Πολλά ‘‘όχι’’ για το συνδικάτο των βολεμένων

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 16-10-2015)

----------------------------------------------------------------

  

Οι κύριοι με ή χωρίς γραβάτες, αλλά με ύφος του αλάθητου Πάπα…

Οι κύριοι με ή χωρίς γραβάτες, αλλά με λιμαρισμένα νύχια…

Οι κύριοι με ή χωρίς γραβάτες, αλλά με απαλά δάχτυλα…

Οι κύριοι με ή χωρίς γραβάτες, αλλά με παχυλά κρατικοδίαιτα πορτοφόλια…

Οι κύριοι με ή χωρίς γραβάτες, αλλά με βαρύγδουπες γνωμοδοτήσεις…

Γνωμοδότησαν για τις ζωές των άλλων.

Γνωμοδότησαν για τις αντοχές των άλλων.

Χωρίς ποτέ τους να έχουν κάνει βιομηχανικοί εργάτες.

Χωρίς ποτέ τους να έχουν πιάσει φτυάρι με τα χέρια και σηκώσει στην πλάτη τους τον κουβά με το τσιμέντο.

Χωρίς ποτέ τους να βγουν απ’ τ’ άγρια χαράματα στη στάση του λεωφορείου που θα τους μεταφέρει σε νταμάρια, σε ανήλια υπόγεια, σε βιομηχανικά υπόστεγα.

Χωρίς ποτέ τους να βγουν στις λαϊκές για να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

Χωρίς ποτέ τους να περιμένουν στην ουρά για το επίδομα ανεργίας ή για μια υπογραφούλα του Ι.Κ.Α.

Οι κύριοι που δεν θαλασσοπνίχτηκαν ως λοστρόμοι.

Οι κύριοι που ποτέ δεν ένιωσαν τα πόδια μουδιασμένα ως σερβιτόροι.

Οι κύριοι που ποτέ δεν χρειάστηκε να καπνίσουν ένα τσιγάρο στα δυό.

Οι κύριοι που δεν άκουσαν ποτέ το παιδί τους να ρωτά: «Εμείς γιατί δεν έχουμε λεφτά, μπαμπά;»

Οι κύριοι που ποτέ δεν είδαν τα πόδια της γυναίκας τους πρησμένα απ’ τη φλεβίτιδα μετά από ώρες ορθοστασίας στη βιοτεχνία.

Οι κύριοι που μιλούν και προγραμματίζουν χειμερινές διακοπές στο τάδε ή στο δείνα χιονοδρομικό με την ευκολία που οι περισσότεροι από εμάς λένε «αύριο θα πιούμε έναν καφέ».

Αυτοί οι κύριοι είπαν: Το ασφαλιστικό πεθαίνει. Αλλαγή των ορίων συνταξιοδότησης. Άλλωστε το προσδόκιμο ζωής μεγάλωσε. Στα 65 είναι νέος κανείς!

Σύμφωνοι. Αλλά ποιον ‘‘νέο’’ 65άρη προσλαμβάνει ιδιώτης στη δουλειά του;

Σύμφωνοι. Αλλά γιατί τόσα χρόνια αυτοί οι κύριοι δεν έβαλαν τάξη στις μαϊμούδες αναπηρικές συντάξεις που λυμαίνονταν τα Ταμεία;

Σύμφωνοι. Αλλά γιατί τόσα χρόνια αυτοί οι κύριοι δεν μπόρεσαν να στήσουν ένα κράτος ικανό να εμποδίζει την εισφοροδιαφυγή;

Σύμφωνοι. Αλλά γιατί τόσα χρόνια αυτοί οι κύριοι λυμαίνονταν τα χρήματα των Ταμείων επενδύοντας λάθος ή μη επενδύοντας;

Σύμφωνοι. Αλλά γιατί τόσα χρόνια παρείχαν συντάξεις και βοηθήματα σε παλινοστούντες και άλλους που δεν είχαν πληρώσει ποτέ τους εισφορές, από τα λεφτά των Ταμείων και όχι από άλλους πόρους;

Άραγε ο οικονομικός μαρασμός των Ταμείων οφείλεται στα όρια συνταξιοδότησης ή μήπως στην κατασπατάληση των πόρων των Ταμείων, στην κρατική ανικανότητα να εισπράξει τις εισφορές, στην αύξηση των ανέργων και στη μείωση των ασφαλισμένων;

Και ποιοι αύξησαν την ανεργία; Αυτοί που δουλεύουν στα εργοστάσια, στις βιοτεχνίες, στην ελεύθερη αγορά;

Τι ξέρουν οι κύριοι αυτοί από μεροκάματο και ανασφάλεια; Πόσα είναι τα ένσημά τους έξω από το χώρο των κλιματιζόμενων γραφείων της εξουσίας; Και ποιον αριθμό αντιπροσωπεύουν μεταξύ των πολιτών που ψηφίζουν;

Άραγε τι γνωρίζουν από την καθημερινότητα; Δούλεψαν ποτέ τους ως οδοκαθαριστές;

Άραγε τι γνωρίζουν πέρα από το Μέγαρο της Μουσικής; Δούλεψαν ποτέ τους σε λάντζες ταβερνείων;

Άραγε τι γνωρίζουν πέρα από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα; Έπεσαν ποτέ τους από σκαλωσιά ή μπήκαν σε δάσος να σβήσουν φωτιά;

Γιατί δεν πάνε να στήσουν διάλογο μέσα στα μηχανουργεία, αλλά συζητούν σε στρογγυλά τραπέζια με εργατοπατέρες που έχουν ξεχάσει τη γεύση του ιδρώτα;

Και η Κυβέρνηση; Αυτή η ‘‘στοργική μητέρα’’ όλων, γιατί ακούει αυτούς και όχι τους άλλους, τους πολλούς, που προεκλογικά τούς χάιδευε τ’ αυτιά, που προεκλογικά έταζε αξιοπρεπή περίθαλψη, αξιοπρεπή γεράματα, αξιοπρεπή ζωή; 

Κρίμα.

Κρίμα ν’ αποφασίζουν άλλοι για τη ζωή σου.

Κρίμα να λένε οι άλλοι ποιες είναι οι ανάγκες σου.

Κρίμα να ζεις στην Ελλάδα του 2015.

Κρίμα να μπαίνει ανάμεσα σ’ εσένα και στον κάματο η επιτροπή των ‘‘Σοφών’’, που ουδέποτε είχαν σχέση με τη Σοφία.

Καμιά επιτροπή ‘‘Τιμωρών’’ θα δει ποτέ ο τόπος;

Κρίμα να μπαίνει ανάμεσα σ’ εσένα και το λαχάνιασμα για την επιβίωση ο κάθε κύριος εξασφαλισμένος και βολεμένος.

Αλίμονο στους Κυβερνήτες που ζουν στον κόσμο τους. Η ζωή στην πίσω τσέπη του παντελονιού της θα έπρεπε να κρατά πάντα την Τιμωρία. Έτσι για να μην κυριαρχεί η Ύβρις.

Και η ζωή δεν θα έπρεπε να είναι συνδικάτο των βολεμένων. Γιατί από μόνη της είναι κάτι περισσότερο…

Άγγελος Πετρουλάκης