Τα ψέματα βλάπτουν σοβαρά τον πολίτη

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή, 3-2-2017)

------------------------------------------------------------------------------------- 

Με λύπη παρακολούθησα τη συνεδρίαση της Βουλής την Τετάρτη. Προσπαθούσα να καταλάβω αν στη χώρα ανθίζει η άνοιξη της ανάπτυξης ή αν εν τέλει ζούμε το τέλος του τέλους.

Είχαν προηγηθεί κάποιες άλλες διεργασίες, όπως οι δηλώσεις για την αξιολόγηση, όπως οι δηλώσεις για μια νέα συζήτηση για τη δραχμή, όπως οι δηλώσεις για νέες φορολογίες.

Είχαν προηγηθεί κάποιες χλιαρές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από κλάδους εργαζομένων, όπως των νοσοκομειακών, είχαν προηγηθεί τα πρώτα μπλόκα των αγροτών.

Το ερώτημα που φύτρωνε ήταν: Λένε αλήθεια αυτοί που διαμαρτύρονται και καταγγέλουν ή λένε ψέματα και είναι υποκινούμενοι. Έχουν δίκαιο εκείνοι που ξαναβγήκαν στα μπλόκα ή μήπως είναι απλά και μόνο συμφεροντολόγοι, δηλαδή τα θέλουν όλα δικά τους;

Πάντα πίστευα ότι η αλήθεια είναι αυταπόδεικτη. Ό,τι είναι μια. Δεν υπάρχουν δυο αλήθειες για μια πραγματικότητα. Μια είναι, ό,τι και να ισχύει ως προπαγάνδα. Ή τα νοσοκομεία λειτουργούν ή δεν λειτουργούν; Ή οι νοσηλευτές και οι νοσοκομειακοί γιατροί περιγράφουν μια πραγματικότητα ή περιγράφουν κάτι ανύπαρκτο. Ή οι επιχειρήσεις στραγγαλίζονται από τη φορολόγηση, ή οι επιχειρηματίες είναι κλέφτες και θέλουν να συνεχίσουν να είναι κλέφτες.

Δεν μπορεί να ισχύει και το ένα και το άλλο. Ο καθείς και οι ευθύνες του. Μήπως εν τέλει δεν λέει ψέματα μόνο ο Σώρρας; Μήπως με άλλο πρόσωπο και άλλα λόγια υπάρχουν άλλοι, με άλλα ονόματα, το ίδιο επικίνδυνοι;

Όπως και να έχει, τα ψέματα βλάπτουν τον πολίτη. Βλάπτουν τη συνείδησή του περί τίμιου κράτους.

Ποιος δεν έχει δημιουργήσει το τίμιο κράτος;

Με πονάει αυτό το ερώτημα. Όπως και πολλά άλλα. Γιατί κάθε φορά που έφτανα στην κάλπη ονειρευόμουν ένα τίμιο κράτος. Και μαζί μ’ εμένα εκατομμύρια ακόμα συμπατριώτες μου. Αλήθεια, αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, γιατί δεν ονειρεύτηκαν και ούτε ονειρεύονται ένα τίμιο κράτος; Τόσο ακριβή είναι η τιμιότητα;

Η συζήτηση στη Βουλή, ως συνήθως, παρεκτράπη. Μπήκε στις κατηφορικές λεωφόρους της ανήθικης αντιπαράθεσης. Δίδαξε πώς ένας πολιτικός μπορεί να παρουσιάσει το λευκό ως μαύρο και το αντίθετο;

Ιδιαίτερα όταν άρχισε ν’ αγγίζει το καυτό θέμα των δανείων. Όπου τετρακόσιοι εργαζόμενοι προκάλεσαν το απίστευτο κλάμα. Επισκιάζοντας τις τόσες και τόσες χιλιάδες εργαζομένων, που έχουν μείνει χωρίς δουλειά, χωρίς ποτέ να ρίξει κανείς ένα κόμπο δάκρυ γι’ αυτούς. Οποία υποκρισία;

Αναρωτήθηκα εν τέλει αν εγώ ζω σε μιαν άλλη χώρα ή εκείνοι που από βήματος της Βουλής κατακεραύνωναν οι μεν τους δε. Γιατί η αλήθεια να μεταναστεύει τόσο εύκολα; Και γιατί η πραγματικότητα να γεννά περισσότερες της μιας αλήθειες.

Γιατί κανείς δεν έχυσε τόσο δάκρυ για τους εργαζόμενους σε μια κεραμοποιΐα; Να είναι επαρκής η απάντηση πως οι εργαζόμενοι της κεραμοποιΐας δεν χειραγωγούν την κοινή γνώμη όπως οι εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Ε.;

Όχι δεν είναι επαρκής αυτή η απάντηση. Είναι το πρόσχημα. Την κοινή γνώμη δεν την χειραγωγούν οι εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Ε., αλλά οι ιδιοκτήτες των Μ.Μ.Ε. Πώς όμως να ειπωθεί ότι χέστηκαν για τους εργαζόμενους;

Η ιστορία αφορά μόνο αυτούς που χαράσσουν τη γραμμή και αυτοί είναι τ’ αφεντικά. Τελεία και παύλα. Τα δάνεια δεν πάρθηκαν από τους εργαζόμενους, ούτε για τους εργαζόμενους. Τ’ αφεντικά συζήτησαν με τους τραπεζίτες. Τ’ αφεντικά υπέγραψαν τις συμβάσεις, τις δανειοδοτήσεις, τις επενδύσεις. Τ’ αφεντικά κάλεσαν σε δείπνα τους πολιτικούς και τ’ αφεντικά προσκλήθηκαν σε δείπνα από τους πολιτικούς. Τ’ αφεντικά, λοιπόν, είναι που καίνε. Τα πρώην και τα επόμενα.

Οι εργαζόμενοι είναι τ’ άκλαυτα θύματα. Όλα τα δάκρυα χύνονται γι’ αυτούς που θα είναι στο τιμόνι, για τους αδελφούς Κουρή, για την οικογένεια Ψυχάρη, για τον κάθε Ψυχάρη που δεν στερήθηκε τις διακοπές του στα πολυτελή ξενοδοχεία, που δεν στερήθηκε τις αγορές ακινήτων, που δεν έπαψε να έχει την απόλαυση των κινητών (όχι της τηλεφωνίας) περιουσιακών στοιχείων.

Παραγωγός μαρμελάδας πλέον ο ιδρυτής του αυριανισμού, να σαρκάζει όλους όσοι θέλουν να πληροφορηθούν τα πώς και τα γιατί των δανειοδοτήσεών του χωρίς εγγυήσεις. Ποιος ξέρει; Μπορεί μελλοντικά και ο Ψυχάρης να εμφανιστεί ως αλλαντοποιός, ισχυριζόμενος ότι σιχάθηκε όλη αυτή τη βρόμικη κοινωνία των πολιτικών, που ήθελαν να του πιούν το αίμα και από δεινό μαχητή της δημοκρατίας να τον μετατρέψουν σε άβουλο όργανό τους. 

Όχι, ο Θεός εγκατέλειψε την Ελλάδα…

Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Βιομηχανίες ψεμάτων φορτωμένες με ευρεσιτεχνίες απάτης εξακολουθούν να είναι τα κόμματα της εξουσίας. Όλη η ιστορία είναι το πάνω χέρι. Παλιά το έλεγαν κουτάλα. Τώρα βρήκαν άλλους μανδύες. Με τους απλούς πολίτες να στενάζουν στα γκισέ των τραπεζών.

Άγγελος Πετρουλάκης