Όταν μια χώρα πεθαίνει…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 26-10-2015)

---------------------------------------------------------------

Όταν μια χώρα πεθαίνει έχει από χρόνια αντικατασταθεί η Σκέψη και ο Λόγος από συνθήματα. Η αιδώς έχει αντικατασταθεί από τη θρασύτητα. Το όνειρο έχει αντικατασταθεί από το έγκλημα. Και η αλήθεια από την απροκάλυπτη απάτη.

Σ’ αυτήν την χώρα οι κυβερνώντες είχαν υποσχεθεί αξιοπρέπεια στους ασθενέστερους και ήδη τους προσφέρουν τον έσχατο εξευτελισμό. Σ’ αυτήν τη χώρα οι κυβερνώντες είχαν υποσχεθεί διαφάνεια και δικαιοσύνη και ήδη εγκαθίδρυσαν την πλέον σκοτεινή προπαγάνδα του σκοταδισμού και της ανομίας. Είναι η δική μου χώρα, ίσως και η χώρα πολλών ακόμα και είναι η χώρα που βιάζεται εν ονόματι ενός άφρονος αριστερισμού που δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχές που ευαγγελίζεται ως ιδεολογία.

Η θρασύτητα των αναληθειών ως αποκύημα της ανικανότητας και της εκδικητικότητας είναι τόση που παράγει άφθονη ηδονή σε πιστούς και οπαδούς. Φοβούμαι πως στη σφαίρα αυτής της ηδονής εντάσσονται τόσο οι «πενταροδεκάρες» του δημοσιογράφου της «Αυγής» κ. Φίλη, ο οποίος αναγορεύτηκε υπουργός της Παιδείας, όσο και το ότι ο ΦΠΑ των ιδιωτικών σχολείων και των φροντιστηρίων δεν αφορά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ κατά την άποψη του βουλευτή κ. Δημήτρη Σεβαστάκη. Άλλωστε λίγες μέρες πριν και ο κ. Δημήτρης Παπαδημούλης δήλωνε στο twitter ότι πρόκειται για μέτρο που πλήττει τους προνομιούχους. Όλα φιλοσοφημένα, όλα μετρημένα και σε γλώσσα σταράτη. Εμείς και οι άλλοι.

Όταν μια χώρα πεθαίνει δεν υπάρχουν περιθώρια ευαισθησίας. Το μόνο που απομένει είναι οι τάφοι. Θα τους ανοίξουν οι νεκροθάφτες, εκείνοι που ούρλιαζαν για «κόκκινες γραμμές», εκείνοι που εκμεταλλεύτηκαν την απόγνωση και έστησαν την πλέον παραγωγική εταιρεία ψεύδους. Αυτή η εταιρεία ψεύδους πασχίζει τώρα να μείνει στη ζωή προκαλώντας τη μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη που γνώρισε ποτέ ο τόπος, μια αφαίμαξη που αφορά μόνο τους αδύναμους και ανίσχυρους για την όποια αντίδραση, αφού οι ισχυροί και τα λαμόγια και πάλι θα διαφύγουν, όπως διαφεύγουν δεκαετίες τώρα.

Όταν μια χώρα πεθαίνει δεν υπάρχουν περιθώρια αξιοπρέπειας. Αυτά ξεψύχησαν μαζί με υποσχέσεις δόλιες και με την επικράτηση της αναισχυντίας. Μέχρι να κερδίσουν τις εκλογές μας έλεγαν ότι το πρόβλημα «δεν λύνεται με περικοπές», αφού αυτή είναι «αδιέξοδη και νεοφιλελεύθερη λύση». Πια οι περικοπές έρχονται με την σαρωτικότητα ενός τυφώνα μέσα σ’ ένα κλίμα απύθμενης ηλιθιότητας που ξεκινάει από τους λιαζόμενους μετανάστες της Ομόνοιας και φτάνει μέχρι την επινοητικότητα των γεμιστών και της μαρμελάδας. Κάπου ανάμεσα σ’ αυτήν την παράκρουση, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ανίσχυροι συνταξιούχοι νιώθουν το άνομο και αδίστακτο χέρι μιας άνευ προηγουμένου ληστείας να τους αφαιρεί κόπους ολόκληρης ζωής και να τους πετά στο περιθώριο της ιστορίας. Τι κι αν εργάστηκαν σαράντα χρόνια με την προσδοκία ν’ αφήσουν στα παιδιά τους ένα κεραμίδι, τι κι αν υπήρξαν τίμιοι και σώφρονες; Όλοι στην Προκρούστεια κλίνη μιας στρατηγικής που δεν περιέχει ίχνος ηθικής και λογικής.

Όταν μια χώρα πεθαίνει η επικοινωνιακή πολιτική δίνει εξέχουσα θέση στην κομματική προπαγάνδα, έτσι που η ευθανασία να παρουσιάζεται ως μονόδρομος για όσους πιστεύουν στην αξιοκρατία και μοχθούν γι’ αυτήν. Αλλά ποιος ανησυχεί μπροστά στη θλιβερή πραγματικότητα; Εκείνοι που τελικά αποδεικνύουν πως παίζουν το παιγνίδι των δανειστών; Αλίμονο. Κόκκινα δάνεια, κόκκινες γραμμές, κατακόκκινες απογοητεύσεις. Γιατί το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος που ρέει από τις πληγές μιας κοινωνίας, η οποία αντί να βιώνει την ανάπτυξη, βιώνει την ταπείνωση και την οργουελική αντίληψη των ισοπεδωτικών πολιτικών στρατηγικών. Το τίποτα που έγινε το άπαν. Ναι, εν τέλει τα δεινά είναι πάντα «θεόσταλτα» γι’ αυτό και οι φοροκαταιγίδες στοχεύουν στο να γιατρέψουν μια ασύνετη κοινωνία που δαπανούσε περισσότερα απ’ όσα παρήγαγε και υπέπεσε στο θανάσιμο να ονειρεύεται.

Όταν μια χώρα πεθαίνει οι λέξεις χάνουν το νόημα, η καθημερινότητα χάνει τα όριά της και η λογική χάνει την αρχέτυπη δομή της. Ο βιασμός της δημοκρατίας επισημοποιείται με απόλυτο κυνισμό. Ευτυχώς που υπάρχει ένα αμαρτωλό παρελθόν για να λειτουργεί σαν κολυμπήθρα για κάθε ανικανότητα, έτσι ώστε ν’ αναζητούμε τη μεταφυσική διάσταση των νεκρολογιών που ακούμε ως «ισοδύναμα» και άλλες παρόμοιες ιστορίες φρίκης.

Άγγελος Πετρουλάκης