Η ελληνική Big Bang

Μονολογώντας

Η χώρα μου αργοπεθαίνει. Πάει καιρός που το έχω διαπιστώσει. Μαζί μ’ εμένα το έχουν διαπιστώσει και άλλοι, αλλά ο καθείς τη δική του αγωνία ζυγίζει.

Η χώρα μου αργοπεθαίνει επειδή το θέλουν όλοι όσοι κυβέρνησαν επί δεκαετίες, αλλά και αυτοί που κυβερνούν τώρα. Ίσως οι τελευταίοι ακόμα περισσότερο. Γιατί συν τοις άλλοις διακρίνονται τόσο από μαύρη αφέλεια, όσο και από υστεροβουλία, ιδιαίτερα επικίνδυνες καταστάσεις στις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ίδρυσαν και στελέχωσαν το πελατειακό κράτος. Όπου ένιωθαν αδύναμες καλούσαν σε βοήθεια τον αισχρό συνδικαλισμό. Μέχρι που ο συνδικαλισμός αναδείχθηκε σε δυνάστη. Η παρούσα κυβέρνηση επανίδρυσε το πελατειακό κράτος με έμφαση στον κομματισμό. Καληνύχτα σε κάθε πρόθεση αξιοκρατίας. Πρόθεση, όχι επίτευξη.

Η χώρα μου αργοπεθαίνει και γιατί η Ευρώπη της Γερμανίας θέλει να επιδείξει στην υπόλοιπη Ευρώπη ποιος είναι ο ισχυρός. Παλαιόθεν οι σχέσεις της χώρας μου με τη Γερμανία ήταν κάπως περίεργες και περίπλοκες. Γερμανόφιλοι συμπατριώτες είχαν εμφανιστεί από την περίοδο του μεσοπολέμου ακόμα. Το αστέρι του Χίτλερ είχε μαγέψει και αρκετούς Έλληνες. Κάποιους άλλους είχαν μαγέψει τ’ αστέρια των Λένιν – Στάλιν. Με το εγγλέζικο λιοντάρι να κρατά σκοπιά στα σκοτάδια κρυμμένο. Σ’ αυτό το τρίγωνο η παρουσία των ‘‘Φιλελλήνων’’ ήταν μάλλον παραγκωνισμένη, με ρόλο ελάχιστο. Το συχνότερο που βίωναν ήταν το μένος και η κατακτητικότητα των άλλων.

Αυτές οι περίπλοκες και περίεργες σχέσεις της Γερμανίας με συμπατριώτες μας χαρακτηρίζουν και την περίοδο της Κατοχής.

Από τη μια έχουμε έναν διδάκτορα που ακούει στο όνομα Μεταξάς και εμφανίζεται ως γερμανόφιλος, ο οποίος, όμως, υψώνει τη φωνή του και εκπλήσσει τους πάντες μ’ ένα ηχηρότατο ‘‘ΟΧΙ’’ προς τον Άξονα, διασώζοντας την εθνική αξιοπρέπεια και την τιμή του Γένους.

Από την άλλη έχουμε ένα πλήθος κοινών ανθρώπων που σε μια νύχτα μετατρέπονται σε προδότες, μαυραγορίτες, συνεργάτες των κατακτητών. Μοναδική τους ιδεολογία είναι ο πλουτισμός και η άσκηση μαύρης εξουσίας, εξασφαλίζοντας προστασία για το τομάρι τους.

Στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα οι σχέσεις με τη Γερμανία αλλάζουν και πρόσωπο και δέρμα. Γρήγορα λησμονούνται τα πρωτοφανή θανατικά της Κατοχής και τα ανθρωπόμορφα τέρατα γίνονται οι ‘‘σωτήρες’’ μας. Τρένα ολόκληρα, που πριν λίγα χρόνια μετέφεραν Εβραίους και όχι μόνο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεταφέρουν μετανάστες, που καταφεύγουν στην ηττημένη Γερμανία για να την αναστηλώσουν και να την υπηρετήσουν. Το γερμανικό μάρκο, πολύ περισσότερο από το δολάριο, ταΐζει την ελληνική ύπαιθρο, την αναστηλώνει, την γεμίζει με σπίτια, προικίζει τις ανύπαντρες κόρες και αδελφές της.

Ανίκανη η χώρα να δημιουργήσει δική της βιομηχανία στέλνει τα παιδιά της ως μεταλλαγμένους δούλους στα γερμανικά εργοστάσια, νιώθοντας επιπλέον και ευγνωμοσύνη για την μεγαλοκαρδία των Γερμανών.

Και τα χρόνια περνούν. Η Γερμανία μετατρέπεται σε οικονομική αυτοκρατορία, αναπτύσσοντας εκπληκτικά και την πολεμική της βιομηχανία, αν και η ίδια δεν δικαιούται να έχει στρατό. Ως οικονομική αυτοκρατορία σε μια οικονομικά Ενωμένη Ευρώπη, αργότερα δανείζει στη χώρα χρήματα ή συναινεί στο δανεισμό της. Πολλά από τα χρήματα αυτά ξαναγυρίζουν στη Γερμανία για ν’ αγοράσει η χώρα πολεμικό υλικό. Μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών εξαφανίζεται στις τσέπες επιτήδειων, Γερμανών και Ελλήνων, που στήνουν κατάμαυρα κυκλώματα διαφθοράς και διαπλοκής. Η επίσημη Γερμανία γνωρίζει καλά κάθε τι γύρω απ’ αυτό το φαγοπότι, αλλά κλείνει τα μάτια. Ο μόνος που δεν γνωρίζει είναι ο απλός λαός, ο απλός πολίτης, ο αφελής ψηφοφόρος, αν και βάσιμα υποπτεύεται. Άλλωστε κι αυτός δεν κακοπερνάει, γιατί έστω με τα ψίχουλα που του μοιράζουν νιώθει χορτάτος και πανευτυχής.

Μέχρι που…

Η ελληνική Big Bang σημειώνεται σε μια στιγμή που οι περισσότεροι από μας δικαιώνουν το ‘‘αξίωμα’’: «Οι ωραίοι έχουν χρέη». Οι διαφορές της με την Big Bang, που δημιούργησε τον κόσμο πριν από 18 δισεκατομμύρια χρόνια, είναι αφ’ ενός μεν ότι εκείνη δημιούργησε το σύμπαν – άρα και την ζωή , αφ’ ετέρου δε πως εκείνη χαρακτηρίζεται από λιγότερες μαύρες τρύπες και οι επιστήμονες γνωρίζουν περισσότερες λεπτομέρειες για το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε και άλλα συναφή. Οι δικές μας ‘‘μαύρες τρύπες’’ θα μείνουν ανεξιχνίαστες όσα και να περάσουν χρόνια. Άλλωστε, σε μια χώρα που αργοπεθαίνει, ίσως ο σημαντικότερος ρόλος είναι αυτός του νεκροθάφτη.

Άραγε στην ελληνική πραγματικότητα ποιοι δίκαια μπορούν να χαρακτηριστούν ως νεκροθάφτες; Οι ελληνικές κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τα δανεικά και το χρέος; ΄Η οι πιστωτές που ζητούν πίσω τα δανεικά;

Μάλλον είναι νωρίς για να βρει απάντηση αυτή η ερώτηση. Ίσως και να μείνει αναπάντητη. Σ’ ένα κράτος όπως η χώρα μας που παιδόφιλοι δάσκαλοι παραμένουν στα σχολειά παρά την κοινωνική κατακραυγή, που όλοι κόπτονται για να μην ξεσαπίσει η κρατική μηχανή, που ηθικολογεί η Αννίτα, που εξιχνιάζονται εγκλήματα από τηλεοπτικές εκπομπές, που…, που…, που…, τ’ αναπάντητα ερωτηματικά αποτελούν έναν ολόκληρο κόσμο πλασμένο με ιδιοτέλεια και μπόχα…

Άγγελος Πετρουλάκης

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net την Παρασκευή 12-6-2015)