Βγάλε τον σκασμό Φίλη…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 8-11-2015)

----------------------------------------------------------------

Κάποιες φορές είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τον εκνευρισμό σου, αφού οι προκλήσεις είναι συνεχείς και η ανευθυνότητα κάνει ανεξέλεγκτη τη βόλτα της στον δημόσιο βίο.

Από τα «μακαρόνια» στις «πενταροδεκάρες» και από τις «πενταροδεκάρες» στην «εθνοκάθαρση». Παλιότερα ο «συνωστισμός». Κάπου ενδιάμεσα το αμάρτημα της «αριστείας». Αυτά δηλώνουν πρόοδο; Νέα αντίληψη; Βήματα μπροστά; Μήπως κάτι δεν πάει καλά; Μήπως χρειάζονται ένα γενικό «ρεκτιφιέ» όλοι όσοι ανέλαβαν να σώσουν τη χώρα ευαγγελιζόμενοι τις αριστερές ιδεοληψίες τους;

Η χώρα, ένα χρόνο πριν, με όλες τις αντιξοότητες της αναποφασιστικότητας του Αντώνη Σαμαρά, ήταν έτοιμη να βγει στις αγορές, να βγει από την κρίση, να διεκδικήσει ξανά μια θέση στην ανάπτυξη. Εμπόδιο το περίφημο «μέιλ Χαρδούβελη». Απέναντί του στήθηκε μια ολόκληρη πολεμική μηχανή που υποσχέθηκε απελευθέρωση και εθνική αξιοπρέπεια. Τελικά αυτή η πολεμική μηχανή αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος δωσιλογισμός στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Αριστερός βεβαίως, που σημαίνει πως διεκδικεί και το ακαταλόγιστο, αφού κανείς δεν θα καταδικάσει την παρέα των σαλτιμπάγκων που είχε σχίσει τα μνημόνια, είχε σχίσει το ΕΝΦΙΑ, είχε σχίσει τις εξαρτήσεις, είχε περιφρονήσει τα δανεικά, είχε…, είχε…, είχε…

Οι αντι-ευρωπαϊστές που γλείφουν και το μικρότερο κοκαλάκι της Ευρώπης βρίζοντάς την συνάμα. Η παράνοια σ’ όλο της το μεγαλείο. Ένας πρωθυπουργός που στο θέμα των προσφύγων της σπαρασσόμενης Συρίας κατηγορεί για απανθρωπιά την Ευρώπη. Που έχει ανοίξει τα σύνορά της και δέχεται τις εκατοντάδες χιλιάδες των προσφύγων. Αν δεν τα είχε ανοίξει πού θα ήταν όλοι όσοι καταφθάνουν στη χώρα; Μήπως θα κατευθύνονταν προς τη Ρωσία με τις αχανείς εκτάσεις της; Για την Ρωσία ούτε μια λέξη ο ορμητικός και λαλίστατος πρωθυπουργός. Η ανθρωπιά δεν ισχύει για τη Ρωσία, που συμμετάσχει και στις πολεμικές επιχειρήσεις; Μόνο για την Κεντρική Ευρώπη και ιδιαίτερα για τη Γερμανία; Αλλά, ούτε λέξη από τα πρωθυπουργικά χείλη και για το νότο, για όλες αυτές τις πάμπλουτες αραβικές χώρες που στο κάτω - κάτω της γραφής προσκυνούν και τον ίδιο θεό. Έχει τα όριά της η ανοησία και η προπαγάνδα. Μπορεί να μην πουλά στις αριστερές μάζες η αλήθεια, αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Και για τις αριστερές μάζες ο κ. Τσίπρας είναι αρχηγός κομματικού συνασπισμού, ενώ για ολόκληρη τη χώρα πρωθυπουργός. Είναι λοιπόν ανήθικο να μπαίνει πάνω από τη χώρα το κόμμα και αυτό πρέπει να το μάθουν όλοι, ακόμα και ο πρώην δημοσιογράφος της Αυγής που ελέω λαϊκής θέλησης έγινε υπουργός.

Οι ευθύνες του κ. Τσίπρα είναι τεράστιες, όσο κι αν αυτός χρησιμοποιώντας άριστα τον προπαγανδιστικό ρητορικό λόγο επιχειρεί να διαφύγει από την πραγματικότητα. Είναι εκείνες οι «κόκκινες γραμμές» που είχε τραβήξει για να χαράξει τα όρια της πολιτικής του και που δείχνει ως υπεύθυνους για την παραβίασή τους όλους όσοι ήταν πριν απ’ αυτόν στο τιμόνι της χώρας. Του διαφεύγει όμως και πάλι η αλήθεια. Τις είχε ο ίδιος χαράξει για να δηλώσει τη διαφορά του από εκείνους. Και;

Δέκα σχεδόν μήνες μετά τις εκλογές, ένα χρόνο μετά το σύνθημα εκλογές εδώ και τώρα, όλοι είναι φτωχότεροι, όλοι είναι ανασφαλείς, όλοι ζουν την ανικανότητα. Μήνες συζητήσεων για την αύξηση των εσόδων με την επιβολή φόρων. Καμιά συζήτηση για την ανάπτυξη, για το πώς θα περιοριστεί το αδηφάγο κράτος και θα πώς ενισχυθεί ο παραγωγικός ιδιωτικός ιστός. Ο αγώνας για τη δικαίωση των καθαριστριών που εν τέλει κατέληξαν υπάλληλοι σε άλλες θέσεις. Το βόλεμα των ημέτερων δηλαδή, αλλά σε πιο άγρια μορφή, χωρίς προσχήματα, χωρίς επιπτώσεις. Υπουργοί με «ξεχασμένα» έσοδα, κυβερνητικές προκαλύψεις με τη γλώσσα του Όργουελ, χουντικές πρακτικές. Όσο για την ιστορία; Αυτή δεν αλλάζει με δηλώσεις για συνωστισμούς και εθνοκαθάρσεις. Συχνά την γράφει το αίμα. Και το αίμα, πριν 93 περίπου χρόνια ήταν πολύ, άσχετα αν δεν το είδαν, δεν το μύρισαν, δεν το άγγιξαν οι κύριοι Φίλης, Τσίπρας και λοιποί. Κάποιοι άλλοι άφησαν τις ψυχούλες τους στον μακρινό Πόντο, κάποιοι άλλοι έχασαν πατεράδες, αδελφούς, παιδιά. Και δικαιούνται να ομιλούν. Οι άλλοι δικαιούνται να μελετούν και να σιωπούν, ή σωστότερα να «βγάζουν τον σκασμό» για να χρησιμοποιήσω τη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν.

Λοιπόν, βγάλε τον σκασμό Φίλη, έτσι ψυχρά και αγενώς για θέματα που δεν σε αφορούν. Και όσα απ’ τα συντρόφια του έχουν ακόμα λίγη τσίπα ας του το πουν. Υπάρχουν σχολεία χωρίς δασκάλους, νηπιαγωγεία χωρίς νηπιαγωγούς για ν’ ασχοληθεί. Υπάρχουν πολλά που περιμένουν τις… σοφές αποφάσεις του κι ενδεχομένως την κατά κράτος ήττα του στην πολιτική ιστορία του συγκεκριμένου χώρου.

Άγγελος Πετρουλάκης