Λίγο πριν οι καμπάνες χτυπήσουν…

 

 

Δεκέμβριος 2015 κι εσύ να πρέπει να γράψεις (για ένα αγαπημένο μαθητή) κάτι για τις μέρες που έρχονται, για τα Χριστούγεννα, για την Πρωτοχρονιά, για την ατμόσφαιρα των ημερών, που πρέπει κι αυτή να είναι γιορταστική…

Όμορφα λόγια να γράψεις…Λόγια γιορταστικά. Σαν τα λαμπιόνια που στολίζουν τους δρόμους, χωρίς όμως να μπορούν να εξαφανίσουν τις λακκούβες τους, τα σκουπίδια και τους επαίτες (νέο-επαίτες πια, όπως νέο-φιλελεύθεροι, όπως νέο-ναζιστές, νέο-ορθόδοξοι).

Σαν τα βαρυφορτωμένα μ’ εδέσματα γιορτινά τραπέζια, που όμως δεν είναι για όλους, ούτε εξαφανίζουν την πείνα που σέρνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για να μας βεβαιώνει πως όσες φορές και να γιορταστεί η γέννηση ενός Θεού, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να ζουν μέσα στην ανισότητα, θα επιμένουν να θέλουν τους Θεούς τους τιμωρούς.

Σαν τα λόγια που θα ειπωθούν από τους ηγέτες και θα μιλούν για ‘‘επί γης ειρήνη’’ και για ουρανούς που αγάλλονται, χωρίς να διευκρινίζουν αν η αγαλλίαση αυτή οφείλεται και στα τόσα ποτάμια αίμα που διασχίζουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως και στην τόση δυστυχία που σέρνεται μαζί με τα βήματα εκείνων που δεν έτυχε να τους χαριστεί ένα αστέρι.

Πρέπει, λοιπόν, να γράψεις όμορφα λόγια για να μη σκιάσεις την ατμόσφαιρα των ημερών. Αρκετή θλίψη σκορπίζει η θάλασσα πνίγοντας συνέχεια κατατρεγμένους και ανυπεράσπιστους, που όμως… ευτυχώς, είναι… αλλόφυλοι ή και αλλόθρησκοι, δηλαδή μόνο αριθμοί, χωρίς ψυχούλα, χωρίς πένθιμες καμπάνες.

Να γράψεις ανώδυνες λέξεις χωρίς σάρκα και μυρωδιά, χωρίς αγγίγματα. Πονούν τα αγγίγματα γιατί συχνά είναι παράγωγα υποκρισίας, είναι το ρέκβιεμ μιας προσδοκίας που δε θα βρει χώρο ν’ απαγκιάσει.

Για τούτο θαρρώ, πως τούτο το σημείωμα, ανήκει σε κάθε παιδί που γεννιέται και μαζί του γεννιέται και μια ελπίδα για την ίδια τη ζωή…

Για τα παιδιά, που έρχονται στη ζωή, ούτε τα λαμπιόνια, ούτε τα δείπνα, ούτε τα φανταχτερά φορέματα και τα κουστούμια, ούτε τα μεγάλα – ψεύτικα – λόγια, ούτε τα ευχολόγια και τα δήθεν κηρύγματα, έχουν την ελάχιστη αξία.

Για τα παιδιά που έρχονται στο νέο, για τα ματάκια τους, κόσμο, σημασία έχει να είναι ένας κόσμος αγάπης, ένας κόσμος χωρίς πολέμους, χωρίς πείνα, να είναι ένας κόσμος που στα έκπληκτα ματάκια τους να χαμογελά και να εγγυάται πως με κάθε πρωί, μαζί με την ανατολή του ηλίου θ’ ανατέλλει και η ελπίδα…

Θ’ ανατέλλει;

Άγγελος Πετρουλάκης