Πονούν οι αλήθειες; Ας ζούμε στο ψέμα…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 (Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 2-10-2015)
--------------------------------------------------

Ήταν ωραία η παράσταση;

Όχι. Δραματικά όχι. Γιατί δεν ήθελα να δω ξανά την Γιάννα Αγγελοπούλου, παρά τις δήθεν καλές προσπάθειές της να έχει εθνική προσφορά. Προσφορά στο μαραμένο της άστρο, ναι. Αυτή ήταν πάντα. Τα πάντα για την εικόνα της. Ποτέ κανέναν δεν έπεισε ότι γνωρίζει από Ελλάδα πέρα από Κολωνάκι και Μύκονο. Το πολύ - πολύ και Γλυφάδα. Σιγά μην ξέρει πού πέφτουν τα Γρεβενά ή πώς ζεσταίνονται τα παιδιά στα σχολεία της Δεσκάτης ή της Αργιθέας. Είχα νιώσει έντονη αηδία για όσα πάσχιζε να παρουσιάσει τότε, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την ένιωσα ξανά. Με πεδίο δόξης λαμπρό, τους Αμερικανούς επενδυτές, κάτι που έπρεπε να κάνει το ελληνικό κράτος με τις εκεί υπηρεσίες του και με όσους κρατούν στα χέρια τους την εξωτερική πολιτική της χώρας. Όμως για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε ότι το επίσημο ελληνικό κράτος εκπροσωπείται από άχυρα, που ευδαιμονικά απολαμβάνουν τους μισθούς τους και τον ρόλο για τον τομέα αυτό προσπαθούν να παίξουν κάποιοι επιχειρηματίες ή πρόσωπα μεγάλης οικονομικής ισχύος, όπως η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου, πρωταθλήτρια στις δημόσιες σχέσεις ανάμεσα στην κάστα των ισχυρών του κόσμου. Μόνο που ο κ. πρωθυπουργός ήταν ο νεοσύλλεκτος σ’ αυτήν την ιστορία, όπως και σε πολλές άλλες…

Κάποτε, σ’ ένα πολύ δύσκολο και άπειρα πιο περίπλοκο διεθνές κλίμα, ο μεγάλος Κωνσταντίνος Καραμανλής δίδαξε συμπεριφορές και πολιτικές στάσεις, έχοντας απέναντί του τον Τζον Κένεντι. Οι φλύαροι νέοι τού σήμερα δεν θέλησαν να διαβάσουν πολιτική ιστορία και πήγαν αδιάβαστοι για να ζήσουν την αμηχανία του μικρού και ασήμαντου. Και την έζησαν. Δεν πειράζει. Σε λίγες μέρες όλα θα ξεχαστούν και η μικρή μας Ελλάδα θα παρακολουθεί άφωνη και την ερήμωση του επιχειρηματικού της τοπίου, αλλά και τις συγκλονιστικές εξελίξεις στη Συρία…

Όμως εκείνο που πρέπει να καταλογίσει κανείς στον κ. πρωθυπουργό ως θετικό είναι η γλώσσα της αλήθειας που κάπου - κάπου αποφασίζει να χρησιμοποιήσει. Όπως στην απάντηση που επιχείρησε να δώσει στον Κλίντον ομολογώντας ότι πολλά στη χώρα μας προχωρούν με συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Με λάδωμα δηλαδή. Κατηγορήθηκε έντονα γι’ αυτό, εγώ όμως του σφίγγω το χέρι. Όπως είχα χειροκροτήσει και τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου του «λεφτά υπάρχουν», πως η χώρα του είναι διεφθαρμένη. "Κυβερνώ μια χώρα διεφθαρμένη», είχε δηλώσει ο κ. Παπανδρέου και όλοι έστρεψαν τα πυρά τους εναντίον του. Και όμως είχε πει τη μεγαλύτερη αλήθεια.

Κατηγόρησαν κι εκείνον ότι αυτά δεν λέγονται, όπως και τον κ. Τσίπρα. Γιατί; Μη εξευτελιστούμε στους ξένους παραδεχόμενοι τη σημαντικότερη αλήθεια; Γελοιότητες. Οι ξένοι γνωρίζουν περισσότερα καλά από μας ποια είναι η χώρα μας στον τομέα αυτόν. Και την πληροφόρηση έχουν και ευφυείς είναι, και την εμπειρία των ελληνικών πραγμάτων έχουν.

Αλλά το πρόβλημα για τους δυο πρωθυπουργός – κατ’ ουσίαν – δεν είναι η ομολογία. Είναι ότι και ο ένας και ο άλλος δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση. Ο Γιώργος Παπανδρέου κυβέρνησε από τις 6 Οκτωβρίου 2009 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 2011 εκλεγμένος με 43,92% και 160 έδρες. Δεν ήταν αρκετό το διάστημα; Ακόμα μια γελοία δικαιολογία. Ο κ. Τσίπρας κυβερνά από τις 25 Ιανουαρίου, οκτώ μήνες δηλαδή. Δεν έχει κάνει το ελάχιστο που να δείχνει την αποφασιστικότητά του, πέρα από τις δηλώσεις με το ρητορικό ύφος του δημαγωγού. Γιατί οκτώ μήνες έχουν δαπανηθεί σε άλλα, στις γελοιότητες του Βαρουφάκη, στις γελοιότητες της Κωνσταντοπούλου και στις γελοιότητες της «αριστερής πλατφόρμας» που στα 2015 μιλούσε για επιστροφή στην ακόμα πιο αμαρτωλή γελοιότητα της διεφθαρμένης αρχαιότητας της δραχμής.

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να κοπεί ο ομφάλιος λώρος μεταξύ του αμαρτωλού χθες και του προσδοκόμενου καθαρού σήμερα; Αφού ο κ. Τσίπρας ήξερε πολύ πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου ποια ήταν η κατάσταση στη δημόσια διοίκηση και ήθελε να επιφέρει τομές, γιατί δεν είχε εκπονήσει σχέδιο άμεσης εφαρμογής νέων δεδομένων; Πώς εξαντλούσαν τον χρόνο τους αυτός και οι επιτελείς του; Στο να βγαίνουν στις πορείες και να σκαρφαλώνουν στα κάγκελα, απειλώντας τους δανειστές ότι θα χορεύουν στο δικό τους σκοπό;

Οι ευθύνες του κ. Τσίπρα είναι τεράστιες. Όχι γιατί δήλωσε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έκανε κάτι για την αντιστροφή της κατάστασης. Οι οκτώ μήνες είναι τεράστιο διάστημα για να νομοθετούσε κάτι νέο, επαναστατικό, ανατρεπτικό και ελπιδοφόρο. Αρκεί να ήθελε και να είχαν διάθεση για προσφορά οι συνεργάτες του. Εκείνοι όμως ασχολήθηκαν με άλλα. Και τα σκάτωσαν, στην κυριολεξία. Και ζήτησαν δεύτερη ευκαιρία. Για να τα ξεσκατώσουν. Είθε να το κατορθώσουν. Και ο κ. Τσίπρας να είναι σε θέση να δηλώσει πως όλα αυτά περί διαφοράς αφορούσαν το παρελθόν και πια στη χώρα όλα λειτουργούν με διαφάνεια, ταχύτητα και ρεαλισμό. Είθε…

Αύριο, μεθαύριο συγκροτείται η Βουλή και η χώρα μπαίνει και πάλι σε τροχιά εργασίας. Θα ήμουν ευτυχής αν άκουγα εκτός από τα νέα μέτρα φορολογίας και μέτρα για την ανάπτυξη. Ουσιαστικά, ρεαλιστικά. Μέτρα που να μετατρέψουν το άγονο πεδίο σε ελκυστικό, τόσο για την επανεκκίνηση των ελληνικών επιχειρήσεων, όσο και την προσέλκυση ξένων επενδυτών. Στο χέρι του κ. Τσίπρα είναι, που επιτέλους πρέπει να ξεχάσει ότι είναι αρχηγός κόμματος και ν’ αποφασίσει να παίξει το ρόλο του αρχηγού του κράτους…

Άγγελος Πετρουλάκης