Η πόλη μας…

Μονολογώντας

Σημαντικός πολίτης ο γιατρός Νίκος Παπαθεοδώρου. Χρόνια τώρα προσφέρει στην πόλη την αγωνία του και την αγάπη του συνάμα. Παθιασμένος συλλέκτης, ιστορικός μελετητής, καταγραφέας της πορείας της πόλης μας μέσα στο χρόνο. Κατ’ ουσίαν Πρώτος πολίτης αυτής της πόλης, με ήθος υψηλό και γνώσεις πολύτιμες.

Ο γιατρός Νίκος Παπαθεοδώρου, λοιπόν, πρόσφατα, στην ομιλία του για τα παλιά κτήρια της Λάρισας, αναρωτήθηκε: «Γιατί επιτρέψαμε όλοι εμείς χωρίς αντίσταση να καταστραφεί αυτή η ομορφιά; Γιατί αφήσαμε να σβήσει και να εξαφανισθεί για πάντα η ιστορική αίγλη που τα περιέβαλε; Και το κυριότερο, με ποιο δικαίωμα καταστρέψαμε ολοκληρωτικά τα έργα των χειρών των προγόνων μας και που σήμερα είναι πλέον ανήμποροι να αντιδράσουν;»

Γιατί άραγε;

Πολλές απαντήσεις θα δοθούν ή έχουν δοθεί ήδη. Όμως με τις απαντήσεις τα κτήρια δεν ξαναχτίζονται. Η απώλειά τους θα μένει ως απώλεια. Ένα χθες που δεν αλλάζει και που σήμερα ελάχιστοι το θυμούνται. Και ίσως κάποτε ουδείς θα το θυμάται.

Γιατί έχει αποδειχθεί ότι ελάχιστοι απ’ αυτούς που διαχειρίστηκαν ζητήματα της πόλης, την αγάπησαν. Ίσως ελάχιστοι και απ’ αυτούς που τους επέλεξαν να τα διαχειριστούν. Η αγάπη για την πόλη υπήρξε πάντα ζητούμενο. Το προσφερόμενο ήταν η εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, η εξυπηρέτηση της στιγμής, του φίλου, του ψηφοφόρου.

Ένας απλός περίπατος στους κοινόχρηστους χώρους αρκεί για να αναγνωριστούν παραλείψεις, λάθη, σκοπιμότητες. Το κάποτε καμάρι της πόλης, το Αισθητικό Άλσος, που για τη δημιουργία του δαπανήθηκαν χρήματα, χρειάζεται να στηθεί σχεδόν από την αρχή και ήδη ξεκίνησαν οι εργασίες για την επαναδημιουργία του. Τόσα χρόνια στο έλεος μιας εγκατάλειψης χωρίς ευθύνες.

Καλέ μου φίλε, γιατρέ Νίκο Παπαθεοδώρου…

Κανείς δε θ’ αναλάβει τη ελάχιστη ευθύνη για την όποια φθορά, την όποια καταστροφή, τον όποιο θάνατο. Εσένα, εμένα και κάποιους άλλους που ρωτούν, που κρίνουν, θα μας χαρακτηρίσουν ως κακόβουλους, ως εμπαθείς.

Αυτούς που επέτρεψαν πεζόδρομοι και πλατείες να γίνουν τσίρκο, να φιλοξενήσουν μόνιμα παραπήγματα, παιδικές χαρές, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, διαφημιστικές κατασκευές, δε θα τους αναζητήσουν, δε θα τους ζητήσουν ευθύνες. Το αντίθετο. Θα ισχυριστούν πως έγιναν δημοτικά συμβούλια και πάρθηκαν οριστικές αποφάσεις, αποφασίστηκαν αυστηρά μέτρα και άλλα λόγια του αέρα…

Το αποτέλεσμα είναι εκεί. Προς δόξαν της ξύλινης γλώσσας. Προαγγελίες του τίποτα, για να παραλλάξω τη φράση του υπουργού Πανούση.

Καθημερινά παρατηρώ τις θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων αναπήρων. Σπάνια στο τζάμι των σταθμευμένων αυτοκινήτων να υπάρχει το ειδικό σήμα. Ούτε αυτά τα πανεύκολα σημεία δεν ελέγχονται. Όλοι πίσω από μια δικαιολογία, γρήγορη, εύκολη, φθηνή.

Δεν αγαπάμε την πόλη μας. Όσο και να πονά η φράση εκφράζει την πραγματικότητα. Μόνο νταλίκες δεν έχουν ανεβεί στους πεζόδρομους κι αυτό γιατί δεν το επιτρέπει το μέγεθός τους και όχι γιατί θα σέβονταν τη χρήση τους. Άλλωστε ο σεβασμός είναι το πρώτο που χάθηκε από τη ζωή μας. Όσο για τον πολιτισμό; Αυτός δικαιώνεται από την καθημερινή πρακτική, από τον τρόπο ζωής, από την αντίληψη του γενικού συμφέροντος.

Η νέα δημοτική αρχή ευαγγελίσθηκε πολλά. Μεταξύ άλλων και το «νοικοκύρεμα» της πόλης. Κάποιες ενέργειες δείχνουν πως θα το επιχειρήσει. Είθε να προχωρήσει αποφασιστικά και να μην φθαρεί πριν την ώρα της. Είθε να δώσει στη Λάρισα την αισθητική και τα στοιχεία που θα την προάγουν.

Άγγελος Πετρουλάκης