Η ήττα προκαλεί αναθεωρήσεις…

Μονολογώντας

 (Δημοσιεύθηκε στη Larissa net, στις 25-9-2015)

Οι εκλογές της Κυριακής ανήκουν στο παρελθόν, παραχωρώντας στο μέλλον μια σειρά νέων δεδομένων. Πέντε, όμως, ημέρες μετά τις εκλογές είναι άκομψο να προβληματίζεται κανείς για τα πεπραγμένα της νέας κυβερνητικής θητείας του κ. Τσίπρα και είναι ανήθικο να μπαίνει στο στόχαστρο της κριτικής μια κυβέρνηση δυο – τριών ημερών.

Για τούτο θα στρέψω την προσοχή μου στους μεγάλους και μικρούς χαμένους της Κυριακής, αρχίζοντας από τον μεγάλο ηττημένο, τη Νέα Δημοκρατία, που ως κόμμα και ως αντίληψη μόνο νέα δεν είναι. Δυστυχώς για τη Νέα Δημοκρατία, τα στελέχη της δεν την άφησαν να πεθάνει όταν έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος ιδρυτής της. Έπρεπε να είχαν αντιληφθεί ότι οι ώμοι τους ήταν ιδιαίτερα αδύνατοι για να σηκώσουν το βάρος ενός κόμματος που έβαλε τα θεμέλια της Μεταπολίτευσης με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Και να είχαν ιδρύσει ένα άλλο, νέο κόμμα που θα μπορούσε να διαχειριστεί τις διαφοροποιήσεις κάθε εποχής.

Δεν έγινε αυτό ούτε μετά την ήττα του Κώστα Καραμανλή, που ελέω ονόματος είχε κυβερνήσει επί πέντε χρόνια.

Δεν έγινε αυτό ούτε μετά την ήττα του κ. Σαμαρά, ο οποίος δεν είχε την ευαισθησία να κάνει στην άκρη και ν’ αφήσει το κόμμα στη διάθεση των άλλων. Ευτυχώς, για τη Ν. Δημοκρατία, το έκανε μετά το δημοψήφισμα κι έτσι το κόμμα του κράτησε το ιδιαίτερα αξιοπρεπές 28,10%, ελέω Μεϊμαράκη, που δέχτηκε να πάρει την ευθύνη της ηγεσίας ενός κόμματος με τόσες αμαρτίες στο παρελθόν του, χωρίς να προχωρήσει σε αποκεφαλισμούς.

Βεβαίως, κάποιος τρίτος δεν δικαιούται να κρίνει τα εσωκομματικά ενός πολιτικού σχηματισμού. Ή τα δέχεται, ή τα απορρίπτει. Τα όσα μαγειρεύονται σ’ ένα κόμμα αφορούν αυτούς που φιλοδοξούν να εισπράξουν τα κέρδη. Γιατί απαραίτητο εργαλείο σ’ ένα μαγείρεμα είναι και η κουτάλα. Η κουτάλα μαζί με τον εγωισμό κάνουν θαυμάσιο φαγητό. Η δε Νέα Δημοκρατία έχει να επιδείξει άφθονες ποσότητες και από τα δυο.

Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή λεηλατήθηκε κοντά τρεις δεκαετίες. Αετονύχηδες, κοράκια, κουμπάροι, συμπέθεροι, ξαδέλφια, λογής - λογής παράγοντες μετέτρεψαν το όραμα σε κουρελιασμένη παντιέρα. Ο κ. Μεϊμαράκης μέρος του συστήματος για πολλά χρόνια, ανάλαβε να το οδηγήσει στη νέα εκλογική μάχη σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή, καθώς οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν ραγδαίο το ξέφτισμά του. Ανάλαβε τα πάντα: Αρετές και αμαρτήματα. Και το έσωσε. Άλλοι λένε με τη μαγκιά του, την αμεσότητα της γλώσσας που χρησιμοποίησε. Άλλοι με τη διαλλακτικότητα, αλλά και τη σεμνότητά του. Τη στάση του δεν την υιοθέτησαν όλοι. Τη μαχητικότητά του επίσης. Σαν Δον Κιχώτης φάνταζε, χωρίς στρατό. Το 28,10% του ανήκει ολοκληρωτικά. Ίσως κάποιοι να κρυφογελούσαν, περιμένοντας ενδόμυχα μια συντριβή για να σπεύσουν στη συνέχεια ως σωτήρες. Άλλωστε η κριτική που θα του ασκηθεί, στις μέρες που ακολουθούν, αυτό θ’ αποδείξει.

Όπως και να έχει το πράγμα, η ανανέωση της Ν. Δημοκρατίας πρέπει ν’ αρχίσει από τη βάση με γενναίο ξήλωμα. Τα απορριμματοφόρα της πρέπει να ξεκινήσουν από τις τοπικές κοινωνίες. Όσο οι πολίτες βλέπουν ότι φιλοδοξούν να παίξουν ρυθμιστικό ρόλο άτομα που δεν συγκεντρώνουν την κοινή εκτίμηση, τόσο θα στρέφουν την πλάτη τους στο συγκεκριμένο κόμμα. Και όσο η πολιτική γλώσσα κάποιων στελεχών της θα παραμένει αδιάλλακτη και μεροληπτική, τόσο θα προκαλεί την αηδία και την αποστροφή.

Κριτική θ’ ασκηθεί και στον Σταύρο Θεοδωράκη, που είδε και αυτός το όνειρό του να ξεφτίζει. Εγώ, όμως, εκείνο που δεν είδα ήταν ο στρατός του, εκείνους που έπρεπε να μοιραστούν το όνειρό του και ν’ αγωνιστούν μαζί του. Αραιά και πού, διάβαζα κάποιες αναρτήσεις. Αναιμικές κι αυτές. Σε χώρους δουλειάς δεν τους είδα. Εκεί που αναστενάζει η επιχειρηματικότητα δεν τους είδα. Στο μεγάλο αλισβερίσι που γίνεται καθαρά πια στα νοσοκομεία δεν τους είδα. Ποιος μπορεί να φταίει γι’ αυτό; Δικό τους πρόβλημα και πρόβλημα του ίδιου Θεοδωράκη. Πιστεύω πως η εποχή είναι πρόσφορη για ανοιχτούς πολιτικούς σχηματισμούς που γίνονται χώροι παραγωγής ιδεών. Αρκεί εκείνοι που αναλαμβάνουν τη μεταφορά των ιδεών στην περιφέρεια ν’ αντιληφθούν ότι η κοινωνία δεν τους θέλει κομματάρχες, αλλά συνομιλητές. Προς το παρόν όμως έχουμε την απάντηση που έδωσε ο σοφός λαός: «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς…»

Ήθελα να σταθώ για λίγο και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αυτήν την ιδιαίτερα πικρή σκιά εκείνου του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας. Η σημερινή αρχηγός του πιθανόν να μην δέχεται μια αλήθεια: Πως είναι όμορφο να πεθαίνεις νέος και ωραίος. Και θέλει να δώσει νιάτα και ομορφιά σ’ ένα ακόμα πιο γερασμένο κόμμα από τη Ν. Δημοκρατία. Ενέσεις αντιγήρανσης περιορισμένης δράσης. Είθε να πέφτω έξω. Είθε στο μέλλον να μη θυμίζουν τον Άμλετ και το φάντασμα του πατέρα του.

Προς το παρόν ας ευχηθούμε η νέα κυβέρνηση να στηρίξει τους απελπισμένους και να χαρίσει την ελπίδα σε όσους πίνουν την απόγνωση μονορούφι.

Άγγελος Πετρουλάκης