Καλημέρα θλίψη, καλωσόρισες ματαίωση…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 13-11-2015)

---------------------------------------------------------------

 Το μυθιστόρημα «Καλημέρα θλίψη» της Φρανσουάζ Σαγκάν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1953 και έκανε απανωτά ρεκόρ πωλήσεων, αποκαλύπτοντας στην εκδοτική κοινότητα ότι ο κουρασμένος Γάλλος από τον πόλεμο της προηγούμενης δεκαετίας, έστρεφε την πλάτη του στους Σαρτρ και Καμύ με τους προβληματισμούς και τα συνειδησιακά αδιέξοδα, αναζητώντας για την καθημερινότητά του τη θέαση μιας άλλης κοινωνικότητας.

Δεν ξέρω πώς και γιατί, ενώ διάβαζα ίσως το συγκλονιστικότερο βιβλίο της τελευταίας δεκαετίας («Το μονοπάτι για τα βάθη του βορρά» του Ρίτσαντ Φλάναγκαν – αλλά γι’ αυτό ίσως μιλήσω μιαν άλλη φορά), θυμήθηκα το «Καλημέρα θλίψη» με την νεαρή θυγατέρα του κοσμοπολίτη γόη, που ενώ γοητεύεται από την λαμπερή ζωή που γνωρίζει στο πλάι του, προκαλεί το θάνατο της ερωμένης και υποψήφιας συζύγου του, ίσως για να μην τον μοιραστεί με άλλη γυναίκα.

Ίσως, γιατί από την τηλεόραση ακουγόταν την ίδια ώρα ένα ματάμαυρο δελτίο ειδήσεων με τους παρουσιαστές να τονίζουν πως ενώ το Δημόσιο αποτελεί τον μεγάλο χρεοφειλέτη της ΔΕΗ, τα συνεργεία της να κόβουν το ρεύμα αδιάκριτα σε δυνάμενους ή μη, σε τίμιους φτωχούς ανήμπορους και ευκαιριακούς μπαταχτσήδες.

Αμέσως μετά η φωνή του εκφωνητή μιλούσε για τους πλειστηριασμούς και τα κόκκινα δάνεια, ενώ λίγο αργότερα για τις καταγγελίες του Καθηγητή Πανούση. Ο τελευταίος, πολύ πριν την υπουργοποίησή του θεωρούνταν αυθεντία περί την εγκληματολογία, ένας από τους σημαντικότερους πανεπιστημιακούς δασκάλους, ιδιαίτερα σοβαρός και εξόχως δημοκρατικός.

Και θυμήθηκα εκείνη τη θρυλική διαβεβαίωση του Αλέξη Τσίπρα «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα».

Και θυμήθηκα την επίσης θρυλική διαβεβαίωση του Αλέξη Τσίπρα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», που πρόσφατα συνοδεύτηκε από την δήλωση ότι η Ελλάδα «δεν θα γίνει αρένα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας».

Και μετά θυμήθηκα εκείνες τις ρημάδες «κόκκινες γραμμές» και τις αλαζονικές δηλώσεις ότι οι εκπρόσωποι των δανειστών δεν θα μπαίνουν στα υπουργεία και θ’ αναγκαστούν να μας σέβονται ως ισότιμους, χρυσοπληρώνοντας αίθουσες ξενοδοχείων για τις ατελείωτες συσκέψεις.

Είναι να μην αρχίσει η μνήμη να χορεύει και να φέρνει στην επιφάνεια τα τραγούδια που θα παίζαμε και θα… χόρευαν οι ξένοι.

Γιατί τόσο ψέμα;

Γιατί τόση αναλγησία;

Γιατί τόση μαύρη προπαγάνδα;

Ένα χρόνο πριν, η χώρα προχωρούσε αργά αλλά σταθερά προς την έξοδο από την κρίση. Ένα «μέιλ», το ξεχασμένο, ωστόσο στοιχειωμένο, «μέιλ Χαρδούβελη» γινόταν η ατομική βόμβα που γκρέμιζε τα πάντα. Δώδεκα μήνες μετά, με όλα γκρεμισμένα, αλλά όχι από το «μέιλ Χαρδούβελη», καλωσορίζουμε τη ματαίωση κάθε ελπίδας χωρίς να υπάρχει ούτε ένα, μα ούτε το ελάχιστο ένα, που να συνηγορεί στο ότι κάτι προς το καλύτερο αλλάζει.

Σκόνη οι συντάξεις, αλαλούμ στο προσφυγικό, στον αέρα το σύστημα υγείας, «γκρεμισμένα σπίτια» η παιδεία και η δικαιοσύνη… Η δικαιοσύνη; Ποια δικαιοσύνη; Αυτήν που περιγράφει ο πρώην υπουργός;

Τα ατοπήματα μεγάλα και καθημερινά. Αλλά με μηχανισμούς προπαγάνδας, δυσφήμισης, αντίδρασης, άρνησης βήματα μπροστά δεν γίνονται. Το φιάσκο Βαρουφάκη που επί έξι μήνες υπερασπιζόταν ο πρωθυπουργός, παρόλο που στοίχισε κάποια δισεκατομμύρια στην εθνική οικονομία, δεν τον δίδαξε πως πάνω από το κόμμα υπάρχει η πατρίδα. Κι εξακολουθεί να παίζει το παιγνίδι των ημέτερων. Σε βάρος όμως της πλάτης του ανώνυμου πολίτη που νιώθει πιο φτωχός από ποτέ, πιο ταπεινωμένος από ποτέ, πιο απελπισμένος από ποτέ. Παράλληλα νιώθει και πιο «αναρμόδιος» να διαμαρτυρηθεί, αφού τρεις φορές σε επτά μήνες έδωσε «λευκή επιταγή» στον Αλέξη Τσίπρα να διαχειριστεί την τύχη της χώρας. Και ίσως να του έδινε και τέταρτη φορά αν εκλογές ξαναγίνονταν αυτόν τον μήνα…

Η παράνοια στο απόλυτο μεγαλείο της.

Την είχαμε γευθεί σε μεγάλες δόσεις με την περίπτωση της κ. Κωνσταντοπούλου και της κ. Μακρή. Κάποτε έβγαιναν αγκαλιά με τον Πρωθυπουργό και πανηγύριζαν για το σχίσιμο των μνημονίων, τη ρίψη στην φωτιά του ΕΝΦΙΑ, τη δικαίωση του κινήματος «δεν πληρώνω». Πιθανόν στα όνειρά τους να έπλαθαν και ροζ ημέρες κοιταζόμενοι βαθειά στα μάτια, με τον κοσμάκη να ονειρεύεται ότι θα ξηλώσει το αμαρτωλό κράτος της δεξιάς.

Τώρα ο «κοσμάκης» μετρά ειδοποιητήρια από τράπεζες, από εφορία, από άλλους λογαριασμούς. Γιατί πριν τις εκλογές λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο και ζούσε την αυταπάτη της εύκολης ρητορικής. Πια ο ξενοδόχος αποδείχτηκε κάκιστος και η ρητορική τόσο άθλια, ώστε δικαιολογημένα μουρμουρίζω κάθε πρωί «Καλημέρα θλίψη…»

Άγγελος Πετρουλάκης