Περί κουραδοβιοτεχνιών και άλλων τινών…

 ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------

«Ο κουραδοκόφτης» του αιρετικού αριστερού διανοούμενου του Παρισιού, Ηλία Πετρόπουλου, το 2002, που εκδόθηκε, είχε προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Τ’ άρθρα του για τους δικαστές, για τον Βελουχιώτη, για τον Τσάτσο (κ. ά.) είχαν ξεσηκώσει συζητήσεις, αμφισβητήσεις και θόρυβο αρκετό∙ αν και κανείς δεν είχε ορθολογικά επιχειρήματα να τον αντιμετωπίσει, αφού την αλήθεια κατέθετε. Πολλοί όμως, από κοινωνική συστολή απέφευγαν να ονοματίσουν το βιβλίο. Η λέξη ‘‘κουράδα’’ δεν ήταν αποδεκτή από τη λόγια γλώσσα, τη γλώσσα της ευπρεπούς δημοσιογραφίας, της πολιτικής κ.λ.π.

Όμως οι καιροί άλλαξαν.

Η πρόσφατη αντιπαράθεση μεταξύ των βουλευτών τού ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκου Παπαδόπουλου και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ κ. Γρηγόρη Ψαριανού με τον κ. Παπαδόπουλο να ρωτάει: «τι θέλεις πάλι ρε κουραδομηχανή;» και τον κ. Ψαριανό ν’ αποκαλεί τον κ. Παπαδόπουλο «κουραδοκεφτέ», εισήγαγαν την ‘‘κουράδα’’ ως πρώτο συνθετικό και στη Βουλή. Επισήμως. Σε συνεδρίαση με παρόντα τον κ. πρωθυπουργό.

Δεν μπορώ να ξέρω πόσο ο κ. Τσίπρας και ο κ. Θεοδωράκης ένιωσαν ευχάριστα ακούγοντας τη φρασεολογία των βουλευτών τους, αλλά μπορώ να ισχυριστώ πως ήταν ακόμα ένα σκαλί πιο κάτω σ’ αυτό που αποκαλείται ‘‘πολιτικός πολιτισμός’’. Ελαφρυντικά δεν μπορεί να υπάρξουν όταν αυτά ακούγονται από εκλεκτούς τού Κοινοβουλευτισμού. Μπορεί εδώ και χρόνια, η Βουλή, να έχει πάψει να λειτουργεί ως ‘‘ναός’’ της Δημοκρατίας, αλλά δεν παύει να είναι η ανώτατη έκφραση της Δημοκρατίας.

Γι’ αυτό το, λεκτικό έστω, ολίσθημα θα περίμενα να υπάρχει αντίδραση από τα ίδια τα κόμματα. Δεν υπήρξε. Ίσως γιατί τα κόμματα εκφράζουν πρώτα τους οπαδούς τους, που ενθουσιάζονται από όμοιες εκφράσεις. Ίσως…

Πολλά ‘‘ίσως’’…

‘‘Ίσως’’ για την υπόθεση Καμμένου, ‘‘ίσως’’ για την υπόθεση Μαδούρο, ‘‘ίσως’’ για τον Ρουβίκωνα, ‘‘ίσως’’ για τον… εξαφανισμένο πολυπράγμονα της Παιδείας κ. Ζουράρι, ‘‘ίσως’’ για τον ομοφοβικό χριστιανό βουλευτή κ. Καμμένο,  ‘‘ίσως’’ για τη ‘‘Βαρουφακιάδα’’…

Η τελευταία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Υπήρχαν κάποιες δηλώσεις – προμήνυμα πως κάτι θα συνέβαινε∙ όπως όταν μαζεύονται σύννεφα στον ουρανό και λες πως θα βρέξει, όπου να ’ναι.

Άλλωστε και η σχέση των δυο αντρών ήταν διαταραγμένη. Ο τέως υπουργός πάσχιζε ν’ αποδείξει την ορθότητα των ενεργειών του, αλλά και τη συνυπευθυνότητα, ενώ ο πρωθυπουργός προσπαθούσε να πείσει ότι έχει δικαίωμα και στο λάθος.

Ο τέως υπουργός, έχοντας πλέον μόνο να κερδίσει, έκανε τις περιοδείες του σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και σε διεθνείς συναντήσεις, προβάλλοντας την ‘‘ηρωική’’ του στάση απέναντι στην παντοδυναμία της γερμανικής οικονομικής πολιτικής, ενώ ο πρωθυπουργός πασχίζοντας να εφαρμόσει αυτήν την πολιτική με το μικρότερο κόστος για τον πολίτη. Ο πρώτος ξεδίπλωνε αντιστασιακές σημαίες, ο δεύτερος προσπαθούσε να βγάλει τα κάρβουνα από τη φωτιά.

Το βιβλίο του είναι ακόμα μια απόπειρα για να εδραιώσει τη θέση του ανάμεσα στους ‘‘αιρετικούς’’ οικονομολόγους τής διεθνούς οικονομικής και πολιτικής κοινότητας. Θα ήταν γελοίο να πιστέψει κάποιος ότι προσδοκά οικονομικά κέρδη από πωλήσεις. Οι αμοιβές από συνέδρια ή άλλες πηγές είναι τρομακτικά μεγαλύτερες. Το επιδιωκόμενο κύρος, όμως, είναι κάτι απροσμέτρητο.

Για τον πρωθυπουργό, οι αποκαλύψεις θα είναι σκληρές και δύσκολες όταν το βιβλίο θα εκδοθεί στα ελληνικά. Όχι τόσο επειδή η αντιπολίτευση θα έχει ακόμα ένα όπλο στη φαρέτρα της, όσο γιατί οι διαφωνούντες τέως σύντροφοι θα βρουν μια σοβαρή αιτία να επανέλθουν στο προσκήνιο. Τα βέλη θα είναι από εκείνους που ‘‘έβαλαν πλάτη’’ για την ανατροπή τού πολιτικού σκηνικού και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτου κόμματος τον Ιανουάριο του 2015. Μπορεί όλοι αυτοί να μην κατόρθωσαν να ξαναπεράσουν το κατώφλι τής Βουλής, αλλά τότε υπήρξαν ‘‘γενναίοι’’ μαχητές και είχαν βοηθήσει στο στήσιμο του επαναστατικού προφίλ τού κόμματος.

Οι συνθήκες όμως ράγισαν αυτό το επαναστατικό προφίλ, που πια στηρίζεται στις νωθρές αντιδράσεις απέναντι σε μια πραγματικότητα η οποία στραγγαλίζει την καθημερινότητα του πολίτη. Η ανάπτυξη που δεν έρχεται, η οικονομική δυσπραγία που εξαπλώνεται και βαθαίνει και η ανικανότητα δημιουργίας δομών για ένα πιο σύγχρονο κράτος, το μόνο που δεν θέλουν είναι το ‘‘ξύσιμο’’ παλιών πληγών. Αυτό δηλαδή που αναπότρεπτα θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, αφού ο τέως υπουργός δεν έχει ακόμα ‘‘ανοίξει όλα τα χαρτιά’’ του.

Διαισθάνομαι – και είθε να έχω λάθος διαίσθηση – ότι ο Αύγουστος θα είναι το τελευταίος, πολιτικά, ήρεμος μήνας του χρόνου. Το φθινόπωρο μαζί με τα πρωτοβρόχια θα έχει και πολιτικές αναταράξεις. Το πολιτικό ήθος, που το είδαμε να κουρελιάζεται ξανά πρόσφατα, θα δοκιμαστεί έντονα.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού…