Έτσι, καθώς το ημερολόγιο δείχνει: 31 Ιουλίου

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 31-7-2015)

31 Ιουλίου 1920, Αθήνα: Ο Ίων Δραγούμης δολοφονείται από απόσπασμα οκτώ στρατιωτών της προσωπικής ασφάλειας του Ελευθερίου Βενιζέλου, με εντολή τού επικεφαλής της φρουράς του Βενιζέλου Παύλου Γύπαρη και με τη σιωπηλή συγκατάθεση του Εμμανουήλ Μπενάκη.

Ο Παύλος Γύπαρης, που ποτέ δεν παραδέχθηκε το έγκλημά του, χρόνια αργότερα, στη δίκη για τη δολοφονία του Δραγούμη, καταθέτει ότι την εντολή της δολοφονίας είχε δώσει ο ίδιος ο Εμμανουήλ Μπενάκης, ο οποίος βεβαίως και αρνήθηκε κάθε κατηγορία.

 Τόσο ο Γύπαρης, όσο και ο Εμμανουήλ Μπενάκης έχουν «βάσιμους λόγους» να προκαλέσουν τον θάνατο του μεγάλου οραματιστή. Ο μεν Παύλος Γύπαρης, ορκισμένος βενιζελικός, του επιρρίπτει ευθύνες για την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου στο Παρίσι, εξ αιτίας της αντιβενιζελικής του στάσης. Ο δε Εμμανουήλ Μπενάκης βγάζει οριστικά το αγκάθι της ντροπής από την οικογένειά του: Ο Ίων Δραγούμης είναι πάντα ο επίσημος κρυφός αγαπημένος τής κόρης του Πηνελόπης, παντρεμένης με τον Στέφανο Δέλτα, γνωστής ως Πηνελόπης Δέλτα. Έρωτας και αίμα για τον Εμμανουήλ Μπενάκη που δεν συγχώρησε το παραστράτημα της κόρης του, παρά το ότι το ειδύλλιο είχε λήξει και ήδη ο Ίων Δραγούμης συγκατοικούσε με την Μαρίκα Κοτοπούλη, τη μεγάλη του αγάπη από το 1916 και μετά.

Την 31^η Ιουλίου του 1920 η Ελλάδα παραπαίει. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος γίνεται στόχος εγκληματικής επίθεσης, ενώ ο Ελληνικός Στρατός μάχεται στη Μικρά Ασία με στόχο τη δημιουργία της μεγάλης Ελλάδας, που κατάληξε σε μεγάλη Εθνική Τραγωδία. Το κατατρυπημένο από σφαίρες και ξιφολόγχες σώμα του Ίωνα Δραγούμη στο κέντρο σχεδόν της Αθήνας, καταμεσήμερο μπροστά στα μάτια έντρομων πολιτών, αφηγείται το δράμα μιας χώρας που γεννήθηκε μέσα από τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της και δοκιμάστηκε από μια σειρά διχασμών που πληρώθηκαν με άφθονο αίμα.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν δίδαξε εκείνους που ανδρώθηκαν με τη ματαιοδοξία να γίνουν εκπρόσωποι της λαϊκής βούλησης. Το μόνο που έμαθαν είναι να δίνουν στην έννοια λαός την ερμηνεία που συμφέρει τις κομματικές τους επιδιώξεις. Το συμφέρον της χώρας μπούρμπουλας να γίνει…

31 Ιουλίου 2015. Η Ελλάδα παραδέρνει ανάμεσα στην καταστροφή και την ευθανασία. Μισός χρόνος μετά τις εκλογές των πολλών υποσχέσεων, η Ελλάδα, ακυβέρνητη στην κυριολεξία, ασχολείται με την προσωπικότητα του κ. Βαρουφάκη και με τα εσωκομματικά προβλήματα της παράταξης που έγινε Κυβέρνηση. Στον μισό αυτόν χρόνο καθημερινά σβήνουν επιχειρήσεις, καθημερινά ιδιωτικοί υπάλληλοι κι εργάτες βγαίνουν στην ανεργία, καθημερινά η επιχειρηματικότητα δολοφονείται. Βεβαίως στον δημόσιο τομέα όλα βαίνουν καλά. Προσλαμβάνονται απολυμένοι, αποκαθίστανται παραπονεμένοι. Ουδείς θιγμένος. Αρκούν οι ιδιώτες για θύματα. Το αδηφάγο στόμα της κομματικής αναλγησίας αρκείται με τα δικά τους σώματα. Εν ονόματι του Λαού…

31 Ιουλίου 2015.

Ενενήντα πέντε χρόνια από τη δολοφονία του μεγάλου οραματιστή, που δεν διέθετε τις δημαγωγικές ικανότητες του Ελευθερίου Βενιζέλου και είχε την ατυχία να θέλει παράλληλα με την πολιτική να είναι και άνθρωπος με σάρκα και όνειρα.

Σαράντα ένα χρόνια μετά το δράμα της Κύπρου που ήταν και Ελληνικό δράμα. Βεβαίως το δράμα της Κύπρου δεν το προκάλεσαν εκλεγμένοι πολιτικοί άνδρες, αλλά στρατιωτικοί που θέλησαν να υιοθετήσουν ρόλους σωτήρα. Είχαν εγγυηθεί πριν από χρόνια την ομαλότητα της χώρας, κάτι που μας το θύμισε και ο κ. Καμμένος μιλώντας για τον ρόλο του Στρατού, πρόσφατα, ξεσηκώνοντας δίκαια θύελλα.

Θύελλα όμως ξεσηκώνουν πλέον δηλώσεις και αντιδράσεις σημαντικών στελεχών της κυβερνητικής παράταξης. Θύελλα που προς το παρόν εισπράττει τις καταστροφές της η ελληνική κοινωνία. Θα τις εισπράξει και η κυβερνητική παράταξη που έθεσε το κόμμα πάνω από την κοινωνία και παραπλάνησε αυτήν την κοινωνία που πίστεψε σε όμορφα μεγάλα λόγια. Όχι τόσο γιατί ήξερε ότι ούτε μνημόνια μπορούσε να σχίσει, ούτε φόρους να μειώσει ή να καταργήσει και παρόλα αυτά ψεύδονταν οικτρά. Την παραπλάνησε γιατί ρίσκαρε στην έστω πενιχρή της άνεση να ζει φτωχά, την παραπλάνησε γιατί της αφαίρεσε τη σιγουριά του σήμερα. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις της είχαν αφαιρέσει τα όνειρα, το μέλλον. Η παρούσα τη ζωή, το παρόν. Δεν είχε το δικαίωμα.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σπέρνει τον τρόμο εν ονόματι ενός λαϊκισμού.

Καλό Αύγουστο…

Άγγελος Πετρουλάκης