Ελπίζοντας για λιγότερο γκρίζο…

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 8/5/2015)

Ότι η Μυθολογία μας έχει μιλήσει για όλα, αυτό είναι μια απόλυτη αλήθεια. Ό,τι θα βιώναμε μια παραλλαγή της Ύβρεως του Τάνταλου, που διαμέλισε το γιο του Πέλοπα και τον πρόσφερε ως γεύμα στους καλεσμένους του θεούς, δε μπορούσαμε να διανοηθούμε. Το ζήσαμε με το Βούλγαρο παιδοκτόνο.

Άφωνοι παρακολουθήσαμε την αποκάλυψη της αποτρόπαιης πράξης, αν και το επίρρημα «αποτρόπαιη» δεν εκφράζει την αγριότητα και τη νοσηρότητα της πράξης του γεννήτορα.

Ούτως ή άλλως η κοινωνία ήταν μουδιασμένη, αλλά όχι από πράξεις ποινικού δικαίου, αλλά από τα πολιτικά δρώμενα, που κρατούσαν σε αγωνία ένα μεγάλο κομμάτι του συνόλου των πολιτών, οι οποίοι έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι οι θυσίες των περασμένων ετών χάθηκαν οριστικά και πως το μέλλον ούτε καν γκρίζο μπορεί να είναι.

Βεβαίως τα μεγάλα λόγια για δανεικά χρήματα που δεν τα έχουμε ανάγκη, αποδείχτηκαν απατηλά, όπως απατηλές αποδείχτηκαν οι διακηρύξεις περί εθνικής αξιοπρεπείας. Τουλάχιστον ας διαφυλαχτούν οι συντάξεις των φτωχών και ας λειτουργήσει ο κρατικός μηχανισμός. Μήπως και κάποτε ξεκινήσει η ανάπτυξη.

Βεβαίως για την οικτρή τραγελαφικότητα που βιώνουμε, ερμηνείες θα υπάρξουν πολλές. Η δικανική τέχνη και η ρητορική της πολιτικής έχουν άπειρα όπλα στα οπλοστάσιά τους, προκειμένου να μην κατατεθεί η ομολογία «αποτύχαμε». Ας είναι.

Ας δεχτούμε ως πραγματικότητα και την απάτη, προκειμένου να μην κατρακυλήσουμε στο πλήρες μαύρο. Και ας δούμε τι μπορεί να σωθεί και ας ευχηθούμε αυτή η κυβέρνηση πέρα από τους λεονταρισμούς εσωτερικής κατανάλωσης να μπορέσει να στήσει τα πόδια της την κρατική μηχανή και να λειτουργήσει επιτέλους το κράτος.

Όμως…

Η μέχρι τώρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και η δημόσια συμπεριφορά των στελεχών του δημιουργεί σωρεία ερωτηματικών. Στο διάστημα που κυβερνά ουδείς από διαχειριζόμενους εξουσία ή αρμοδιότητες παραδέχτηκε ότι έγινε έστω ένα λάθος. Ακόμα ούτε στην περίπτωση των διαφωνιών. Ακόμα και όταν στη Βουλή διολίσθησαν σε απρεπείς συμπεριφορές. Αυτό σημαίνει άκρατος εγωισμός, ό,τι δηλαδή ζούσαμε με όλες τις κυβερνήσεις του παρελθόντος. Κανένα νέο πολιτικό ήθος, έτσι ώστε ο απλός πολίτης να πιστέψει πως κάτι άλλο, σαφώς πιο θετικό, θα συμβεί.

Άραγε ποιοι εκφράζουν το πολιτικό ήθος της νέας κυβέρνησης που τόσα ευαγγελίστηκε;

Πολιτικοί άνδρες τύπου Μητρόπουλου, Λαφαζάνη, Βούτση, Τσακαλώτου, Βαρουφάκη; Πέντε ονόματα, πέντε διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, πέντε διαφορετικές συμπεριφορές. Αν τα ονόματα ήταν είκοσι, θα ήταν είκοσι οι διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις και είκοσι οι διαφορετικές συμπεριφορές. Με κοινό όμως παρονομαστή: «Αφού εσείς τα κάνατε πιο μπροστά», ή «παρόμοια έγιναν τότε…»

Όχι… Ο πολίτης δεν ψήφισε με γνώμονα να γίνουν τα ίδια, ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω. Αν ο πολίτης ψήφισε με την προσδοκία να επαναληφθούν οι παλιές συμπεριφορές και τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων, καλώς να δοκιμάζεται με αυτήν την αβεβαιότητα και καλώς βιώνει το γκρίζο. Ανήκει πλέον στην κρίση του πολίτη η επιλογή των δρόμων του μέλλοντός του. Όποτε και να έρθει η ώρα αυτή.

Από την άλλη πλευρά θα περίμενε κανείς η αντιπολίτευση να είχε «επιδιώξει» τη σύνεση για τα δικά της έργα. Αλλά δεν έδειξε σημάδια συνέτισης. Το αντίθετο. Καμία γενναιότητα από μέρους του ηγέτη της. Καμιά γενναιότητα από μέρους των βουλευτών της, πέρα ελάχιστων που κατέθεσαν τη διαφωνία τους και ζήτησαν αλλαγή και προσώπων και στρατηγικής. Το συντριπτικό σύνολο συμπεριφέρεται το ίδιο εγωιστικά, το ίδιο άφρονα όπως τότε, που εξουσίαζαν και άφηναν τη φοροδιαφυγή να οργιάζει, που δεν προχωρούσαν σε τομές στον κρατικό μηχανισμό, που δεν τολμούσαν να προχωρήσουν στην αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας κ. ά.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πορευόμαστε. Ελπίζοντας… Για λιγότερο γκρίζο…

 Άγγελος Πετρουλάκης