«Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν!»

Μονολογώντας

 

Περίλυπος παρακολουθώ τις εξελίξεις.

Αμήχανος για το μέλλον. Προσπαθώντας να θυμηθώ από πότε έχω να νιώσω εθνικά υπερήφανος, πολιτικά στεγασμένος. Επιστρέφω ελάχιστα πίσω.

Παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά παράπαιε κάτω από τα ανηλεή χτυπήματα του νεαρού Αλέξη Τσίπρα. Ήταν τότε που αποκαλύφθηκε το μεγάλο σκάνδαλο στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου ο έγκλειστος Βλαστός είχε μετατρέψει το κελί του σε ροζ γκαρσονιέρα.

Τότε είχα αναρωτηθεί: «Πώς μια κυβέρνηση μπορεί να βάλει τάξη στο χάος των οικονομικών και του δημόσιου χρέους, στο χάος της Παιδείας, πώς μπορεί να είναι ισχυρή στην εξωτερική της πολιτική ή στην άμυνά της, όταν δεν μπορεί να βάλει τάξη σε δέκα σωφρονιστικά ιδρύματα και σε κάποιες δεκάδες υπαλλήλους, είτε αυτοί είναι σωφρονιστικοί, είτε αστυνομικοί;»

Λίγες ημέρες μετά την εκλογική αναμέτρηση είχα εκφράσει τη λύπη μου γιατί ο απερχόμενος πρωθυπουργός, αν και μεγαλύτερος σε ηλικία και μεστότερος σ’ εμπειρίες δεν είχε το ψυχικό σθένος να συγχαρεί τον νικητή του: «Με ποιο δικαίωμα; Με ποια ηθική; Πώς από μέγιστος μεταβλήθηκε σε ανθρωπάκι; Πώς από «υπεράνω» μετασχηματίσθηκε σε μικρόψυχος; Πού πήγε το ψυχικό σθένος του ηττημένου μαχητή;», έγραφα από αυτήν εδώ τη στήλη που ευγενικά μού την παραχωρούν οι εκδότες. Δεν του αναγνώριζα το δικαίωμα αυτό γιατί η πρωθυπουργία είναι δημόσιο λειτούργημα και όχι ιδιωτικό επάγγελμα.

Όπως ποτέ δεν αναγνώρισα το δικαίωμα του Ανδρέα Παπανδρέου στο αλησμόνητο «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», γιατί τα «όλα» δεν ήταν από την τσέπη του, ούτε από τα κρατικά έσοδα, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν χρήματα δανείων, ξένα δηλαδή, όπως όλα αυτά που βαραίνουν πια στην πλάτη των παιδιών μας.

Και όπως δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα σε κανέναν πολιτικό να υπόσχεται ψέματα.

Είχε υποσχεθεί ο Κώστας Καραμανλής ότι θα ανασυγκροτήσει το κράτος. Θα το ανασυστήσει. Θα το εξυγιάνει. Θα ξεσκουριάσει την κρατική μηχανή. Μ’ αυτά τα συνθήματα είχε καταγάγει νίκη περιφανή. Απέτυχε σ’ όλα. Δεν μπόρεσε; Γιατί; Ποτέ δεν απολογήθηκε γι’ αυτό. Αλλά και ούτε γι’ αυτό έχασε από τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ έπρεπε να είχε χάσει μόνο απ’ αυτό. Έχασε γιατί αποφάσισε να πει την αλήθεια στα οικονομικά, όταν ο Παπανδρέου ούρλιαζε πως «Λεφτά υπάρχουν». Τον τιμώ γι’ αυτό κι ας έχασε.

Ύστερα ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου με τα μνημόνια. Το Καστελόριζο θα μείνει στη σύγχρονη πολιτική ιστορία ως φιάσκο ολκής.

Ήρθαν οι ουδέτερες και άγευστες κυβερνήσεις των Πικραμένου, Παπαδήμα, το αβέβαιο πολιτικό σκηνικό και η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου, που επωμίστηκαν το βάρος μιας εκ βάθρων ανασυγκρότησης του κράτους και των οικονομικών του. Που δεν την πέτυχαν. Πέτυχαν όμως να κάνουν φτωχότερους τους φτωχούς, να μην φέρουν την προσδοκόμενη ανάπτυξη και να σταθεροποιήσουν – όχι να μειώσουν – την ανεργία. Δεν πρόλαβαν; Να γελάσω; Πρόλαβαν να κόψουν συντάξεις και όχι να μαζέψουν το ΦΠΑ της Μυκόνου;

Γι’ αυτά και για άλλα πολλά ήρθε ο καυτός άνεμος του ΣΥΡΙΖΑ να τσουρουφλίσει τα πάντα.

Είχαν σχίσει τα μνημόνια από τις προεκλογικές εξέδρες ακόμα.

Είχαν καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, είχαν επαναφέρει τις συντάξεις στα παλαιά ύψη, είχαν παίξει λύρα για να χορέψουν στα κάρβουνα τους πιστωτές, είχαν ξηλώσει τη διαφθορά.

Δεν είχαν πει ότι θα προσπαθούσαν. Είχαν βεβαιώσει ότι θα τα είχαν επιτύχει και μάλιστα έχοντας το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις. Στην εποχή της εικόνας χιλιάδες βίντεο αποδεικνύουν μια ασύνορη δημαγωγία. Κανείς δεν μπορεί πια να ισχυριστεί χωρίς αποδείξεις. Για όλα υπάρχουν ντοκουμέντα. Ακόμα και για όσα συζητούσαν οι υπουργοί οικονομικών στις συναντήσεις τους. Κάτι που έσπευσε να δηλώσει ξεδιάντροπα ο δικός μας υπουργός οικονομικών.

Το ίδιο ξεδιάντροπα το λέω – ξελέω: «Δεν μιλάμε για εκλογές», «ούτε σκέψη για δημοψήφισμα», «δεν συζητάμε για κλείσιμο τραπεζών» και πολλά ακόμα.

Αν αυτά δεν είναι τυχοδιωκτισμός τότε τι είναι;

Και αν δεν είναι απόπειρα διχασμού οι χαρακτηρισμοί «γερμανοτσολιάδες»,  «ταγματασφαλίτες», «εθνοπροδότες», τι είναι; Χαριεντισμοί;

Την 10^η Δεκεμβρίου 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε το σθένος – αν και η ευθύνη ήταν του δημαγωγού Δεληγιάννη – να δηλώσει στη Βουλή «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν!»

Την 1^η Ιουλίου 2015 οι Έλληνες το πληροφορηθήκαμε από τον αμερικανό δημοσιογράφο που χοροπηδούσε σαν τρελό κατσίκι στις οθόνες μας και βέβαια από τους δικούς μας τηλεοπτικούς δημοσιογράφους.

Ο Πρωθυπουργός μας ώρες μετά δήλωνε πως τις τράπεζες τις έκλεισαν οι κακοί εταίροι. Με τηλεοπτικό διάγγελμα, όχι στη Βουλή. Οποία κατάντια… Ούτε το ελάχιστο θάρρος για ανάληψη ευθύνης, ούτε μια συγγνώμην προς τους ταλαίπωρους γέροντες. Θρασύτατος δήλωνε πως για όλα έφταιγαν οι άλλοι. Ένας ακόμα Σαμαράς σε έκδοση μαρξιστική;

Όχι…

Κάτι πιο σπουδαίο από τον Σαμαρά, που επιμένει να εμφανίζει το φάντασμά του στο δικό του Βατερλώ.

Ίσως κάτι πιο συγγενικό στον Μεγάλο Αδελφό του 1984 του Όργουελ...

Άγγελος Πετρουλάκης