Εκεί, όπου ο θάνατος καραδοκεί.

Εκεί, όπου ο θάνατος καραδοκεί.

Γάζα, Συρία, Ουκρανία…

Ιράκ, Αφγανιστάν…

Ο θάνατος να καροδοκεί. Όχι μόνο σε τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, όχι μόνο σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, αλλά ζωντανός, κρύος, κραυγαλέος στη σιωπή του. Διαμελισμένα σώματα και αίμα. Σκούρο καφετί αίμα, συχνά μαύρο, αμίλητο. Το αίμα των σκοτωμένων έχει παντού ίδιο χρώμα, ίσως και των ζωντανών. Μα των σκοτωμένων είναι παντού ίδιο, ιδιαίτερα αν είναι αίμα παιδιών, αθώων. Τα παιδιά παντού αθώα είναι, αθώα απέναντι στη ζωή, αθώα απέναντι στο θάνατο. Γεννήθηκαν χωρίς ποτέ να ερωτηθούν… Και πεθαίνουν, επίσης χωρίς να ερωτηθούν. Κάποιες φορές μ’ ένα παιγνίδι στο χέρι, τις περισσότερες φορές με τον τρόμο στα μάτια. Πάντα με το απρόσμενο αγκαλιά.

Σαν να μην έφταναν τα παιδιά που πεθαίνουν κάθε ημέρα στα νοσοκομεία του κόσμου, τα παιδιά που αντιμετωπίζουν το θάνατο ως καθημερινότητα. Πρέπει να υπάρχουν κι αυτά των εμπόλεμων περιοχών, τα παιδιά που ξέχασε ο Θεός, τα παιδιά που θυμήθηκε η ανθρώπινη βία, το μίσος και η αφροσύνη των μεγάλων που δεν μπορούν να μοιραστούν ηθικά τον κόσμο, που δεν χορταίνουν με εξουσία.

Ίσως θα περίμενε ο σκεπτόμενος άνθρωπος πως το πέρασμα των χιλιετηρίδων από τότε που ο άνθρωπος – λύκος έψαχνε εναγώνια ένα θύμα για την τροφή του, να έχουν αλλάξει όντως πολλά, τόσα όσα να προστατεύονται οι άμαχες ζωές, οι ζωές των παιδιών. Τόση διανόηση, τόσες φιλοσοφικές ενδοσκοπήσεις, τόσα κοινωνικά μηνύματα, τόσοι αγώνες για την ελευθερία του ανθρώπου, τόσες διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τόσες γραβάτες και σοβαρά πρόσωπα μέσα σε αίθουσες συνδιασκέψεων και ο θάνατος να καραδοκεί ακόμα. Προς δόξα των ισχυρών της γης που σαν γαλοπούλες γλουγλουγλίζουν σαν μιλάν για την ειρήνη. Οι ξεφτίλες…

Όλοι μιλούν για το δικαίωμά τους να έχουν μια γη, για το δικαίωμά τους να ορίζουν τη γη τους. Κανείς δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα να έχουν τα παιδιά τη ζωή τους. Άλλωστε και όλοι οι παράφρονες που παρασκευάζουν πόλεμο δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των στρατιωτών να ζήσουν. Ερήμην των μελλοντικών νεκρών αποφασίζουν, καλά προφυλαγμένοι εκείνοι ανάμεσα σε προσωπικές φρουρές και απυρόβλητα γραφεία. Χωρίς να ρωτήσουν καμιά μάνα, κανενός στρατιώτη, αν θέλει να θάψει πρόωρα το παιδί της.

Ο άνθρωπος λύκος παρών και πάλι, παρών και ο άνθρωπος δολοφόνος. Μόνο τα δολοφονημένα παιδιά απόντα. Θύματα κτηνώδους μίσους, θύματα βρικολάκων. Στη Γάζα, στη Συρία, στην Ουκρανία και όπου αλλού… Μια ατελείωτη παρέλαση ανθρώπων, που αφού πρώτα δε ρωτήθηκαν για το αν θέλουν να γεννηθούν, τώρα δε ρωτήθηκαν αν θέλουν να πεθάνουν. Με τις θρησκείες να προσπαθούν να αιτιολογήσουν το φαινόμενο ή να το καταδικάσουν καταφεύγοντας σε γελοιότητες. Με τις κυβερνήσεις να ξεροβήχουν και να προσπαθούν να κερδίσουν άλλη μια μέρα εξουσίας. Οι ρυπαροί…

Η τραγωδία του ανθρώπου έγκειται στην επιθυμία του να σκοτώνει. Η τραγωδία του ανθρώπου έγκειται στην επιθυμία του να παρακολουθεί το σεργιάνι του θανάτου. Η τραγωδία του ανθρώπου έγκειται στο ότι πιστεύει ότι είναι προϊόν δημιουργίας Θεού.

Αλήθεια ποιος Θεός επινόησε έναν άνθρωπο μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά; Τι είχε στο νου του εκείνη την ώρα; Δεν είχε μαντέψει ότι θα του ξέφευγε η συνταγή και θα δημιουργούσε παράλληλα και μια Γάζα, μια Συρία, μια Ουκρανία; Παλιότερα είχε δημιουργήσει και μια Μπιάφρα και χιλιάδες παιδικά Νταχάου… Είχε επινοήσει και ηγέτες που δάκρυζαν, αφού πρώτα είχαν ευλογήσει το θάνατο. Ω, τι κόσμος, πόση αηδία, πόση αναλγησία…

Και πόσο ανόητοι εμείς, πόσο αιθεροβάμονες… Που γράφουμε κι ελπίζουμε. Που θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο…

(Δημοσιεύθηκε στη Larissanet την 1-8-2014)