Όχι, ο γιαλός δεν είναι στραβός…

 Μονολογώντας 

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 24/4/2015)

 

Και να που φτάσαμε στο απόλυτα οικτρό μηδέν. Ποιοι; Όλοι μας, όσοι πιστέψαμε και όσοι δεν πιστέψαμε αριστερά. Οι ίδιοι που κάποτε είχαμε πιστέψει ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε ή να μην ζήσουμε την αλλαγή. Οι ίδιοι που κάποτε είχαμε πιστέψει, ή δεν είχαμε πιστέψει ότι θα ζούσαμε την αναγέννηση του κράτους. Όλοι μας, είτε είχαμε, είτε δεν είχαμε φάει με χρυσά κουτάλια.

Τώρα όλοι στον ίδιο παρονομαστή. Να χαμογελάμε ως ηλίθιοι ακούγοντας αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι σημαίνει πράξη νομοθετικού περιεχομένου και εσωτερικός δανεισμός. Από ανθρώπους που πριν λίγους μήνες διατυμπάνιζαν ότι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αντιβαίνουν στη δημοκρατικότητα και τη συνταγματικότητα που οφείλει να υπηρετεί μια δημοκρατική κυβέρνηση.

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα αντιδρούσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης πριν πέντε μήνες αν άκουγε από τον τότε υπουργό οικονομικών ότι πιθανότατα δεν θα μπορούσαν να καταβληθούν συντάξεις και μισθοί;

Προσπαθώ να φανταστώ σε ποια κάγκελα θα σκαρφάλωνε η σημερινή πρόεδρος της Βουλής. Προσπαθώ να φανταστώ σε ποια γλώσσα θα μιλούσε ο Μ. Γλέζος. Αδυνατώ. Μου φτάνει προς το παρόν πως το ίνδαλμα της κατοχικής αντίστασης υπερασπίστηκε τους καταληψίες του Πανεπιστημίου, ταυτίζοντας τους φοιτητές με τους κακοποιούς και μιλώντας για παραβίαση ασύλου. Μου φτάνει πως μια κυβέρνηση που δεν έχει λύσει ούτε το ελάχιστο απ’ όσα υποσχέθηκε, βρήκε χρόνο και θέληση για να ασχοληθεί με τις συνθήκες κράτησης των τρομοκρατών. Μου φτάνει που από πανεπιστημιακό άντρα, φορτωμένο περγαμηνές και αριστερές δόξες, πληροφορήθηκα ότι υπάρχει και η αριστερά του τίποτα. Αν το άκουγα από τον Άδωνη Γεωργιάδη θα αναγούλιαζα, θα έλεγα ότι δολοφονεί και το τελευταίο ίχνος πολιτικού ήθους που έχει απομείνει. Το άκουσα όμως από τον υπουργό Πανούση…

Πώς αλλάζουν οι καιροί… Δεν χρειάστηκαν ούτε έξη μήνες. Και χωρίς ντροπή φτάσαμε στο απόλυτα οικτρό μηδέν… Αφού κατορθώσαμε να γελοιοποιηθούμε σε παγκόσμια κλίμακα για την ανεπάρκειά μας και με την ασυνέπειά μας. Ακόμα και στο χώρο του ποδοσφαίρου. Πώς γίνεται και παντού και σε όλα να έχουν άδικο οι άλλοι και εμείς να είμαστε οι άγιοι, οι παρεξηγημένοι; Μήπως τελικά δεν είναι στραβός ο γιαλός; Μήπως στραβά αρμενίζουμε;

Η χώρα καταρρέει και αυτό είναι προϊόν της απόλυτης ελαφρότητας των ανθρώπων που ως αντιπολίτευση είχαν ισοπεδώσει τα πάντα προκειμένου ν’ αποκτήσουν εξουσία και ν’ αποδείξουν ότι μπορούν. Κατόρθωσαν ν’ απαξιώσουν κάθε έννοια και να δυναμιτίσουν το δημόσιο βίο, αντί να τον αναδομήσουν. Και οι ευθύνες πλέον δεν ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε όσους συνεχίζουν να βλέπουν την πορεία του συνεπή μ’ αυτά που οι ίδιοι προσδοκούσαν.

Εδώ μπαίνει ακόμα ένα κρίσιμο ερώτημα. Όλοι όσοι οδηγήθηκαν στην κάλπη με τη σκέψη ότι έπρεπε να καταδικαστεί η μέχρι τότε αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, ανέμεναν πως σε τρεις μήνες θα άκουγαν από τα πλέον υπεύθυνα χείλη ότι πιθανότατα θα έχαναν τη σύνταξη ή το μισθό τους; Όλοι αυτοί που «έστειλαν στον αγύριστο» το Σαμαρά και τους συμμάχους του, θεωρούσαν ως λύση την ταμειακή αδυναμία του κράτους να τους εξασφαλίσει τον επιούσιό τους; Όλοι αυτοί που γύρισαν την πλάτη στο παλαιοκομματικό ήθος είχαν την αγωνία της υγείας του Σάββα Ξηρού και αγρυπνούσαν για τα δεινά του; Συμφωνούσαν με τη δήλωση του υπουργού πως τον τύφλωσε το ίδιο το κράτος; Ήταν ψέμα πως στα χέρια του έσκασε η βόμβα; Ήταν επιβεβλημένες οι δολοφονίες στις οποίες συμμετείχε; Ένιωθαν την ηθική υποχρέωση να νομιμοποιήσουν την τρομοκρατία; Γι’ αυτούς τους λόγους ανάδειξαν πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα; Ή για να μετονομασθεί η «Τρόικα» σε «Θεσμοί»; Ή για να ζήσουν το νέο παράδεισο της δραχμής, στον οποίο μια άλλη γενιά Ελλήνων, θα θυμάται πόσο εύκολα καίγονται ελπίδες και θυσίες;

Επιτακτικότερο από ποτέ προβάλει το αίτημα της σοβαρότητας. Η γελοιοποίηση πρέπει να λήξει οριστικά. Οριστικά πρέπει ο πρωθυπουργός να πιστέψει ότι είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Οριστικά πρέπει ο υπουργός Οικονομικών να αποδείξει πως την ανατροπή δεν την κάνεις αλλάζοντας τα «ν» του βαφτιστικού σου ονόματος, ούτε υποστηρίζοντας ασαφώς μια δημιουργική ασάφεια που επιτρέπει τον κάθε ψυχασθενή να εξευτελίζει τη χώρα. Σ’ αυτόν τον τόπο υπάρχουν και τίμιοι άνθρωποι και ευσυνείδητοι επιχειρηματίες. Σ’ αυτόν τον τόπο υπάρχουν και λαμπροί επιστήμονες και ηθικοί πολίτες. Σ’ αυτόν τον τόπο υπάρχουν και αδέκαστοι δημόσιοι υπάλληλοι και πατριώτες με αυτογνωσία. Και είναι πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί, η συντριπτική πλειοψηφία. Σ’ αυτήν την πλειοψηφία πρέπει να δώσουν την ελπίδα, το όνειρο, την αισιοδοξία. Όχι νομοσχέδια για τον όποιον Ξηρό ή τον μετανάστη που λιάζεται στην Ομόνοια. Η ελπίδα, το όνειρο, η αισιοδοξία άλλα νομοσχέδια έχουν ανάγκη, αυτά που θα δώσουν υπόσταση στην ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Και οι τρεις μήνες είναι αρκετά μεγάλο διάστημα για πειράματα και ελαφρότητες…

Άγγελος Πετρουλάκης.