη, αλλά και ηδυπάθεια, θα συνυπάρχουν αρμονικά σε μια ατμόσφαιρα ούτως ή άλλως ελκυστική.

Τα έργα της Ματράκη συνομιλούν μαζί μας, ανιχνεύοντας έναν εσωτερικό διάδρομο, έτσι ώστε να μας αγγίζουν κυρίως με τα όργανα τα οποία εκφράζουν τη γυναικεία, τη θηλυκή διάσταση του κόσμου: Τα μάτια και τα χείλη. Η ζωγράφος μέσα από τα μάτια και τα χείλη επιχειρεί να ερμηνεύσει τη φύση τής γυναίκας και να ξεκλειδώσει συναισθήματα συχνά ανερμήνευτα.

Στο ερώτημα «τι είναι γυναίκα;», η Ολυμπία Ματράκη – ερμηνεύω καθώς παρατηρώ τα έργα της – απαντά κάπως έτσι: Είναι δυο μάτια που βγάζουν προς τα έξω την εσωτερικότητά της, την απορία της για τον κόσμο που την περιβάλλει, την έκπληξή της, ακόμα, γιατί το όνειρο που προσδοκούσε να της χαρίσει ο άντρας δεν είχε το ειδικό βάρος τής επιθυμίας της.

Επίσης, πως, είναι δυο χείλη που μπορούν να χαρίσουν τον παράδεισο επί της γης, αφού είναι αυτά που οδηγούν νικηφόρα μια κλινομάχη – όπως θα έλεγε ο Κ. Παπαγιώργης – προετοιμάζοντας τον πανέμορφο, αλλά και ανελέητο αγώνα θηλυκού – αρσενικού στον στίβο τού έρωτα, που δεν είναι μόνο αποθέωση της σάρκας, αλλά και μια γιορτή πνεύματος και συναισθημάτων. Τα ίδια χείλη, όμως, είναι αυτά που εκφράζουν τη σωφροσύνη τής σκέψης, ή – ας ειπωθεί – την ελαφρότητά της.

Η ωραιότητα των γυναικείων προσώπων τής Ματράκη δεν πλάθεται μόνο από την ιδέα, αλλά και το σώμα, που υπόκειται στους κανόνες τής φθοράς. Είναι μια ωραιότητα κοινωνική, που μας ομολογεί ότι η ζωγράφος βυθίζεται στη ζωή των φθαρτών και των αισθητών οικοδομώντας το έργο της με άπειρες δόσεις στωικισμού, καθώς οι γυναίκες της περισσότερο σιωπούν, παρά ομιλούν.

Ο τίτλος της έκθεσης, που υποδηλώνει τυχαιότητα, "Serendipity", με οδηγεί στην αναζήτηση της αιτίας. Άραγε, γιατί τόσος προβληματισμός για το αν η γυναίκα, σήμερα, έχει φτάσει στο επίπεδο της επιθυμητής απ’ αυτήν ολοκλήρωσης; Απέναντι στα πρόσωπα που δημιουργεί η Ολυμπία Ματράκη, αφαιρώντας απ’ αυτά το στοιχείο της φθαρτότητας και τονίζοντας μόνο αυτά που μπορεί να συμβολίζουν κάτι, λέω πως όχι∙ η γυναίκα, ακόμα και σήμερα, βρίσκεται σε μια πορεία αναζήτησης. Η αναζήτηση αυτή είναι περισσότερο πνευματική, αφού πρέπει να αντιπαλέψει και το ευκαιριακό που χαρακτηρίζει την εποχή μας.

«Ο άντρας μου ούτε άγγιξε την ψυχή μου, ούτε μάγεψε το κορμί μου. Γιατί του το επέτρεψα; Γιατί;», αναρωτιέται με οδύνη η Μαριάννε, κεντρικό πρόσωπο στο πρόσφατο, για την ελληνική, μυθιστόρημα της Νίνα Γκεόργκε «Το τραγούδι της σελήνης». Ένα αμείλικτο «γιατί;» ανακαλύπτω σε πολλά μάτια γυναικών της Ολυμπίας Ματράκη, ενώ την ίδια στιγμή, αν και κλειστά τα χείλη, καλούν την ηδυπάθεια σ’ έναν χορό ηδονής, συμβατό ακόμα και με τις πιο μύχιες επιθυμίες.

Η Ολυμπία Ματράκη είναι δικηγόρος.

Έχει, στο ενεργητικό της, δεκατρείς ατομικές εκθέσεις και συμμετοχή σε δυο ομαδικές. Τα έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες της Ευρώπης, όπως Σκωτία, Δανία, Ιρλανδία, Γερμανία, Ελβετία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γαλλία και Ισπανία.