Και τώρα;

Μονολογώντας (Larissanet 23-1-2015)

H πολιτική ανηθικότητα 

και οι εγωιστικές πρακτικές των πολιτικών...

Κι ενώ η χώρα βαδίζει στις πιο κρίσιμες εκλογές από τη μεταπολίτευση και μετά, ένα ακόμα τεράστιο σκάνδαλο προκαλεί την κοινή συνείδηση: Η αποκάλυψη της εγκληματικής δράσης κάποιων κακοποιών έγκλειστων σε φυλακές. Ένα σκάνδαλο που αν «έβγαινε στον αέρα» σε άλλη χρονική στιγμή θα προκαλούσε σεισμικές δονήσεις, μόνο και μόνο με την εμπλοκή του ονόματος «Τσοχατζόπουλος», που επί πολλά χρόνια δέσποζε στην πολιτική σκηνή και ήταν από του κυριότερους εκφραστές του ΠΑΣΟΚ της αλλαγής και της νέας Ελλάδας.

Το σκάνδαλο έγκειται στο πόσο εύκολα μπορούσαν να οργανώνουν εγκληματικές ενέργειες μέσα από τα κελιά τους κάποιοι κρατούμενοι. Κάτι που αποδεικνύει τη σαπίλα της κρατικής μηχανής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το σωφρονιστικό σύστημα. Βέβαια είχαμε το προηγούμενο του Χριστόδουλου Ξηρού, αλλά εκείνο αποδείχθηκε μικρό για ν’ αλλάξει κάτι. Τώρα που αποκαλύφθηκε ότι μέχρι και ερωτικές συνευρέσεις σύμβαιναν στο κελί του Βλαστού, άραγε θ’ αλλάξει κάτι;

Βέβαια αναρωτιέμαι πώς μια κυβέρνηση μπορεί να βάλει τάξη στο χάος των οικονομικών και του δημόσιου χρέους, στο χάος της Παιδείας, πώς μπορεί να είναι ισχυρή στην εξωτερική της πολιτική ή στην άμυνά της, όταν δεν μπορεί να βάλει τάξη σε δέκα σωφρονιστικά ιδρύματα και σε κάποιες δεκάδες υπαλλήλους, είτε αυτοί είναι σωφρονιστικοί, είτε αστυνομικοί;…

Δυστυχώς θα πρέπει να συνηθίσουμε στη σκληρή πραγματικότητα σε ό,τι αφορά την κρατική μηχανή, αυτή που ευθύνεται για πολλά της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής κατάντιας. Βεβαίως για την απορρύθμιση της κρατικής μηχανής άλλος υπεύθυνος από τις πολιτικές εξουσίες δεν υπάρχει. Ο σαθρός πολιτικός χώρος και οι εκφραστές του είναι ο μέγας δημιουργός του ημιθανούς κράτους. Οι αναιμικοί αργυρώνητοι υπουργοί που κάθε πρωί συγχαίρουν τον εαυτό τους για το πόσες φωτογραφίες τους δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες…

Ο ίδιος χώρος, ο χώρος των πολιτικών τρωκτικών, με τη ματαιοδοξία και τα ποταπά συμφέροντα που τον διακρίνουν, μας καλεί και τώρα στις κάλπες, αδιαφορώντας αν η αγορά δέχεται ακόμα ένα μαχαίρι στις πλάτες της, αν όλα σταμάτησαν να λειτουργούν, αν ο τρόμος για το αύριο εξουθενώνει ξανά την ψυχραιμία του κόσμου. Με ύβρεις ο ένας εναντίον του άλλου μας διδάσκουν πολιτική ανηθικότητα και αντιδημοκρατική συμπεριφορά, κάνοντας τις προεκλογικές τους προπαγάνδες με λεφτά του κατεστραμμένου δημόσιου ταμείου. Με αντιαισθητικές όσο και δυσφημιστικές διαφημίσεις. Με ψευδολογίες, έωλες δικαιολογίες, χυδαία ταξίματα. Με αποκορύφωμα τον ανεκδιήγητο Γιώργο Παπανδρέου, που ελεύθερος – όχι έγκλειστος όπως θα έπρεπε – εξαπολύει βέλη προς κάθε κατεύθυνση, παρουσιάζοντας εαυτόν ως θύμα. Σαν να μην ήταν αυτός που υπέγραφε νόμους, διατάγματα, αποφάσεις, σαν να μην ήταν αυτός που επέλεξε την πορεία του, σαν να μην υποδύθηκε ούτε μια ημέρα τον παντοδύναμο πρωθυπουργό. Ο Μπέκετ ωχριά μπροστά σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Βεβαίως όλοι μας θ’ αναρωτηθούμε αν υπήρξε πρωθυπουργός που ν’ αναγνώρισε τα λάθη του και ν’ ανέλαβε ποτέ την ευθύνη των πράξεών του, ετυμηγορώντας και καταδικάζοντας τον εαυτό του. Αν έστω θα υπάρξει ποτέ…

Ή μήπως, αν οι τόσοι και τόσοι ειδικοί που ευαγγελίζονται τώρα τους φωστήρες και σωτήρες, αύριο θα ομολογήσουν ότι έλεγαν ανοησίες και αηδιαστικά ψέματα; Κανείς δε θα παραδεχτεί ότι ψευδολογούσε. Όλοι χωρίς εξαίρεση θα καταδείξουν ως υπεύθυνους το παρελθόν και τους διαχειριστές του, κάτι που χαρακτηρίζει τον τυχοδιωκτισμό τού χαρακτήρα τους.

Όσο για τον χαμένο… Αν είναι η Νέα Δημοκρατία, αν… Ποτέ ο Σαμαράς δε θα παραδεχτεί ότι αυτός έσπρωξε τους συμπαθούντες της σε άλλες… αγκαλιές. Οι επιλογές συνεργατών του, η αθέτηση των ταγμένων, η εγκληματική αντιμετώπιση των ασθενέστερων, η πλήρης κατάργηση του κράτους, η γιγάντωση της ανεργίας, οι εξεταστικές που δεν έγιναν. Ποτέ δε θα ομολογήσει ότι υπήρξε ανεπαρκής, αθέλητος προστάτης των διεφθαρμένων και των δολοπλόκων. Εκτός αν οι ψηφοφόροι αποδείξουν ότι αντέχουν και άλλη περιφρόνηση, ότι η ελπίδα τους είναι ισχυρότερη από την απώλεια. Θα ήταν καλύτερα αντί να βράχνιαζε ο Αντώνης Σαμαράς στις προεκλογικές του καμπάνιες να μελετούσε προσεκτικά αυτούς που επέλεγε να είχε δίπλα του, αυτούς που εμπιστεύθηκε τη διαχείριση των κοινών. Αυτό δεν του το έμαθε η πολύχρονη πείρα του και ίσως δε θα το μάθει ποτέ, γιατί κι αυτός αρέσκεται στους αυλοκόλακες. Και είναι κρίμα, γιατί κάποτε είχε συνδέσει το όνομά του με μια κάποια αμφισβήτηση του αλάθητου των ηγεσιών.

Η πατρίδα είναι πλασμένη με την πολιτική ανηθικότητα και τις εγωιστικές πρακτικές των πολιτικών που θέλουν την κουτάλα της εξουσίας. Γι’ αυτό και η πατρίδα θα δοκιμαστεί από νέες περιπέτειες. Ο ανώνυμος πολίτης σύρεται στις κάλπες για να ικανοποιηθεί το υπερφίαλο «εγώ» των πολιτικών. Και ματώνει…

Άγγελος Πετρουλάκης