Breaking News

Ένας περίπατος για την απόγνωση



Μονολογώντας
(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 15/5/2015)

Κάπου ανάμεσα στο παράλογο και το πανάθλιο κινούνται οι μέρες μας και χαλαρώνουν οι νύχτες μας. Σε μιαν Ελλάδα που ίσως εμφανέστερα από ποτέ παραφρονεί βιώνοντας τόσο μιαν ασύνορη ελαφρότητα, όσο και μιαν επαίσχυντη αδιαντροπιά. Με την ‘‘τσίπα’’ να έχει ενταφιαστεί κάτω από πολλά στρώματα γελοιότητας και γελοιοποίησης. Με την αξιοπρέπεια να σέρνει τα κουρέλια της ανυπεράσπιστη…
Στην Ελλάδα του 2015, τα μόνα που ευδοκιμούν πια είναι η ύβρις και ο τρόμος. Ύβρις που συντελείται από μια άθλια πολιτική εξουσία η οποία προεκλογικά διαχειρίστηκε τις ελπίδες του λαού και το οικονομικό αδιέξοδο των φτωχότερων με μια άκρατη συνθηματολογία και τρόμος γιατί η χώρα προχωρά σε μια καταστροφική πραγματικότητα.
 Όταν σε τρυφερή ηλικία διάβασα το διήγημα «Αποκριάτικη νυχτιά» του γέροντα σκιαθίτη Παπαδιαμάντη, έμεινα δύσπιστος μπροστά στη φράση: «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί εκατάστρεψαν το έθνος». Γιατί «βουλεπταί», αναρωτήθηκα; Και πώς «εκατάστρεψαν το έθνος» οι κατ’ εξοχήν εκφραστές της Δημοκρατίας;
Χρειάστηκε να περάσουν πέντε δεκαετίες για να δικαιώσω το γέροντα σκιαθίτη, νιώθοντας έρμαιο και παρείσακτος σε μια κοινωνία που θέλει την εθνική αξιοπρέπεια να την εκφράζουν κατ’ εξοχήν βολεμένοι επαναστάτες τύπου Μητρόπουλου και Κατρούγκαλου ή Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου.
Αλλά με τη διαπίστωση αυτή δεν μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα, παρά μόνο η απόγνωση. Απόγνωση για όλα. Τουλάχιστον στους συμπατριώτες που ήθελαν να πιστεύουν ότι η χώρα τους ανήκει στο γεωγραφικό και πολιτιστικό χώρο της Ευρώπης και πως κάποτε μπορεί ν’ αποκτήσει και ευρωπαϊκή πολιτική συνείδηση.
Και τώρα τι γίνεται;
Με τι μάτια θα κοιτάζουμε το μέλλον;
Πώς θ’ αντέξουμε τόση προδοσία; Πώς θ’ αντισταθούμε στον τόσο εμπαιγμό; Πώς θα εμπιστευθούμε σε νέους προφήτες;
Και γιατί αφήσαμε τόσους «βαρβάρους» και λεηλάτησαν τη ζωή μας;
Πριν εξήντα χρόνια βγήκαμε πετσοκομμένοι από δυο πολέμους, με τον εμφύλιο περισσότερο πικρό για την αυτογνωσία του έθνους. Έκτοτε μεσολάβησε ο διχασμός, που δεν δίδαξε τελικά τους πολιτικούς μας την πραότητα και τη σωφροσύνη, ακολούθησε μια δικτατορία που επίσης δεν δίδαξε την ταπεινότητα και τη συναίνεση και βέβαια η μακρά περίοδος της πολιτικής ειρήνης που όλοι την ονόμασαν Μεταπολίτευση... Άραγε, γιατί;
Σήμερα, μπροστά σ’ ένα μαύρο μέλλον, ουδείς φαίνεται να είναι διατεθειμένος ν’ αναλάβει την ευθύνη των εγκληματικών πράξεων και παραλείψεών του. Όλοι επικαλούνται και κάποιο τεκμήριο αθωότητας για την πορεία τους. Η αξιοπρέπεια είναι νεκρή ιστορία. Αφού βέβαια έγινε καραμέλα στο στόμα κάποιων που δεν ξέρουν τι είναι να ψάχνεις τις τσέπες σου για ν’ αγοράσεις ένα πακέτο τσιγάρα ή ένα φρατζολάκι ψωμί.
Για την παραπέρα πορεία επιλέγει ο μονόδρομος: Θα ματώσουν ξανά οι ανίσχυροι, τα μονίμως θύματα, αυτοί που ουδέποτε υπέγραψαν, ουδέποτε αποφάσισαν για την τύχη των άλλων, αυτοί που στα κιτάπια της εξουσίας είναι μόνο αριθμοί και όχι ανθρώπινα όντα.
Θα ματώσουν αυτοί που θα πληρώσουν τα σπασμένα της μαγκιάς και της φιγούρας κάποιων που μιλούν εν ονόματι του ελληνικού λαού, ανίκανοι να διαχειριστούν την πραγματικότητα. Με τον κ. Λαπαβίτσα να ισχυρίζεται ότι «δεν έχουμε ύφεση». Να τον χαιρόμαστε…
Κρίμα... Αυτή η πατρίδα άξιζε καλύτερη μοίρα. Αν κάποιοι έδωσαν το αίμα τους για να μην υποταχθεί σε ξένες κυριαρχίες, είναι πολλοί που δεν σεβάστηκαν αυτό το αίμα, είναι πολλοί που σφετερίζονται τα όνειρα και τον πόνο των απλών καθημερινών ανθρώπων. Και σίγουρα αυτοί οι πολλοί μένουν στο απυρόβλητο, έτσι για να αποχτά δόντια ο εμπαιγμός και να δαγκώνει μας σάρκες μας, πίνοντας ακόμα και τη τελευταία σταγόνα του αίματός μας.
   Άγγελος Πετρουλάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια