Άλλο στοχασμός, άλλο ξεπεσμός.

Μονολογώντας

 

Σε κρίσιμες – πολιτικο/κοινωνικά, πρώτιστα, και οικονομικά, σε δεύτερο πλάνο – εποχές, καλό είναι πριν επιχειρήσουμε οποιαδήποτε προσέγγιση στα όσα συμβαίνουν, να επιστρέφουμε στις σελίδες που αποτελούν το παρελθόν τούτου του τόπου. Είναι καθήκον μας να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και ποιες καταστάσεις διαμόρφωσαν το σημερινό κοινωνικό/πολιτικό/οικονομικό περιβάλλον, έτσι ώστε να κατανοούμε τη θέση μας στον κόσμο και τις απαιτήσεις που πρέπει να έχουμε από την ιστορία.

Βεβαίως υπάρχει και αυτός που άσχετα με ό,τι έχει συμβεί χθες και προχθές, θέλει να μάθει πώς θα ζει αύριο και μεθαύριο. Σωστό και θεμιτό. Τι να την κάνω την ιστορία, αν δεν μπορώ να βάλω ένα ταψί φαγητό στο φούρνο να φάνε τα παιδιά μου ή αν κάποιος κλητήρας με ειδοποιήσει ότι η Τράπεζα βγάζει στο σφυρί το σπίτι μου;

Άλλο στοχασμός, άλλο ξεπεσμός.

Γιατί πια το φάσμα του ξεπεσμού και της εξαθλίωσης κάνει βόλτα στους δρόμους της αγοράς και στα προαύλια των επιχειρήσεων που έκλεισαν και αυτό το φάσμα απειλεί τις συντάξεις των 1.000 ευρώ να γίνουν 350 ευρώ, αφού κάποιοι δεν θέλουν τα δικά τους 3.500 ευρώ να γίνουν 2.000 ευρώ και βρίσκουν υπερασπιστές κάποιους άλλους που πούλησαν συνθήματα για να γλείψουν το γλειφιτζούρι της εξουσίας.

Όμως, να που ο στοχασμός είναι απαραίτητος ως ψυχοθεραπεία στην παρανοϊκή κατάσταση που βιώνουμε, γιατί είναι ανάγκη να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας ως κοινωνία και να μην φάμε ο ένας τον άλλον όπως έχει ξαναγίνει στο παρελθόν με ολέθρια αποτελέσματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας ως φυσικός ηγέτης ενός κόμματος και μιας κυβέρνησης, δεν διαχειρίζεται καταστάσεις που προήλθαν από παρθενογένεση. Η Ελλάς του 2015 δεν διαμορφώθηκε ούτε με τις εκλογές του 2012, ούτε με τις εκλογές του 2009. Βέβαια κάποιες εγκληματικά λανθασμένες επιλογές έγιναν από τον διάδοχο της δυναστείας Παπανδρέου, τον ελέω ονόματος πρωθυπουργό, που αρκετοί αμφισβήτησαν την ευφυΐα του, αλλά δεν αμφισβήτησαν την καταγωγή του.

Το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου στις 4 – 10 -2009 έγινε πρωθυπουργός με 160 βουλευτικές έδρες, δεν οφείλεται στη ρητορική του δεινότητα και την πολιτική του συγκρότηση, αλλά στο ότι το 43,92% των ψηφοφόρων είχε τη φαεινή ιδέα να τον εμπιστευθεί. Στις ίδιες εκλογές, όπως μας λέει η πρόσφατη μνήμη ο Κώστας Καραμανλής (επίσης ελέω ονόματος πρωθυπουργός) συγκεντρώνει το οικτρό για το κόμμα του 33,48% και έχει την ευθιξία να παραιτηθεί, ενώ ο σχεδόν νεοσύστατος ΣΥΡΙΖΑ το 4,6%, που πέντε χρόνια μετά (25-1-2015) γίνεται Κυβέρνηση, συγκεντρώνοντας το 36,34% των ψηφοφόρων, με τον Αντώνη Σαμαρά να επιμένει πως είναι ο καταλληλότερος αρχηγός για τη Ν.Δ. η οποία από 29,66% του 2012, πέφτει ένα ακόμα σκαλοπάτι, σταματώντας στο 27,81%.

Αυτά λέει μια επιφανειακή ανάγνωση του πρόσφατου πολιτικού παρελθόντος. Όμως, επειδή στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση και κάθε κόμμα που διαχειρίζεται την εξουσία τη νέμεται κιόλας, καλόν είναι να ενθυμούμεθα πως η περιπέτεια των μνημονίων ξεκινά από το Καστελόριζο με την ηλιθιότητα του Γιώργου Παπανδρέου στις 23-4-2010, που βάζει τη χώρα στην τρύπα του Μηχανισμού Στήριξης.

Έχει βέβαια προηγηθεί η περίοδος του Κώστα Καραμανλή, που αντί να επανιδρύσει το κράτος, επέτρεψε την παραγωγή σκανδάλων και σπαταλών. Τη δυνατότητα που του προσέφεραν οι 165 έδρες των εκλογών της 7-3-2004, η αμετροέπεια της εξουσίας την αποδυνάμωσε και την καταρράκωσε, στερώντας από τη χώρα την ευκαιρία να ανανήψει από τις αμαρτίες της προηγούμενης διακυβέρνησης από το αδηφάγο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

Η κυρία Γεννηματά, γεννημένη το 1964 ίσως ήταν πολύ νέα το 1993 όταν ξεκινούσε η δεύτερη περίοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, και ακόμα πιο νέα το 1981 όταν ξεκινούσε η πρώτη, για να γνωρίζει τα υπόγεια οικονομικά ρεύματα που πότισαν την ΠΑΣΟΚοκρατία στην Ελλάδα. Πιθανόν έχοντας αναλάβει την ευθύνη της διαδοχής ενός ογκώδους ονόματος να μην πρόλαβε να διαβάσει τις υποσημειώσεις της πολιτικής ιστορίας. Άλλωστε σχεδόν παιδιόθεν αναλαμβάνει ρόλους στην πολιτική σκηνή, όχι βεβαίως ως παιδί θαύμα, αλλά ως παιδί ενός άξιου μπαμπά.

Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει η κυρία Γεννηματά με τη διαπραγμάτευση του Τσίπρα και την τραγικότητα των ημερών; Θα μπορούσε να μην έχει, όμως, στο βαθμό που αποδεικνύει το σκεπτικό και τον ψυχισμό του Έλληνα ψηφοφόρου, έχει. Γιατί για την όποια θέση βρίσκεται η χώρα τώρα οι ευθύνες του Έλληνα ψηφοφόρου, σήμερα, χθες, προχθές είναι τεράστιες.

Ο Έλληνας ψηφοφόρος βολεύτηκε με το πελατειακό κράτος, γλυκάθηκε με τη συναλλαγή, απαίτησε να εξαργυρώσει την ψήφο του με προνόμια. Σε ψηφίζω για να μην αμφισβητήσουν οι επιτροπές τη δήθεν αναπηρία μου και ούτε να μου περιορίσεις το προνόμιο να είμαι συνταξιούχος από τα 50 μου. Σε ψηφίζω για να συνεχίσω να έχω «κεκτημένα», όχι για να έχω παραγωγή και αναγκαστώ να ιδρώσω.

Τα «κεκτημένα» είναι μια από τις κόκκινες γραμμές (κατακόκκινες για πολλά στελέχη) του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια απ’ αυτά έχουν ρίζες δεκαετίες πριν και χαρακτηρίζουν άλλες εποχές, σχεδόν ξεχασμένες. Όπως ξεχασμένοι είναι και κάποιοι οργανισμοί, που όμως συνεχίζουν ν’ απομυζούν το δημόσιο ταμείο, χωρίς κανείς τελικά να τους στείλει στον αγύριστο. Γιατί, όλο και κάποιος δικός μας θα τρώει ψωμάκι εκεί κι εμείς του έχουμε υποσχεθεί πως «θ’ αποκαταστήσουμε την αδικία».

Με τις υγείες μας…

Άγγελος Πετρουλάκης

 (Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή 19-6-2015)