Καλοκαίρι του σωτήριου έτους 2015…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 7-8-2015)

Ήλιος και θάλασσα.

Τα καρπούζια και τα πεπόνια στην αποθέωσή τους, τα ροδάκινα στο τελείωμά τους, κάποια πολύ όψιμα κεράσια, τα πρώιμα σύκα και κάποια σταφύλια, πρώιμα επίσης.

Το αξεπέραστο ελληνικό καλοκαίρι. Που κάποτε άρχιζε στα μέσα του Ιούνη και πια περιορίζεται σε μια – δυο αυγουστιάτικες εβδομάδες. Γιατί η χώρα πριν από πέντε χρόνια «έβγαλε τα ρούχα της» και όλοι έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Πόσο κρίμα… Όχι γιατί κάποιοι στερήθηκαν τη Μύκονο και τα «μπιτς πάρτι», αλλά γιατί πολλοί στερήθηκαν και την απλή μετακίνηση μέχρι τον Αγιόκαμπο για ένα μπάνιο τα καυτά Σαββατοκύριακα. Γι’ αυτούς το κρίμα…

Έμεινε θεόγυμνος ο βασιλιάς και το παλιό, που ήθελε να εμφανίζεται ως νέο, βρήκε τη λύση του αποκεφαλισμού των ανυπεράσπιστων. Οι λαιμητόμοι στήθηκαν για τους πένητες, τους εργάτες, τους μικροεπαγγελματίες, τους συνεπείς και τους αθώους. Το σύστημα είχε εκπαιδευτεί στο να προστατεύει τα λαμόγια, τους λεηλασίες. Γιατί η σχέση ήταν αμφίδρομη. Τα λαμόγια συντηρούσαν το σύστημα, το σύστημα προστάτευε τα λαμόγια. Οι μηχανές δούλευαν καλά. Το λάδι που τις «λάδωνε» ήταν ιδιαίτερης ποιότητας.

Βέβαια τολμηρές φωνές υπήρχαν, αλλά ποιος τις άκουγε; Ποτέ κανείς λαός δεν αρέσκεται ν’ ακούει δυσάρεστα. Γι’ αυτό και κάποτε μαγεύτηκε με το «Λεφτά υπάρχουν!!!». Είχε πιστέψει πως λεφτά υπήρχαν για όλους, ενώ εν τέλει υπήρχαν μόνο γι’ αυτόν που ρητόρευε…

Μετά μαγεύτηκε με το σχίσιμο των μνημονίων, με τον αποκεφαλισμό της Μέρκελ. Ιδιαίτερα μετά τις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014. Γιατί είναι σκληρό να βγαίνεις στην ανεργία ή να δουλεύεις για 500 ευρώ το μήνα. Και γιατί είναι γλυκό ν’ ακούς πως ο άνεμος της ανανέωσης και της δικαιοσύνης σαρώνει τα πάντα. Είναι πολύ γλυκό να φαντάζεσαι πως οι ηγέτες σου ρίχνουν κλωτσιά στα πισινά των δανειστών και τους στέλνουν «στο διάολο». Ηγέτες – λεβέντες, ηγέτες – μάγκες. Με πουκάμισα χωρίς γραβάτες, με μπλουζάκια κολλητά, τζιν και απότιση φόρου τιμής στα θύματα των Ναζί…

Αλλά το παιγνίδι δεν παίζεται απ’ αυτούς. Παίζεται ακόμα απ’ τα λαμόγια, παίζεται ακόμα απ’ τους συνδικαλιστές, παίζεται ακόμα από τα συνδικάτα, παίζεται ακόμα από το ένα εκατομμύριο βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους, που αρκετοί απ’ αυτούς ιδρώνουν ακόμα και όταν βρίσκονται σε αναρρωτική άδεια. Και αυτό το ξέρουν καλά κάποιοι επαγγελματίες των συνδικάτων όπως ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Στρατούλης, οι πρίγκιπες της δραχμής που θεωρούν ότι η Βουλή είναι τσαρικό ανάκτορο και πρέπει να το εκπορθήσουν…

Δυστυχώς για όλους μας η λεγόμενη «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ή ότι απέναντι σε όποια λογική, η μειοψηφία δικαιούται να ορίζει τη ζωή της πλειοψηφίας. Αυτό θα μπορούσε να είναι το νέο πολιτικό μοντέλο για τη χώρα μας, ως μνημόσυνο τιμής στον εφαρμοσμένο κομμουνισμό της Σοβιετικής Ένωσης, της Κούβας, της Κίνας, της Αλβανίας του Χότζα…

Στην παρούσα περίοδο όμως, το συνονθύλευμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο γερασμένο που αδυνατεί να κομίσει την οποιαδήποτε ανανέωση. Το μόνο που κατορθώνει είναι να μετατρέπει τα εσωτερικά του προβλήματα σε εθνικά και να βυθίζει τη χώρα στο χάος και στον οικονομικό θάνατο, που όμως θα είναι πρώτιστα θάνατος αξιών…

Οι εκλογές του Ιανουαρίου που προσέφεραν στον ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία είναι ήδη πολύ μακριά για να χρησιμεύουν ως άλλοθι. Πια δεν είναι μια νέα κυβέρνηση. Είναι κυβέρνηση, είναι αυτό που διακαώς ήθελε να είναι, ένας σχηματισμός που έχει προτεραιότητα το κόμμα και όχι τη χώρα. Το ατύχημα είναι πως το κοινωνικό σύνολο που κατάφυγε στον ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιωθούν οι προσδοκίες του, ζει ακόμα στην αυταπάτη. Ακόμα κι αύριο αφυπνισθεί θα είναι ήδη πολύ αργά. Οι επιχειρήσεις που κατάφυγαν στα Σκόπια, στην Βουλγαρία και στην Τουρκία δεν πρόκειται να επαναπατριστούν. Όσοι κάθε καλοκαίρι προσδοκούσαν κάποια έσοδα, είδαν να ταμεία τους απελπιστικά άδεια…

Ας είναι καλά τα πειράματα και οι παληκαρισμοί των ινδαλμάτων της επαναστατικής πολιτικής των ηγετών μας. Ας είναι καλά η φιλάνθρωπος κ. Τασία, ο ποιητικός κ. Βαρουφάκης, η επική κ. Κωνσταντοπούλου, ο ακαταμάχητος κ. Λαφαζάνης, ο λαοπρόβλητος κ. Στρατούλης και οι άλλοι οραματιστές του θρυλικού καλοκαιριού του σωτήριου έτους 2015…

Άγγελος Πετρουλάκης