Μικρά μαθήματα ιστορίας…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-----------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

(Δημοσιεύεται στην έντυπη έκδοση της Larissa net (25-8-2017).

Η Εσθονία είναι μια μικρή χώρα τής Βαλτικής με πληθυσμό όσο περίπου αυτός της Θεσσαλονίκης (1.350.000). Δεν μπορεί να καυχηθεί ότι η ιστορία της έχει να δείξει μια αρχαία Αθήνα, ούτε έναν Αλέξανδρο, που η ιστορία τον χαρακτήρισε Μεγάλο.

Ως ελεύθερο κράτος υπήρξε μόλις από το 1921, αφού πιο πριν είχε ζήσει τη μεγάλη περιπέτεια των χωρών της Βαλτικής, περνώντας από τη Γερμανική κυριαρχία των Τευτόνων Ιπποτών (1345) στην Πολωνική (1561) και τη Σουηδική, για να καταλήξει στη Ρωσική (1721) και ξανά στη Γερμανική (1918)…

Μπορεί, όμως, να ισχυριστεί πως έχει ένα παράπονο: Την τύχη της την καθόριζαν ορέξεις άλλων και μόλις τον Αύγουστο του 1991 κατόρθωσε να την πάρει στα χέρια της η ίδια. 

Κατ’ ουσίαν, η Εσθονία, είχε χάσει ξανά την ανεξαρτησία της στις 23 Αυγούστου 1939. 

Τι συνέβη τότε; Μια κορυφαία πράξη της πολιτικής ιστορίας του 20^ου αιώνα. Ο δικτάτορας Χίτλερ υπογράφει συμφωνία μη επίθεσης με τον ηγέτη τής Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν. Ο πρώτος είναι ο πατέρας τού Ναζισμού. Ο δεύτερος είναι ο κατ’ εξοχήν εκφραστής τού κομμουνισμού, που μέχρι τότε, για την καθαρότητα και τη διαφύλαξή του έχει στείλει στον θάνατο ή στην εξορία χιλιάδες Σοβιετικούς. 

 

Η συμφωνία ήταν προϊόν μυστικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση τον Απρίλιο του 1939. Οι ιδεολογικές διαφορές παραμερίζονται μπροστά στα γεωπολιτικά συμφέροντα και στις 23 Αυγούστου, στη Μόσχα, οι υπουργοί των Εξωτερικών των δύο χωρών, Μολότοφ και φον Ρίμπεντροπ, υπογράφουν μεταξύ τών δυο χωρών σύμφωνο μη επιθέσεως.

Σ’ ένα συμπληρωματικό μυστικό πρωτόκολλο αυτού του συμφώνου, οι δύο συμβαλλόμενες χώρες προχώρησαν στο μοίρασμα της βορειοανατολικής Ευρώπης σε «σφαίρες συμφερόντων»: τη Γερμανική, που περιλάμβανε την Πολωνία μέχρι τον ποταμό Βιστούλα και τη Λιθουανία, και τη Σοβιετική (Φιλανδία, Εσθονία, Λετονία και η περιοχή της Βεσσαραβίας). Με τη συναίνεση της χιτλερικής Γερμανίας, η Σοβιετική Ένωση πέτυχε την κατάργηση των εδαφικών συνόρων της, όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί και επικυρωθεί εις βάρος της με τους όρους της ειρήνης τού Μπρεστ - Λιτόφσκ μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας στις 3 Μαρτίου 1918.

Σε εφαρμογή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότοφ, ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, ανοίγοντας την αυλαία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα σοβιετικά στρατεύματα εισβάλουν στην Εσθονία στις 17 Ιουνίου 1940 και στις 21 Ιουλίου 1940 ονομάζεται, επίσημα, Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Εσθονίας. 

Αυτά μέχρι την επίθεση του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση, στο πλαίσιο της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα στις 22 Ιουνίου 1941. Ο πόλεμος τελικά χάνεται για τον Χίτλερ και οι Ρώσοι, το φθινόπωρο του 1944, απωθούν του Γερμανούς και επαναφέρουν την Εσθονία στην κατοχή τους. Μέχρι που τον Αύγουστο του 1991, καταρρέοντας ο κομμουνισμός, η Εσθονία αυτοανακηρύσσεται αυτόνομο κράτος. Αυτό βέβαια δεν άρεσε στους κομμουνιστές της Ελλάδας.

 

 Βέβαια, στους κομμουνιστές της Ελλάδας ποτέ δεν άρεσε και η Χάνα Άρεντ, ο άνθρωπος που ίσως μελέτησε βαθύτερα από κάθε άλλον τον ολοκληρωτισμό, και η οποία το 1958 ισχυρίστηκε ότι η Ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση ήταν και οι δυο ολοκληρωτικά καθεστώτα, και ως τέτοια είχαν περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές. Αλλά στην Ελλάδα η Χάνα Άρεντ είναι σκουπιδάκι μπροστά στον ογκόλιθο που ακούει στ’ όνομα Ελένη Αυλωνίτου.

 

Η κ. Αυλωνίτου, βέβαια, δεν είναι μόνη σ’ αυτόν τον μεγάκοσμο της ηλίθιας παραποίησης της Ιστορίας. Και άλλοι πολλοί, είναι. Ας πούμε που δεν έπιασαν ποτέ στα χέρια τους Σολζενίτσυν και Ζαχάρωφ. «Η μαρξιστική ιδεολογία είναι η εμετική ρίζα της σημερινής σοβιετικής ζωής και μονάχα αν απαλλαγούμε απ’ αυτήν θα μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε στην ανθρωποσύνη», έγραφε το 1976 στο περιοδικό «Κόντινετ» ο Σολζενίτσυν. Η Σοβιετική Ένωση και η Ανατολική Ευρώπη όντως απαλλάχθηκε από τη μαρξιστική ιδεολογία εδώ και είκοσι πέντε χρόνια περίπου. Δεν απαλλάχθηκε η Ελλάδα, όμως.

Τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς, η Εσθονή Αδελαΐδα Λάμπεργκ έφερε στη δημοσιότητα δυο υπομνήματα που είχαν σταλεί το 1972 και το 1974 από το Ταλίν στον τότε γενικό γραμματέα τού ΟΗΕ Κουρτ Βάλντχαϊμ και μιλούσαν για διώξεις Εσθονών αντιφρονούντων διανοουμένων, καταγγέλοντας συνάμα πως η ΕΣΣΔ επιχειρούσε την αλλοίωση του εθνικού χαρακτήρα της Εσθονίας με μετακινήσεις πληθυσμών από τη Ρωσία. Όμως αυτά είναι άνευ σημασίας για τον κ. Κοντονή, που 9χρονος τότε είχε σοβαρότερες ασχολίες.

 Ούτε το 1967, 4χρονος μπορούσε ν’ ασχοληθεί με τον Ιονέσκο. Αν βέβαια, μεγαλώνοντας, είχε ασχοληθεί ελάχιστα μαζί του, θα είχε πληροφορηθεί γιατί τότε κάποιες αριστερές εφημερίδες τής Ευρώπης τον είχαν χαρακτηρίσει «φασίστα». Είχε τολμήσει τότε, ο Ιονέσκο, να γράψει στο «Φιλολογικό Φιγκαρό», με την ευκαιρία των πενήντα χρόνων σοβιετικής εξουσίας «πως μισό αιώνα πια, ζούμε περίοδο φόβου, μίσους, γενοκτονίας, εγκλημάτων». Σήμερα, έναν ολόκληρο αιώνα μετά, οι αποκαλύψεις για γενοκτονίες, εγκλήματα και άλλα δεινά, αποκτούν τρομακτικές διάστασεις, προκαλώντας αλλεργικό σοκ σ’ εκείνους που ακόμα προσεύχονται στον «Πατερούλη».

Δεν πειράζει. Ακόμα κι αν δεν μάθουν να διαβάζουν Ιστορία, ακόμα κι αν αρέσκονται στην προπαγάνδα, η Δημοκρατία θα υφίσταται, για να μπορούν οι πολίτες να έχουν το δικαίωμα της διαφωνίας χωρίς να κινδυνεύει η ζωή τους, έστω κι αν αυτό δεν ικανοποιεί την κ. Αυλωνίτου. 

Ο Γιαν Πάλατς περιλούστηκε με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1969. Η Πράγα βρισκόταν στον 15ο μήνα μετά την επέμβαση των σοβιετικών τανκς, που έπνιξαν την Άνοιξη της Πράγας.

 

Πράγα, πλατεία Βεντσεσλάο. Μπροστά στο μνημείο Γιαν Πάλατς.