Αυτή η ημέρα μένει…

Μονολογώντας (Larissanet 30-1-2015)

Η πολιτική αγένεια έχει όνομα:

Αντώνης Σαμαράς…

Υπάρχει ένα τραγούδι του Κραουνάκη: «Αυτή η νύχτα μένει». Είναι απ’ αυτά τα ζεϊμπέκικα που όμορφα μπορεί να χορέψει γυναίκα. Κάποιες παράξενες διεργασίες της σκέψης το εγκατέστησαν στις εμμονές μου τη Δευτέρα, στις 26, την επόμενη των εκλογών. Ίσως γιατί έπιασα τον αφελή μου εαυτό μου να αιθεροβατεί για μια ακόμα φορά. «Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό…» λέει μεταξύ των άλλων το τραγούδι κι εγώ ένιωσα σαν το ναυαγό μιας σκληρής πραγματικότητας. Γιατί περίμενα στο σωτήριο έτος 2015, χρόνια 66 μετά τον εμφύλιο να είμαστε όλοι Έλληνες, να είμαστε όλοι πολιτικά όντα…

Ας είναι. Αυτός ο τόπος αντέχει και άλλους πόνους… Δεν αντέχουν όμως κάποιοι - πολλοί - να βλέπουν τη «Δεξιά» μαζί με την «Αριστερά», δεν αντέχουν πολλοί να βλέπουν την Ομόνοια να κυριαρχεί, δεν αντέχουν να ζήσουν χωρίς τη Διχόνοια, χωρίς το Διχασμό. Δεν αντέχουν να ζήσουν χωρίς τον Εμφύλιο. Οι άχρηστοι, οι βρόμικοι, οι λιγόψυχοι, οι ανθέλληνες…

Ούτε και ο Γάλλος σύντροφος του Μάη του ’68. Αλλ’ αυτός Γάλλος είναι, τι κι αν πληγώνεται η δική μου η πατρίδα;

Εγώ όμως, ρίχνοντας μια ματιά στη βιβλιοθήκη μου, στα 500 και περισσότερα βιβλία που αναφέρονται στους εθνικούς διχασμούς και στο αίμα που έχει τρέξει απ’ αυτούς, χαμογέλασα με μιαν κάποια κρυφή ελπίδα. Λες; Να είναι μια αρχή ειλικρινούς συμβίωσης και κατάργησης των γραμμών που χωρίζουν σε «Δεξιούς» και «Αριστερούς» τους συμπατριώτες μου; Λες; Είθε…

Αλλά αν είναι, η Ιστορία θα οφείλει ν’ αναγνωρίσει πολλά στους κυρίους Τσίπρα και Καμμένο. Και ίσως μείνει η 26^η Ιανουαρίου, ως αφετηρία μιας άλλης εποχής…

Ύστερα ήρθε η λύπη, η απέραντη ντροπή, το μηδέν και το άπειρο του πολιτικού ήθους: Ο απών πρωθυπουργός. Αυτός που δήλωνε πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, αυτός που δεν ήθελε την καταστροφή της χώρας.

Απών ο πρωθυπουργός;

Ο θεματοφύλακας; Ο πρώτος μέχρι πριν λίγες ώρες; Ο πρώτος του ενός τρίτου των Ελλήνων;

Με ποιο δικαίωμα; Με ποια ηθική; Πώς από μέγιστος μεταβλήθηκε σε ανθρωπάκι; Πώς από «υπεράνω» μετασχηματίσθηκε σε μικρόψυχος; Πού πήγε το ψυχικό σθένος του ηττημένου μαχητή; Αυτός αποφάσιζε για τη μοίρα του έθνους επί δυο και περισσότερα χρόνια; Αυτόν προσκυνούσαν τόσοι και τόσοι εκλεγμένοι ή ενταγμένοι στον κομματικό σχηματισμό της Ν. Δημοκρατίας;

Δεν μ’ ενδιαφέρει ποια συναισθήματα επικρατούσαν μέσα του, αν ένιωθε αηδία ή ντροπή, αν ένιωθε προδομένος ή καταβεβλημένος. Αν είχε εισπράξει κάποιο μήνυμα ή όχι. Αν είχε κάνει την αυτοκριτική του ή όχι. Αν εγώ ζω στην ουτοπία ή όχι. Έχω την απαίτηση από κάθε πρωθυπουργό αυτής της χώρας να είναι και γενναιόδωρος και υψηλόφρων. Να διδάσκει με τη στάση ζωής που υιοθετεί. Να είναι πρότυπο. Και ο πολιτικός που λέγεται Αντώνης Σαμαράς δεν υπήρξε πρότυπο. Μόνο και μόνο απ’ αυτήν τη συμπεριφορά. Ως πολίτης νιώθω ντροπή και αηδία.

Όμως η Δευτέρα 26 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 2015, όπως θα έγραφαν οι βυζαντινοί χρονικογράφοι, έδωσε ακόμα ένα στοιχείο προβληματισμού. Την επίσκεψη του νέου πρωθυπουργού στην Καισαριανή, εκεί όπου είχαν εκτελεστεί από τις γερμανικές αρχές κατοχής κάποιες εκατοντάδες Ελλήνων. Οι Έλληνες δεν έχουμε ακόμα θεσπίσει μια Ημέρα Μνήμης Εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς, συλλογίστηκα καθώς κατέβαζα από τη βιβλιοθήκη το σημαντικότατο βιβλίο της Ιωάννας Τσάτσου «Εκτελεσθέντες επί Κατοχής» (Β΄ έκδοση - Εκδόσεις των Φίλων – Αθήνα 1976), που μνημονεύει τουλάχιστον 20.000 εκτελεσμένους συμπατριώτες μας. Είκοσι χιλιάδες, το ελάχιστο, νεκροί είναι τεράστιος ο αριθμός για λίγα τριαντάφυλλα και μια συμβολική κίνηση. Και δεν εξαγοράζονται αυτοί οι νεκροί με όλα της Γερμανίας τα δισεκατομμύρια ευρώ, είτε αυτά δόθηκαν για αναπτυξιακά έργα, είτε αυτά δόθηκαν σε μίζες υπουργών που κάποτε με εμφανή ευλάβεια είχαν ορκιστεί στο Ιερό Ευαγγέλιο, Όρκο που εξευτέλισαν αμέσως μετά την ορκωμοσία τους. Και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που εξευτέλισαν τον όρκο τους και τσέπωσαν αυτά τα δισεκατομμύρια κυκλοφορεί ελεύθερη και απολαμβάνει τα κλεψιμαίικα, με τις ευλογίες δανειστών, προστατών, συμμάχων, ηγετών, και πολλών ακόμα που είχαν την ευθύνη να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στη διαφθορά και δεν το έκαναν.

Μα έχει καμιά σχέση η συμβολική επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Καισαριανή με τη διαφθορά που κατάστρεψε το κράτος μας; Ίσως και να έχει. Κάποιοι που κάποτε έχασαν τη ζωή τους «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», κατά τον Σιμωνίδη τον Κείο (556 - 469 π.Χ.), θα μπορούσαν να μην την είχαν χάσει, αν ήθελαν να συνεργαστούν με επιτιθέμενους ή με κατακτητές. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει μαυραγορίτες, δωσίλογοι, προδότες, ρουφιάνοι, Τσοχατζόπουλοι. Δεν έγιναν και πλήρωσαν με τη ζωή τους το «όχι» της εθνικής αξιοπρεπείας. Αν μη τι άλλο αυτό πρέπει να το ενθυμούνται όλοι οι επίδοξοι ηγέτες τούτης της χώρας.

Προσωπικά, ουτοπικός πάντα και αιθεροβάμων, ανάβω κερί στη μνήμη του Διονυσίου Σολωμού ψιθυρίζοντας πως: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές»…

Αλλά, προσωπικά, αμφισβητώντας πάντα όσα ακούω ως υποσχέσεις, ψιθυρίζω, επίσης, τους στίχους του Σεφέρη:

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·

παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες…

Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ…» 2015.

Άγγελος Πετρουλάκης