Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας.

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στη Larissanet στις 22-1-2016)

Πάλι σε δίλλημα σήμερα. Τι να πρωτογράψεις όταν τα γεγονότα σε ξεπερνούν και όταν η ελαφρότητα σε κοινή γραμμή με την ανοησία ακουμπά στο κόκκινο έχοντας άμεση επίπτωση στο πορτοφόλι σου;

Από τη μια οι δηλώσεις για το… ένδοξο παρελθόν του σε μια υπόθεση (Εμφύλιος) που ο ηγέτης της (Ζαχαριάδης) πρώτα καταδικάστηκε από το ίδιο του το κόμμα (Κ.Κ.Ε.) και στη συνέχεια αυτοκτόνησε εξόριστος από το ίνδαλμά του (Στάλιν)… Κάποιοι πρέπει να μιλήσουν στον νέο αυτό, για τις ψευδολογίες των βιβλίων που έχει διαβάσει.

Από την άλλη ο πρώην υπουργός οικονομικών κ. Γιάνης Βαρουφάκης, ντυμένος μάλλον αυστηρά, να εξηγεί τα ανεξήγητα, ομολογώντας ότι έγιναν λάθη, αλλά ξεχνώντας να ζητήσει έστω ένα συγγνώμην από το ταλαιπωρηθέντα ελληνικό λαό. Πάντως επειδή κάποιοι της κυβέρνησης ήξεραν τι θα έλεγε, αν υπήρχε η ελάχιστη τσίπα, θα έπρεπε να ζητήσουν από την εκπομπή, να υπάρχει και παρέμβαση της άλλης πλευράς για την τεκμηρίωση της αλήθειας. Προς το παρόν ο τέως υπουργός εμφανίζεται ως το μεγάλο θύμα.

Ενδιάμεσα, μια χώρα σε αναβρασμό, με τους αγρότες να σέρνουν τον χορό των αντιδράσεων, αλλά και τους δικηγόρους και τους πολιτικούς μηχανικούς, τους συνταξιούχους, τους εργαζόμενους στα καράβια και άλλους. Έναν χρόνο πριν, αν είχαν συμβεί αυτές οι κινητοποιήσεις, μπροστάρηδες σε κάθε μέτωπο διαμαρτυρίας θα ήταν αυτοί που σήμερα κυβερνούν.

Κάπου μπροστά η απειλή Μητσοτάκη που ήδη ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό τόσο με την Κυβέρνηση να αναδιπλώνει τις στρατηγικές της, όσο και με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης να ψάχνονται για κοινά μέτωπα και γραμμές. Ποιος φοβάται και γιατί, λοιπόν, όχι τη Βιρτζίνια Γουλφ, αλλά τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Το ορθόν θα ήταν πρώτα να τον ‘‘φοβόνταν’’ αρκετοί του κόμματός του, γιατί αν δεν προβεί σε δραστικές, ακόμα και δραματικές, αλλαγές στο εσωτερικό του κόμματός του, μια από τα ίδια θα σερβίρει.

Και πίσω, σαν φόντο, οι γιορτές για τον πρώτο χρόνο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πρωτόγνωρο και αυτό, να γιορτάζεται η πανωλεθρία, η καταστροφή, η πλήρης φτωχοποίηση μιας κοινωνίας, η ανατροπή και αθέτηση κάθε υπόσχεσης. Τα λόγια αποδείχθηκαν ψεύτικα, οι υποσχέσεις κάλπικες, και το πρώτη φορά αριστερά μια φούσκα που ισοπεδώνει ακόμα και τα ερείπια του αμαρτωλού παρελθόντος. Προς τον χώρο της ελπίδας: Ορατότης μηδέν.

Είμαι πεπεισμένος πως ο πρωθυπουργός είναι η πλέον δραματική πολιτική προσωπικότητα των τελευταίων δεκαετιών, αναγκασμένος να ισορροπεί ανάμεσα σε απρόβλεπτους κλυδωνισμούς τόσο σε σχέση με την διεθνή στάση της χώρας, όσο και με το εσωτερικό όχι μόνο της χώρας, αλλά και του κόμματός του. Η πλέον απλοϊκή ερώτηση που μπορεί να διατυπωθεί είναι: Πώς αντέχει και πόσο ακόμα θ’ αντέξει; Ως άνθρωπος, δηλαδή, ως βιολογική οντότητα. Πώς κοιμάται; Με ποια διάθεση αντιμετωπίζει τη σύζυγο και το παιδί του; Πόσο έτοιμος είναι να το «βάλει στα πόδια», να βρει μια δικαιολογία και να παραδώσει την κυβέρνηση, ρίχνοντας άλλη μια φορά την ευθύνη στους άλλους;

Βεβαίως δεν διατυπώνω καμία έκφραση οίκτου. Έχει σπείρει τόση καταστροφή στο διάβα του που μόνο την καταδίκη της ιστορίας δικαιούται. Αλλά η ιστορία είναι κάτι που γράφεται με πολλών χρωμάτων μελάνη. Ανάλογα τα συμφέροντα που εξυπηρετεί κάθε γραφή. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια, να φύγουν από τη μέση οι πρωταγωνιστές και οι πρώτοι καταγραφείς της και μετά, κάποιοι τρίτοι, ευσυνείδητοι ερευνητές να έρθουν και ν’ αποκαλύψουν τα γεγονότα και τις πλαστογραφήσεις.

Πολλές απ’ αυτές τις πλαστογραφήσεις, που αφορούν την ιστορία του έθνους και (στη συνέχεια) της χώρας, έρχεται να ξεκαθαρίσει με απλό και καθαρό λόγο ένα βιβλίο ιδιαίτερα χρήσιμο για όποιον αναζητά την ιστορική αλήθεια. Έχει έναν αρκετά… χαριτωμένο τίτλο: «Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» του Καθηγητή Κώστα Κωστή. Νέα είναι η έκδοσή του από τις εκδόσεις ¨Πατάκη», που περιέχει και κάποια νέα κεφάλαια. Η πρώτη του έκδοση είναι του 2013 από τις εκδόσεις «Πόλις». Συνεπώς αν κάποιος θέλει να περιηγηθεί στις σελίδες του, ας επιλέξει την νεότερη των εκδόσεων Πατάκη.

Ποια είναι τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας; Μα εμείς οι Έλληνες. Που ως κράτος συστηθήκαμε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου στις 3 Φεβρουαρίου του 1830. Θέλουμε δε θέλουμε αυτή είναι η αλήθεια: Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι αποφάσισαν να στήσουν ένα κράτος με το όνομα Ελλάδα. Δεν το έστησαν τα ποτάμια αίματος που έχυσαν κάποιες χιλιάδες αγωνιστές. Αυτό το αίμα το ρούφηξε η γη των εμφύλιων σπαραγμών που είχαν κιόλας ξεκινήσει με το τρίτο έτος του ξεσηκωμού. Η δε αλήθεια είχε ειπωθεί από τα πρώτα εκείνα χρόνια, όταν ο άγγλος πρέσβης είχε τονίσει στον Όθωνα: «Οι δυνάμεις έφτιαξαν ένα ανεξάρτητο βασίλειο και του έδωσαν έναν βασιλιά. Αυτό τους δίνει το δικαίωμα να απαιτούν την αναγνώριση του έργου τους και τον σεβασμό των συμφερόντων τους». Τελεία και παύλα. Βέβαια ένας Έλληνας σκεπτικιστής θα μπορούσε ν’ αναρωτηθεί: Τόσα χρόνια μετά γιατί παραμένουμε τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας; Γιατί δεν φροντίσαμε να στήσουμε ένα κράτος ανεξάρτητο, πλουτοφόρο, πρωτοπόρο σε πολλά; Έχουμε μια γη χαρισματική, ένα κλίμα μοναδικό, ένα τοπίο ασύγκριτης ομορφιάς. Έχουμε μια ευφυΐα αξιοθαύμαστη, οι ξενιτεμένοι επιστήμονές μας εκπλήσσουν την παγκόσμια επιστήμη. Γιατί;

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Άγγελος Πετρουλάκης