«Τις πταίει;»

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net την Παρασκευή 17-7-2015)

Στις 29 Ιουνίου του 1874 δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Καιροί» το ιστορικό άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη με τίτλο «Τις πταίει;», που οδήγησε στην περίφημη αρχή της Δεδηλωμένης. Με το άρθρο αυτό, το οποίο παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, δημοσιεύτηκε ανώνυμα, ο Χαρίλαος Τρικούπης ασκούσε σφοδρότατη κριτική κατά των Ανακτόρων για τις επεμβάσεις τους, που από το 1868 εφάρμοζαν την αρχή των κυβερνήσεων της μειοψηφίας, αγνοώντας επιδεικτικά τη λαϊκή θέληση. Την επομένη ο εκδότης της εφημερίδας φυλακίστηκε, όπως και ο Χαρίλαος Τρικούπης, για τέσσερις ημέρες. Τον Απρίλιο του 1975 τα Ανάκτορα τον διορίζουν πρωθυπουργό καθ’ υπόδειξη του Ανδρέα Κουντουριώτη κι εκείνος προκηρύσσει εκλογές για τις 18-21 Ιουλίου.

Το «Τις πταίει;» ήρθε και κάθισε βασανιστικά στους προβληματισμούς μου την κρίσιμη Τετάρτη, καθώς παρακολουθούσα από χαράματα μέχρι χθες τα ξημερώματα όσα διαδραματίζονταν στην πολιτική σκηνή.

Τις πταίει για την κατάντια μας; Μετά το «Μαζί τα φάγαμε» και μετά την εθνική χρεοκοπία, η πραγματικότητα της δραχμής. ΄Η η νοσταλγία της δραχμής…

Προσωπικά θα μου άρεσε η δραχμή γιατί μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία, αλλά να ήταν μια δραχμή ισχυρή όσο το ευρώ, ή το δολάριο, ή η λίρα. Μια δραχμή που θα τη ζήλευαν όλα τα ξένα νομίσματα, που θα στηριζόταν σε μια αυτόνομη παραγωγικά Ελλάδα, με ελάχιστες εισαγωγές, αλλά πολλές πολλές εξαγωγές, από λάδι και κρασί μέχρι και ποδήλατα, και προφυλακτικά, θα στηριζόταν σ’ έναν τουρισμό που θα κρατούσε με πληρότητα 80% τα ξενοδοχεία και τους ξενώνες 12 μήνες το χρόνο, σε θάλασσα και σε βουνό, θα στηριζόταν στα εισιτήρια των Μουσείων μας που θα ήταν ανοιχτά 7 μέρες τη βδομάδα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ, μια Ελλάδα που θα πουλούσε την Παιδεία της, αλλά και την Τεχνογνωσία της σε όλον τον πλανήτη. Ναι, τότε θα ήθελα δραχμή και θα στεκόμουν με ιδιαίτερη υπερηφάνεια απέναντι σ’ αυτούς που σήμερα αμφισβητούν την εντιμότητά μας και τις υποσχέσεις μας.

Μέχρι τότε όμως;

Μέχρι τότε θ’ ακούμε τα γελοία συνθήματα κάποιων ματαιόδοξων πολιτικών που αδιαφορούν αν ο τόπος καταστραφεί ακόμα περισσότερο. Όλα στο βωμό της προσωπικής τους δόξας. Της μισαλλοδοξίας τους. Που την είδαμε να ξεδιπλώνεται μεγαλόπρεπη στο Κοινοβούλιο, ενώ την ίδια στιγμή στους γύρω δρόμους η αστυνομία (με την οποία αηδιάζει η κ. Κωνσταντοπούλου) ξεπερνούσε τον εαυτό της προκειμένου να μην καεί η Αθήνα.

Τις πταίει για όλα αυτά;

Σίγουρα αυτήν την ώρα δεν φταίει ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ούτε το ΠΟΤΑΜΙ. Αφ’ ενός δεν κυβερνούν, αφ’ ετέρου στήριξαν τις προσπάθειες του κ. Πρωθυπουργού ν’ αποτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή που προκάλεσε η άφρονα και αναιδής συμπεριφορά τού πλέον προβεβλημένου συνεργάτη του. Προσπάθειες που δεν στήριξαν οι σύντροφοί του, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι και οι ίδιοι επιθυμούσαν αυτήν την καταστροφή. Η «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι θέλει τη χώρα στην ελεεινότερη κατάσταση που μπορεί να υπάρξει. Εκτός αν έχει πρόβλημα νοητικής αντίληψης, που είναι το ίδιο επικίνδυνο με τις εγκληματικές προθέσεις.

Πλέον τα πράγματα δεν είναι απλά. Ο κ. Πρωθυπουργός που με τόση σαφήνεια εξήγησε πώς και γιατί είχε κάνει λάθος και ζήτησε συγγνώμην γι’ αυτό, θα πρέπει να σταματήσει και τα υπόλοιπα λάθη. Το «τις πταίει» αφορά τον ίδιο από τούδε και στο εξής, χωρίς ελαφρυντικά. Η δημιουργική κοινωνία της χώρας δεν αντέχει άλλες περιπέτειες. Οι δημαγωγοί, οι επαγγελματίες της τεμπελιάς και του συνδικαλισμού, οι κρατικοδίαιτοι λαλίστατοι των πεζοδρομίων θα πρέπει και να απογυμνωθούν από τα ψεύδη και τις προθέσεις τους και ν’ απομονωθούν. Με ευθύνη και δράση του κ. Πρωθυπουργού που όντως αντιμετωπίζει πραξικόπημα, αλλά όχι εκτός συνόρων. Το πραξικόπημα, που έγινε καραμέλα στα χείλη των δραχμολάγνων, συμβαίνει εντός της κομματικής παράταξης που υποσχέθηκε τα ανομολόγητα για να γίνει κυβέρνηση.

Αλλά τα δεινά είναι μπροστά μας…

Ας έχουμε υπομονή και ψυχραιμία…

Άγγελος Πετρουλάκης