Προς τι εκείνες οι κιμαδομηχανές;

Προς τι εκείνες οι κιμαδομηχανές;

Πάντα οι καλοκαιρινές διακοπές ήταν μια δικαιολογία - και ευκαιρία – για περισσότερο διάβασμα. Ο περισσότερος χρόνος μακριά από μικρο-ενασχολήσεις της καθημερινότητας. Έτσι μαζί με τη μικρή βαλίτσα των κοντών παντελονιών και των ελαφρών πουκάμισων, φορτώθηκαν κάμποσα, από Θανάση Βαλτινό μέχρι Γκράχαμ Γκρην, κάτι παλιά του Μιχαηλίδη και του Καραγάτση (πάντα επιστρέφω στο ΔΕΚΑ και στα ιδρωμένα από έρωτα, φτώχεια και όνειρα κορμιά του), κάτι από ισπανόφωνη πεζογραφία, κάτι από Καμιλέρι…

Έκανα όμως το λάθος και γέμισα ένα βαλιτσάκι με κάποια ιδιαίτερα «πικρά» βιβλία, τόσο για την εξέλιξή μας ως κράτος, όσο και για κάποιες κρίσιμες φάσεις του Ελληνισμού, ανάμεσά τους τον αείμνηστο φίλο Β. Ραφαηλίδη, τον Κολιόπουλο, τον Ζαούση, τον Καργάκο και άλλους.

Μέγα το Λάθος. Ιδιαίτερα σαν μπήκα στη δεκαετία 1940 – 50 και άρχισα ν’ ακολουθώ νοερά τις πορείες προς το μέτωπο, να προσπαθώ να φανταστώ πως είναι να έχεις τα πόδια σε λινάτσες μέσα στο χιόνι, να σου τα κόβουν από κρυοπαγήματα, να βλέπεις τους συστρατιώτες σου κομματιασμένους από οβίδες. Να είσαι στην ακτή ανάμεσα σε αλειμμένα - με αρωματικά λάδια και αντιηλιακά - σώματα που είχαν αντικαταστήσει τα βρακάκια με κορδονάκι και να διαβάζεις για το τάδε σύνταγμα ή το δείνα ύψωμα που έφαγε σε μια νύχτα 120 φαντάρους και 20 αξιωματικούς. Και παράλληλα από το ραδιόφωνο του διπλανού σου ν’ ακούς τι έκανε ο κ. Σαμαράς, τι σχεδιάζουν οι δανειστές και ποιες οι προθέσεις τής κ. Μέρκελ. Και να συλλογιέσαι προς τι εκείνες οι ανθρωποθυσίες; Εκείνα τα κορμιά τα πήρε ο θάνατος σαν φυλλαράκια που τα παίρνει η καταιγίδα για να είναι αυτός το τόπος υπό κατοχή μισό αιώνα μετά και χωρίς πόλεμο; Όχι, ρε αλήτες πολιτικοί και άλλοι εργολαβορουφιάνοι της διαφθοράς, όχι, δεν άφησαν τα κορμιά τους οι Έλληνες το ’40 για να υποδουλώσετε τη χώρα και να βγείτε με χαμόγελο να πείτε πως κάναμε Ολυμπιάδα, πως η διεθνής συγκυρία μας οδήγησε σε πτώχευση… Όχι, χίλιες φορές όχι. Εσείς την ορφανέψατε τη χώρα, εσείς υπογράψατε και η χώρα πήρε τα δάνεια που εσείς κατάπιατε…

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις διακοπές και στα λάθος διαβάσματα. Κάποια στιγμή τελείωσαν οι αναφορές και οι αναλύσεις από τον πόλεμο του ’40-41. Πολλές οι ημέρες και πήρε σειρά εκείνη η ολόμαυρη περίοδος του ’44-49. Εκεί έκλεισαν οι βρύσες του αίματος και άνοιξαν οι χείμαρροι. Έβρεχε αίμα ο ουρανός. Αδελφικό αίμα, αδελφοκτόνος πόλεμος. Άντε να βρεις άκρη ανάμεσα σε τόσο κακό. Ποιος ο καλός, ποιος ο κακός;

Τι θέλεις και ασχολείσαι τώρα με το τι έγραψε ο Βαφειάδης και το τι έγραψε Τσακαλώτος, τι έγραψε ο Βλαντάς για την προδομένη επανάσταση ή ο Βασιλάς για τους μικρούς ηρωισμούς και τις μεγάλες αθλιότητες; μ’ επέκρινε ένα πρωί φίλος με έδρα Ιστορίας σε πανεπιστήμιο. Κιμαδομηχανές είχαν στηθεί και περνούσαν κορμάκια και κορμάκια από μέσα τους. Ποιος είχε ρωτήσει τις δόλιες μάνες αν ήθελαν να καταντήσουν καντηλανάφτισσες σε τάφους των παιδιών τους ή να πεθάνουν με το μαράζι πως δεν έθαψαν τους γιούς τους;

Εύλογα ερωτήματα στην παραλία αφού αυτές οι ιστορίες εμποδίζουν την…  αισθητική των διακοπών και το πνεύμα τους. Είναι άκομψο να έχεις στοιβάξει στο τραπεζάκι σου ένα σωρό βιβλία με πάνω - πάνω το «Σβαρνούτ» του Μέρτζου, ενώ στη διπλανή ξαπλώστρα η νεαρά καλλίπυγος να επιδεικνύει - όνυχες τσαπιά, δήθεν τακτοποιώντας τον στηθόδεσμο που πολύ θα ήθελε να βγάλει, αλλά την εμποδίζει το αγριωπό βλέμμα του συνοδού της τον οποίο ανέχεται χάρη μιας προσδοκώμενης εξαντλητικής κλινοπάλης. Και είναι φοβερά άκομψο να προσπαθείς να φανταστείς τι έγινε στην πηγάδα του Μελιγαλά, ή στο Μάλι-Μάδι και τη Ραμπατίνα και το διπλανό ραδιόφωνο να μιλά για λιτότητα που πλήττει μόνο τους πεινασμένους, για ανεργία που πλήττει μόνο του φτωχούς, για φορολογίες που πλήττουν μόνο τους ευσυνείδητους. Αν λοιπόν τότε αυτά τα χιλιάδες κορμάκια ρίχτηκαν στην κιμαδομηχανή του πολέμου για μια Ελλάδα καθαρά δημοκρατική, που στην συνέχεια δεν έζησε – ευτυχώς – το δράμα της προδοσίας των οραμάτων που έζησαν τα καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ, και πού είναι ο σεβασμός προς τη δημοκρατία και την ισονομία; Γιατί οι σύγχρονοι προδότες δεν έχουν λογοδοτήσει και ακόμα κυκλοφορούν γραβατωμένοι και ισχυροί;

Γιατί να εξουσιάζουν τη ζωή μας άνθρωποι που μηχανεύονται τις μοντέρνες κιμαδομηχανές τύπου ΕΝΦΙΑ και να μένουν άτρωτοι και αλώβητοι στους θρόνους τους;

Θύμωσα ξανά, γράφοντάς τα…

Και τι μ’ αυτό;

Οι κοπρίτες θα συνεχίσουν να γελούν αναίσχυντα…

(Δημοσιεύθηκε στη την Larissant 29-8-2014)