Η ώρα της κρίσης…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 27-11-2015)

Σαράντα ένα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, με την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το κόμμα που ίδρυσε και που διαχειρίστηκε για αρκετά χρόνια τις τύχες της χώρας, πιθανότατα ξεκίνησε τον χορό της αυτοδιάλυσης. Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό αυτό. Το κακό είναι πως παρουσίασε σημάδια ιδιαίτερης ανηθικότητας, εξευτελίζοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας, με τους υποψήφιους για την αρχηγία του κόμματος να αλληλο-εξυβρίζονται.

Ο πολιτικός λόγος, που αρθρώθηκε τις τελευταίες ημέρες, όχι απλά δεν τίμησε τις προσωπικότητες των υποψηφίων, αλλά αποκάλυψε ένα βαθύτατο και αξεπέραστο μίσος που χωρίζει όχι μόνον αυτούς, αλλά και άλλους συντελεστές του πολιτικού της χάρτη. Αυτό ίσως εξηγεί και γιατί στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση ελάχιστα στελέχη της δραστηριοποιήθηκαν και μάτωσαν για ν’ αποδείξουν ότι το κόμμα τους μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις τύχες της χώρας.

Η παντελής έλλειψη σεβασμού των στοιχειωδών κανόνων ευπρεπούς διαλόγου, η απόλυτη απουσία διάθεσης φιλικής συνεννόησης, η καταρράκωση κάθε έννοιας της ευγένειας και της πολιτισμένης αντιπαλότητας, αποδεικνύει πως τα χάσματα είναι βαθειά και δεν επουλώνονται ακόμα και αν προσωρινά επιτευχθεί μια κάποια συναίνεση. Αργά ή γρήγορα ο θάνατος θα επέλθει. Και μέχρι να συμβεί αυτό, ο κομματικός σχηματισμός που διαχειρίζεται την πορεία της χώρας θα προχωρά ανεμπόδιστος στην πραγματοποίηση του προγράμματός του, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό.

Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύουν ότι οι εκλεγμένοι της στη Βουλή (και σαφώς και όσοι δεν εξελέγησαν) δεν είχαν ως κίνητρο την προσφορά τους στα κοινά και την συμμετοχή τους στις ευθύνες για την πορεία της χώρας, αλλά μόνον το προσωπικό τους συμφέρον, αυτό που πολύ ορθά ο απλός πολίτης χαρακτήριζε ως «κουτάλα». Πώς αλλιώς μπορούν να εξηγηθούν τόσο εγωιστικές συμπεριφορές; Και πώς οι πολιτικοί αυτοί να διδάξουν πολιτικό ήθος στους πολίτες; Μόνο μια λέξη μπορεί να ευσταθεί σε όλο αυτό το σκηνικό: Ντροπή.

Πλέον ο βάλτος είναι εδώ. Και βρωμά σαπίλα. Ζέχνει. Δικαίως όσοι πίστευαν πως η Νέα Δημοκρατία πρόσφερε στέγη στην πολιτική τους έκφραση να νιώθουν πλέον προδομένοι. Οικτρά. Πλέον αντιλαμβάνονται ότι οι εκπρόσωποι του κόμματος δεν απασχολούνται με το αν οι πολίτες βομβαρδίζονται από φορομπηχτικές στρατηγικές, αλλά με το πώς θα εξυπηρετηθούν οι προσωπικές τους επιδιώξεις. Ίσως να θεωρούν και δικό τους κτήμα τούς ψηφοφόρους, τουλάχιστον εκείνους που χαρακτήριζαν ως «παραδοσιακούς». Αγνοώντας πως και η παράδοση για να επιβιώση απαιτεί τον σεβασμό των αρχών της. Όχι, καμιά από τις αρχές που κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έγινε σεβαστή. Αντίθετα, όλα όσα συμβαίνουν αποδεικνύουν έναν «βυζαντινισμό», μια εμφυλιοπολεμική αντίληψη που ενισχύει τον διχασμό. Και αυτοί, οι «παραδοσιακοί» ψηφοφόροι διατράνωσαν την ετυμηγορία τους: Άχρηστοι!

Ναι, άχρηστοι. Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την ανθρωπότητα, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την χώρα, εκείνοι αλληλοβρίζονται, αλληλοσφάζονται, αλληλολασπώνονται, θυσιάζουν το γενικό συμφέρον σε ποταπές επιδιώξεις, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος δύσκολα να τους εμπιστευθεί στο μέλλον τις επιλογές τους. Θα πορευτούν έχοντας στην τσέπη τους την αποτυχία. Με τους ψηφοφόρους να τους έχουν σιχαθεί που κατάντησαν το κόμμα μπαχαλογειτονιά.

Είναι γεγονός πως για τα δεινά που υφίσταται η χώρα από τη διαχείριση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ ίσως την μεγαλύτερη ευθύνη έχει η Ν.Δ., που οδήγησε, με την ανικανότητά της, τα πολιτικά πράγματα σε σήψη. Ήταν η μόνη που μπορούσε να διαχειριστεί τα διαπραγματευτικά αδιέξοδα και δεν το έκανε. Πλέον θα έπρεπε να είναι επίσης η μόνη που θα μπορούσε να συσπειρώσει τον αντιπολιτευτικό χώρο σε γόνιμη αντίδραση απέναντι σε όσα ταπεινωτικά υφίσταται η ελληνική κοινωνία. Δεν είναι, όμως. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθεί την ανεπάρκειά της τόσο πιο πολλά οφέλη θα προσφέρει στη χώρα.

Το γελοίο της όλης υπόθεσης είναι ότι πολλοί, απέναντι στα αδιέξοδα που έχει σωρεύσει η ανεγκέφαλη συμπεριφορά των διεκδικητών (και των πέριξ των), στρέφουν τις ικεσίες και τις ελπίδες τους στους δυο προηγούμενους, πρακτικά καθαιρεμένους, αρχηγούς, οι οποίοι όμως είναι και οι υπεύθυνοι της σήψης του κόμματος και της έλλειψης ελπιδοφόρου «φυτωρίου». Εκείνοι, ως αρχιερείς της διαπλοκής, οδήγησαν τον πολιτικό σχηματισμό της Ν. Δ. στην σημερινή πραγματικότητα, απαξιώνοντας τους ευσυνείδητους και τίμιους και επιβραβεύοντας τους κίβδηλους.

Άγγελος Πετρουλάκης