Κόντρα σε κάθε λογική…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στη Larissanet στις 15-1-2016)

Πόσο κομψό είναι ένας υπουργός (κ. Πάνος Καμμένος) να φωτογραφίζεται δίπλα σ’ έναν σκοτωμένο καρχαρία με λεζάντα «Ένας, ένας οι μεγαλοκαρχαρίες…», η οποία σαφώς υποδηλώνει πως εξοντώνονται οι φοροφυγάδες, οι διαπλεκόμενοι και όλοι που στη φαντασία του κ. Καμμένου μπήκαν στην φυλακή;

Πόσο κομψό είναι υπουργός φιλολαϊκής κυβέρνησης (Σκουρλέτης του ΣΥΡΙΖΑ) να κλείνει επιχείρηση (Σκουριές), που απασχολεί εκατοντάδες εργαζομένους και να τους στέλνει στην ανεργία, ενώ παράλληλα ιδρύει εταιρείες χωρίς αντικείμενο δράσης «Δημόσιας Επιχείρησης Ενεργειακών Επενδύσεων Α.Ε.» (Δ.ΕΠ.ΕΝ.Ε. Α.Ε.), τοποθετώντας επικεφαλής τούς συζύγους (κ. Αργύρης Αργυρού) βουλευτών (κ. Χαρά Καφαντάρη);

 Πόσο παρήγορο είναι να πληροφορείται ο Έλληνας πολίτης, ο βομβαρδιζόμενος από συνεχείς φοροεπιδρομές, ότι στη γειτονική Βουλγαρία η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδας «Sega» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Thanks Greece», κι ένα ειρωνικό δημοσίευμα που ευχαριστούσε για τη δημιουργία 250.000 νέων θέσεων εργασίας από την έλευση, όπως έγραφε, 60.000 ελληνικών επιχειρήσεων που έφυγαν λόγω των capital controls και των φορολογικών δεδομένων που ισχύουν στη χώρα μας;

Πόσο δημοκρατικό να είναι η θέσπιση διδάκτρων στην δημόσια εκπαίδευση , που πρότεινε - ως την ενδεδειγμένη λύση για να καταστεί το σχολείο ευέλικτο και αποτελεσματικό - ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τριανταφυλλίδης; Αν κάποιος ΣΥΡΙΖΑιος ισχυριστεί ότι αυτό δεν απηχεί τις απόψεις της κυβέρνησης, τότε τον ρωτώ ευθέως: Και πώς ο πρωθυπουργός δεν καρατόμησε ακόμα αυτόν τον αλήτη; Επίσης θα ήθελα πολύ να πληροφορηθώ ποια είναι η άποψη των ψηφοφόρων του; Συμφωνούν; Αν όχι, πώς αντέδρασαν;

Κοντά έναν χρόνο μετά την νικηφόρα επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώ να θυμηθώ κομβικά σημεία της διακυβέρνησης της χώρας από τους αγανακτισμένους επαναστάτες απέναντι στην όντως διεφθαρμένη διακυβέρνηση της χώρας από Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. Να θυμηθώ τα σκισμένα μνημόνια, τον εξαφανισμένο ΕΝΦΙΑ, την διωγμένη Τρόικα, την δικαιότερη φορολογία, την αποκατάσταση των συντάξεων, την υγεία για όλους, την μείωση της ανεργίας και άλλα, και άλλα…

Ένας χρόνος με «όχι» που έγινε «ναι», με Τρόικα που έγινε «Κουαρτέτο», με το δάχτυλο και τα πουκάμισα του Γιάνη, με το ρεσάλτο του Λαφαζάνη στο Νομισματοκοπείο, με την αυτοκράτειρα Ζωή, τον χρυσό Μητρόπουλο που αποδείχθηκε άνθρακας, με τους λιαζόμενους στην Ομόνοια της κυρίας Τασίας, με τα γεμιστά της άλλης κυρίας, με…, με…, με…

Τόσα πολλά και τραγικά σ’ ένα χρόνο μόνο από την φαντασία του Όργουελ μπορούν να εξηγηθούν. Ευτυχώς που έχουμε (όσοι έχουμε) τα 420.00 ευρώ την εβδομάδα. Κι ευτυχώς που… κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη… Οποία αυταπάτη και οποία ανικανότητα.

Όχι… Τίποτα εποικοδομητικό στον χρόνο αυτό. Όλα στο αρνητικό, στο μαύρο, στο παράλογο. Κόντρα σε κάθε λογική. Πυροβολούσαν τις πελατειακές σχέσεις, διατράνωσαν το αντίθετο. Τους εργάτες στις Σκουριές που διαδήλωναν για το ψωμί τους ο υπουργός Σκουρλέτης τους κατηγόρησε ότι έχασαν την ταξική τους συνείδηση. Με ποια λογική η ταξική συνείδηση στέλνει κόσμο στην ανεργία δεν μπορεί να την κατανοήσει και ο πιο απλός νους. Προφανώς Σκουρλέτης, Φίλης, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης να μπορούν να το εξηγήσουν, έχοντας γεμάτες τις δικές τους τσέπες. Όλοι τους κάτι αντιπροσωπεύουν, όλοι τους έχουν φανατικούς οπαδούς. Ο αντίλογος έρχεται ακόμα μια φορά από τη Βουλγαρία, τα Σκόπια και όπου αλλού έχουν καταφύγει ελληνικές επιχειρήσεις. Έρχεται από τα λουκέτα που συνεχίζουν να πληθαίνουν στην αγορά. Έρχεται απ’ όλους εκείνους που ψάχνονται για να πληρώσουν υποχρεώσεις.

Τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν. Μένουν τα σημειώματα των εφοριών, τα αποκόμματα των λογαριασμών της ΔΕΗ, οι αποδείξεις των τελών κυκλοφορίας και άλλα πολλά. Μένει η βαθειά απογοήτευση για ένα όνειρο που αποδείχθηκε όχι απλά απατηλό, αλλά βρόμικο και θανατογόνο. Έφτασε μόνο ένας χρόνος για τόσα πολλά. Ένας χρόνος που διέψευσε προσδοκίες και έκανε ακόμα πιο εφιαλτικό το πρόσωπο της ύφεσης. Το μόνο χαμογελαστό πρόσωπο που έμεινε στον χρόνο αυτό είναι του κ. Καμμένου, που όντως το απολαμβάνει να το παίζει από ρυθμιστής της κυβερνητικής σταθερότητας μέχρι κομάντο.

Άγγελος Πετρουλάκης