Προμελετημένη πατριδοκτονία;

Μονολογώντας

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (ξημέρωμα Πέμπτης, 25 Ιουνίου), η χώρα βρίσκεται μετέωρη μεταξύ ευρώ και δραχμής, μεταξύ του φυσικού γεωγραφικού της χώρου που είναι η Ευρώπη και ενός άλλου χώρου, άγνωστου, απροσδιόριστου. Οι ειδήσεις που φθάνουν είναι περισσότερο αντιφατικές από ποτέ. Η ελπίδα πλέον έχει γίνει λέξη με σκοτεινό περιεχόμενο και αβέβαιη ταυτότητα.

Η νόσος του Έλληνα, του διχασμένου και διχαστικού ανθρώπου, που ηδονίζεται με την αυτοκαταστροφή, καλπάζει ανεξέλεγκτη, απειλώντας την ίδια του την οντότητα.

Το δράμα των ημερών είναι δράμα αυτογνωσίας και δράμα προσδιορισμού ταυτότητας. Δηλαδή είναι το δράμα που ζει αυτός ο τόπος από τα χρόνια που κάποιοι θέλησαν να τον προσδιορίσουν ως Ελλάδα, αναγνωρίζοντας πρώτα τη γεωγραφική του οντότητα. Εξαιρουμένου του γεωγραφικού προσδιορισμού εκείνο που μένει είναι δάνεια στοιχεία είτε της ευρωπαϊκής σκέψης, είτε του ανατολικού σκοταδισμού, που προτίμησε «φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν», για να θυμηθούμε και τις τελευταίες ημέρες της Κωνσταντινούπολης, όπως και το Μέγα Δούκα Νοταρά και την άσχημη τύχη του, παρά το ότι υπήρξε δηλωμένος ανθενωτικός.

Ο πολύ κ. Μητρόπουλος, ο επίσης πολύς κ. Γλέζος, αλλά και άλλοι, δημαγωγούν, μιλώντας για εθνική αξιοπρέπεια, ενώ ξέρουν πως τουλάχιστον στη φάση αυτή η χώρα χρειάζεται «αναπνευστήρα» για να επιζήσει. Αν αυτοί δεν ποιούν προμελετημένη πατριδοκτονία, τι ποιούν;

Προ ημερών, όταν ακόμα φοβερίζαμε με την ανεύρεση συμμάχων εξ ανατολών, έσπευδαν να συναντήσουν τον Πρόεδρο Πούτιν με την προσδοκία και τη συγκίνηση ότι θα συναντούσαν τον Λένιν ή τον πατερούλη Στάλιν, αφαιρώντας την μπουκιά από το στόμα των δηλωμένων κομμουνιστών. Ο δυστυχής κ. Λαφαζάνης δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι η Ιστορία άφησε πίσω και τους Μπολσεβίκους και τον Κομμουνισμό και πλέον στην τέως πατρίδα τους κυριαρχεί η ρωσική μαφία με το λαθρεμπόριο όπλων, καυσίμων και λευκής σάρκας.

Αναρωτιέται κανείς αν είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα παρόμοιες κομματικές παρωπίδες; Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι μπορεί να υπάρχουν απολιθώματα και εκτός μουσείων.

Ο σκοταδισμός, ποτίζοντας το δέντρο του εγωισμού, εξέθρεψε την εθνική διχόνοια η οποία πολλάκις πλήγωσε ανεπανόρθωτα την υπόσταση του έθνους και δημιούργησε ένα κράτος ευάλωτο σε κάθε παθογένεια.

Η πολιτική ύβρις ανήκει στις αθεράπευτες παθογένειες. Ο κυβερνών συνασπισμός καθ’ όλην την προεκλογική περίοδο χαρακτήριζε ως και Ταγματασφαλίτες τους εξυπηρετούντες την μνημονιακή σύμβαση. Μετά από πέντε μήνες ηλίθιων λεονταρισμών του τύπου «δεν υποχωρούμε από τις εξαγγελίες μας», όχι απλά υποχωρεί σε όλα, αλλά τρέπεται σε άτακτη φυγή. Και πάλι, όμως, στερείται της ευαισθησίας να ομολογήσει ότι έσφαλε και ν’ αποφασίσει να στήσει ένα σοβαρό και στιβαρό κράτος, αντιγράφοντας πελατειακά συστήματα παλαιού – χρεοκοπημένου – τύπου.

Η σύγχρονη Ελλάδα έχασε ακόμα μιαν ευκαιρία ν’ αποδείξει την οικουμενικότητά της και να παρουσιάσει ένα ισχυρό και γοητευτικό πρόσωπο. Διεθνοποίησε την παθογένειά της και εξευτελίσθηκε πλήρως για μια ακόμα φορά. Ο ναρκισσισμός «πούλησε μαγκιά» και τώρα ήρθε η ώρα να εισπράξει τα αντίτιμα. Μόνο που αυτά είναι πολύ πικρά, όχι για τους νάρκισσους της ιστορίας, γιατί αυτοί έχουν ούτως ή άλλως εξασφαλισμένη την επιβίωσή τους, αλλά για τον ωκεανό των ανώνυμων με τα μικρά και ταπεινά όνειρα.

Ανάμεσα στους έχοντες εξασφαλισμένη την επιβίωση και σε όσους αγωνιούν γι’ αυτήν, έπρεπε να τραβηχτεί μια τεράστια κόκκινη γραμμή. Και ακόμα μια έπρεπε να τραβηχτεί ανάμεσα στους θιασώτες της πολυφωνίας και τους πιστούς του ολοκληρωτισμού.

Αλλά ο προεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ του τυφλού αρνητισμού, παραπαίοντας μετεκλογικά στις τραγελαφικά αντιφατικές θέσεις του, περιχαράκωσε με τις κόκκινες γραμμές του, για να τις προστατεύσει, τις πελατειακές εξυπηρετήσεις, εξαθλιώνοντάς τες ως μια άγευστη καραμέλα.

Είτε η Ελλάδα μείνει στο ευρώ και στην Ευρώπη, είτε επιστρέψει στη δραχμή και στο ανατολίτικο κακοριζικό της, οι πολιτικοί που θα επιζήσουν θα πρέπει ν’ ασκήσουν πολιτική και όχι δημαγωγία.

Η ελληνική παθογένεια είναι κατ’ εξοχήν παθογένεια του πολιτικού συστήματος που ήθελε πάντα «οπαδούς». Η αντίληψη ότι «αυτός είναι δικός μας» και ο άλλος είναι κάτι ξένο, αποτελεί εδραιωμένη κατάσταση, κάτι σαν στοιχείο του DNA. Όμως με τον τρόπο αυτό ούτε ανάλυση επιτυγχάνουμε, ούτε σύνθεση προωθούμε. Εξακολουθούμε να είμαστε οι ίδιοι που βιώσαμε έναν εμφύλιο αμέσως μετά το επιτυχημένο ξέσπασμα της επανάστασης του 1821, οι ίδιοι που έχουμε τεράστιες ευθύνες στην καταστροφή του 1922, οι ίδιοι που σφαχτήκαμε μετά τα δεινά της Κατοχής, είμαστε οι ίδιοι που κατασπαταλήσαμε τους ποταμούς των δανείων.

Και τώρα είμαστε οι ίδιοι που μόλις πριν πέντε μήνες στέλναμε στον αγύριστο τους «διεθνείς τοκογλύφους», ερωτοτροπώντας με τις εγχώριες συντεχνίες. Ας είναι… Το «Γκρέκο μασκαρά» μπορεί και να μείνει ένα απλό τραγούδι…

Άγγελος Πετρουλάκης

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή 26-6-2015)