Έστω τώρα, που έχουμε βουτήξει στο κενό…

Μονολογώντας

 Τους βρίσαμε «τρομοκράτες».

Και τους βρίζουμε…

Τους βρίσαμε «τοκογλύφους».

Και τους βρίζουμε…

Και τι δεν τους βρίσαμε;

Με την απαίτηση να μας καλωσορίσουν: «Τι θα σας κεράσουμε;»

Τους κατηγορήσαμε ότι μας έκλεισαν τις Τράπεζες. Τους κατηγορήσαμε ότι θέλουν την κατοχή της χώρας μας. Τους κατηγορήσαμε ότι θέλουν να μας καταντήσουν δουλοπάροικους.

Αν εκείνοι είναι όλα αυτά, εμείς τι είμαστε; Τα αγγελούδια που δημιούργησαν τον παράδεισο; Δεν είμαστε εμείς που τόσα χρόνια είχαμε αναγάγει σε εθνική αξία τον «ωχαδελφισμό», το «δικός μας» και πολλά άλλα που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας;

Δεν έχω επισκεφθεί τη Μύκονο καλοκαίρι, παρά μια φορά, χειμώνα. Παρακολουθώ όμως σε κάποιους ιστότοπους κάτι πάρτι και κάποιες βίλες, που ανήκουν σε γνωστά πρόσωπα της κοινωνικής ζωής, τα οποία είτε κατηγορούνται για απάτες, είτε για φοροδιαφυγές, που συνεχίζουν να έχουν αμύθητα ποσά για ξόδεμα. Κατά τα άλλα καταζητείται ο Παλαιοκώστας.

Κάποιοι φίλοι μου λένε πως δε χρειάζεται να κοιτώ τι συμβαίνει στη Μύκονο. Και στη δική μας πόλη μπορεί να συμβαίνουν τα ίδια.

Και λέω πως πρώτα καθαρίζεις τις κοπριές της δικής σου αυλής και μετά απαιτείς να καθαρίσει ο γείτονας τις κοπριές της δικής του αυλής.

Και της δικής μας αυλής οι κοπριές είναι πολλές. Όχι μόνο οι τέως, που θέλουν έναν σύγχρονο Ηρακλή, αλλά και οι νυν.

Οι τέως;

Σαν να ήταν χθες ακούω τις κραυγές «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Έξω οι βάσεις του θανάτου»…

Με τον αρχηγό, φορώντας το ζιβάγκο-σύμβολο, έχοντας υψωμένη τη γροθιά. Λίγο μετά να μετατρέπεται σε φιλαράκι και με την ΕΟΚ και με το ΝΑΤΟ.

Δεν θέλω να θυμάμαι τις κούτες του Κοσκωτά. Ούτε το νεύμα στη Μιμή να κατεβεί από το αεροπλάνο κι εκτοτε όλοι να καλούνται να υποβάλουν τα σέβη τους στη νέα βασίλισσα.

Δεν θέλω να θυμάμαι τη φούσκα του Χρηματιστηρίου υπό τις ευλογίες Σημίτη – Παπαντωνίου και τους συμπατριώτες να ξημεροβραδιάζονται στα χρηματιστηριακά γραφεία.

Ούτε θέλω να θυμάμαι τα πακέτα Ντελόρ, τα ΜΟΠ, τα ΕΣΠΑ και όλα τα άλλα τα ποτάμια με τα αμαρτωλά ευρώ, που κάποια απ’ αυτά έγιναν δρόμοι, λιμάνια, γέφυρες, πάρκα, ξενώνες δια της υπερτιμολόγησης, ενώ τα περισσότερα πέρασαν στις τσέπες των αετονύχηδων με άμεσο κλέψιμο.

Θέλω απλά ν’ αντέχουν τα πόδια μου να περιμένω έξω από την Τράπεζα, να μ’ ελεήσει ένα άψυχο μηχάνημα ξερνώντας 50 ευρώ.

Πια, το πρωί, μετά το βούρτσισμα των δοντιών, το πλύσιμο, έχει προστεθεί και το ΑΤΜ. Και ο τρόμος του δελτίου… Όχι των ειδήσεων, αλλά του συσσιτίου…

Συσσίτια; Άγνωστη πραγματικότητα για όσους είναι μικρότεροι των 70. Οι πρεσβύτεροι πιθανότατα την έχουν ζήσει. Και πιθανότατα να τη ζήσουν και οι νέοι, σήμερα. Οι νέοι με τα I-PHONE, τα φροντιστήρια, τα κοκτέιλ, τα μπέργκερ, τα σπίτια στον τόπο σπουδών. ΄Η οι νέοι που κάποτε ήλπιζαν πως θα πάψουν να είναι άνεργοι. Κάποιοι απ’ αυτούς δεν θυμούνται το σχήμα της δραχμής ή δεν τη συνάντησαν…

Εμείς οι παλιότεροι τη θυμόμαστε.

Θυμόμαστε τα καζάνια με το γάλα που έβραζαν στις σχολικές αυλές και το κίτρινο τυρί που μας μοίραζαν.

Θυμόμαστε πως για να βγούμε στην Ευρώπη έπρεπε να πάρουμε συνάλλαγμα από την Τράπεζα της Ελλάδος και να κρύψουμε στη βαλίτσα ανάμεσα στα ρούχα λίγα μάρκα ή δολάρια που μπορούσαμε να βρούμε από άλλες πηγές.

Παίζει άσχημα παιγνίδια η μνήμη.

Ίσως όπως και η πανίσχυρη κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Που διαπραγματεύεται με ένα συγκλονιστικό «όχι» της τάξεως του 61%. Πιθανότατα να διαπραγματεύεται και με το αντίθετο 61% των ευρωπαίων εταίρων. Με το ζόρι συμμαχίες δεν γίνονται. Με το ζόρι δανεικά δεν δίνονται. Με το ζόρι μόνο η κ. Κωνσταντοπούλου επιβάλει την άποψή της. Πουλώντας το παραμύθι ότι η Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία θ’ αλλάξει και τους κανόνες του παιγνιδιού στην Ευρώπη. Με μια διαφορά: Τη Δημοκρατία τη γέννησε η αρχαία Αθήνα, που ισοπεδώθηκε στη συνέχεια  από την αρχαία Σπάρτη, που δεν είχε Δημοκρατία. Στη δε Ευρώπη τη Δημοκρατία γέννησε η Γαλλική Επανάσταση και οι συνεχείς μεταρρυθμίσεις της εγγλέζικης πολιτικής σκηνής. Και τους κανόνες του παιγνιδιού στην Ευρώπη θέλει να τους αλλάξει η τραγελαφικότητα της θεωρίας των παιγνίων, που ρεζιλεύει τη χώρα πέντε μήνες τώρα με γόνιμο αποτέλεσμα τις ουρές των Τραπεζών και την διάλυση όποιας επιχειρηματικότητας είχε μείνει όρθια από τις καταιγίδες των προηγούμενων χρόνων. Όμως, από την ώρα που αυτή η τραγελαφικότητα νομιμοποιήθηκε από το 61% του Ελληνικού λαού, αποτελεί σοβαρή και σεβαστή πραγματικότητα.

Πλέον απέναντι στην Ευρώπη των 28. Που η κ. Χρυσοβελώνη των ΑΝΕΛ το πρωί της Τετάρτης 8 Ιουλίου, δήλωνε στο MEGA ότι δεν έχει Δημοκρατία. Η Ευρώπη των 28 έχει έλλειμμα δημοκρατίας, τόνιζε κατ’ επανάληψη. Και ήθελα να γελάσω, αλλά τελικά δεν μου βγήκε. Τόση πώρωση, λοιπόν; Τόση ψυχοπάθεια; Και μάλιστα τη στιγμή που ο πρωθυπουργός βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για δανεικά. Μα σ’ αυτό το κόμμα δεν υπάρχει κανείς για να διδάξει στοιχειώδεις αλήθειες και στον πρόεδρό του με το Κούγκι (1803), που δεν έχει καμιά σχέση με την Επανάσταση του 1821 και σε άλλους που λένε αερολογίες φτηνής κατανάλωσης; Αν και ο δικός μας κ. Β. Κόκκαλης διαχώρισε τίμια τη θέση του.

Η αμετροέπεια δεν έχει τέλος. Η πραγματικότητα απαιτεί και τόλμη και αρετή. Απ’ όλους. Έστω τώρα που έχουμε βουτήξει στο κενό…

Άγγελος Πετρουλάκης

 (Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την παρασκευή 10-7-2015)