Breaking News

Τα ηλιοβασιλέματα που δε θα δεις…


Τα ηλιοβασιλέματα που δε θα δεις…


Έσχατες ημέρες του Ιουλίου με σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα να θέλει να ταξιδεύσει. Σαφώς και η Λάρισα μαζί της, εγκαταλείποντας έναν φλεγόμενο κάμπο και αναζητώντας μιαν άλλην καθημερινότητα, μ’ ένα κομμάτι γαλάζιου και μια λωρίδα γκριζοκίτρινης αμμουδιάς, όπου δε θα λειτουργεί η νομοτέλεια του άγχους, αλλά όλα θα διέπονται από τη χαλάρωση και το ‘‘δε βαριέσαι’’. Άλλωστε είναι εξαίσιο κάποιες φορές ο άνθρωπος ν’ αφιερώνει κάποιες ώρες στο ‘‘τίποτα’’ και να λειτουργεί με την απουσία κάθε δράσης, έτσι ώστε όλα να μπαίνουν στη διαδικασία μιας εσωτερικότητας, έστω άδηλης.
Ταξιδεύει η Ελλάδα, ταξιδεύει η Λάρισα, ταξιδεύουν κι εκείνοι που μένουν πίσω. Ταξιδεύουν στις ώρες της άπνοιας και της μεσημεριανής πυρπόλησης, με την επιθυμία τους στα φτερά του ονείρου να δροσίζεται σε κάποιο ακρογιάλι, να πίνει δροσερά ποτά, να γεύεται θαλασσινά, να ονειροπολεί ένα ερωτευμένο ηλιοβασίλεμα, απ’ αυτά που μόνο ο ελληνικός ορίζοντας μπορεί να ζωγραφίσει.
Ο λόγος λοιπόν για τα ηλιοβασιλέματα του καλοκαιριού, τα τόσο ξεχωριστά από τόπο σε τόπο, τα τόσο θελκτικά, αλλά και τα τόσο αφηγηματικά της σιωπής.
Ηλιοβασιλέματα του κάμπου με τις θερισμένες καλαμιές σε πρώτο πλάνο κι ίσως - σε κάποια γωνιά του κάδρου - ένα δέντρο μόνο, να διακόπτει την αράγιστη αρχιτεκτονική του τοπίου.
Ηλιοβασιλέματα των νησιών με το ρέον κόκκινο και μαβί, με το βαθύ πορτοκαλί σε φόντο ασημογάλαζο και μ’ ένα τραγούδι που μπορεί και να μιλά για κάποια αγάπη του καλοκαιριού, που δε θέλει να γνωρίζει εκ των προτέρων την ύπαρξη του Σεπτέμβρη.
Ηλιοβασιλέματα των ακρογιαλιών του Αιγαίου, κάτω απ’ τη σκιά του Όλυμπου και της Όσσας, των δικών μας παράλιων, δηλαδή, ηλιοβασιλέματα, που βάφουν τον ορίζοντα μ’ επιθυμίες και ονειροφαντασιές και σε θέλουν να βαδίζεις δίπλα στο κύμα ακούγοντας μιαν άηχη μουσική, που μπορεί να είναι κι αυτή της παιδικής ηλικίας, αφού εδώ σ’ αυτά τ’ ακρογιάλια πρωτοκολύμπησες και πρωτόπιες τον καημό του έρωτα.
Ηλιοβασιλέματα της προσδοκίας που τα κερνάς καφέ στην πλατεία Ταχυδρομείου, βεβαιώνοντάς τους πως ίσως το επόμενο καλοκαίρι, να είσαι κι εσύ εκεί, σε μια θάλασσα, σε μια χαλάρωση, χωρίς παράπονο για τη ζωή ή για την τύχη που δεν τα έφερε έτσι ώστε κι εσύ να ταξιδέψεις σε τόπους μακρινούς κι έμεινες εδώ, στην πόλη την αγαπημένη, να ζεις ένα ακόμα ζεστό καλοκαίρι…
Και τα ηλιοβασιλέματα των βιβλίων… Αυτά που σε κρατούν στις σελίδες άλλων κόσμων, ιδιαίτερα γόνιμων. ‘‘Τα βιβλία είναι εδώ!’’, μόνιμη επωδός του καλοκαιριού. Να μπαίνεις στις σελίδες του Κούντερα με διάθεση μιας γόνιμης βραδύτητας που θα δώσει ουσία στην ασημαντότητά σου, να σκάβεις σε σελίδες του Θανάση Βαλτινού ξέροντας πως ο συγγραφέας αυτός έχει υπερβεί πολλές φορές τον εαυτό του, να ταξιδεύεις στους κόσμους του Πολ Έστερ έστω μη ελπίζοντας πως κάποτε θα περπατήσεις στα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης, να μένεις έκθαμβος από την εμβρίθεια του Ισίδωρου Ζουργού καθώς ξετυλίγεις σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο και τέλος ίσως να χαίρεσαι με μια τυχαία συνάντηση ποίησης και έρωτα, που άλλο καλύτερο ακρογιάλι απ’ αυτό του Ελύτη δεν έχει βρει…
Ας είναι τουλάχιστον γαλήνια του καθενός τα ηλιοβασιλέματα…

Άγγελος Πετρουλάκης.

Δεν υπάρχουν σχόλια